Hield je ook al van me voordat ik er was, vraagt de jonge dochter Vicky halverwege de film Les Cinq Diables aan haar moeder. Het is zo’n vraag in de overtreffende trap die kinderen kunnen stellen als ze op zoek zijn naar bevestiging. In dit geval nadat de moeder op geruststellende toon tegen Vicky zegt dat ze altijd van haar houdt. Dan weet je wel hoe laat het is.

Die geruststelling is nodig want Les Cinq Diables is een verontrustende film met onder meer hekserij, visioenen, geweld, pesterijen en wanhopige liefde. De toon wordt meteen aan het begin gezet. We zien in glitters gehulde jonge meiden bij een vlammenzee, alsof ze aan de poorten van de hel staan en niet meer terug kunnen. Als soundtrack klinkt Me & the Devil, de huiveringwekkende classic uit 1938 die opnieuw een hit werd door de Oostenrijkse Soap & Skin. “Hello Satan, I believe it’s time to go.” Ik moest meteen denken aan Stanley Kubrick. Maar dat bleek helaas te hoog gegrepen.

Het verhaal speelt zich af in een dorp in de Franse Alpen waar Vicky de dochter is van de plaatselijke voormalige schoonheidskoningin die verveeld de dagen slijt als zweminstructrice. Haar vader is brandweerman en een migrant uit Senegal. Dat klinkt spannend maar ze leiden een saai bestaan. De jonge Vicky daarentegen is behept met een aantal bovennatuurlijke gaven. Zo beschikt ze over een ongekend goed reukvermogen. Door te ruiken kan ze bovendien visioenen krijgen van gebeurtenissen uit het verleden, inderdaad de tijd dat ze nog niet bestond. De film springt heen en weer in de tijd om het noodlot dat zich voltrekt te ontrafelen.

Ik wil over het verhaal niet te veel weggeven maar dat er in het verleden iets vreselijks is gebeurd laat zich raden. De film draait om de vraag wat precies. Er gebeurt van alles om die vraag aan te zetten. Dat is ook het zwakke van de film, er zitten genoeg verhaallijnen in om nog vijf andere films uit te werken. Ze blijven allemaal in het luchtledige hangen. Op een gegeven moment vroeg ik me af ‘waarom moet ik dit allemaal weten?’ Ook daar bleef het antwoord op uit.

De waarschuwing kwam eigenlijk al in het begin van de film. De vader van Vicky legt dan in een vraag- en antwoorddialoog aan zijn dochter uit dat hij uit Senegal komt maar al lang in Frankrijk woont. Het gesprek is bedoeld om de kijker wat context te geven maar ik vond het wel erg gemakkelijk en even ongeloofwaardig. Een houtje-touwtje aanpak. Waarom zou die slimme dochter dat allemaal niet al weten? Dat geldt helaas ook voor de rest van de film en zelfs voor de titel: als je even niet oplet zit je de hele film te wachten tot de vijf duivels opduiken want het blijkt slechts de terloops genoemde naam van het sportcomplex waar de moeder werkt. Het gezegde the devil is in the details gaat onbedoeld wel erg op voor de film.

Dat wil niet zeggen dat Les Cinq Diables een slechte film is. Het camerawerk is indrukwekkend, het is bepaald geen straf om naar Adèle Exarchopoulos te kijken. Dat geldt ook voor haar al even wonderschone tegenspeelster Swala Emati. De kleine Sally Dramé speelt als Vicky de sterren van de duistere hemel. Zij draagt de film.

Op de terugweg naar huis, lopend door de donkere stad, dacht ik nog na over wat ik allemaal gezien had. Ik kon er geen verdere betekenis in ontdekken, al snapte ik het einde niet helemaal. Zelfs dat mysterie boeide niet. Ik vrees dat ik er niet veel aan gemist heb.