Ergens in de romantische komedie Supereroi wordt de vraag opgeworpen of je de tijd stil zou zetten als dat kon. Er wordt verder niet over uitgewijd maar meteen dwaalden mijn gedachten af. Zou ik de tijd stil willen zetten? Dat het nooit slechter kan worden maar ook niet beter? Ik dacht na over tevredenheid en wat dat nog betekent als er nooit meer ontevredenheid dreigt. Of wat er van liefde overblijft als die niet meer kan verdwijnen, tot de dood ons scheidt. Over dat laatste gaat de film, vermoed ik.

Paolo Genovese, de regisseur van Supereroi, maakte eerder hits als The Place, over een mysterieuze man in een bar die wensen van mensen vervult als ze in ruil daarvoor zelf iemand beschadigen. En Perfect Strangers over een dinergezelschap dat besluit alle sms-berichten in hun telefoons aan elkaar voor te lezen, ongeacht de inhoud. Met alle gevolgen van dien.

Ook Supereroi gaat weer over het tarten van het lot en het controleren van de eigen levensloop. Dit keer speelt Genovese met de wetten van de natuurkunde. Bepalen die hoe ons leven zich voltrekt? We worden verliefd maar is dat meer een uitvloeisel van natuurkundige processen dan van hoofd of hart? Je zou denken dat liefde met jezelf te maken heeft maar is dat wel zo? Is liefde een keuze of iets dat je overkomt omdat het een product is van biologische regels?

In Supereroi – Superhelden – zien we een man en een vrouw die elkaar toevallig treffen en keihard voor elkaar vallen. Het is een superromantische scene die veel belooft. De man is universitair docent natuurkunde, de vrouw striptekenaar. Ze begint een serie over hun lotgevallen. Zijn twee mensen die van elkaar houden onoverwinnelijk omdat ze, net als superhelden, het lot naar hun hand kunnen zetten?

Dat zijn interessante vragen maar Genovese raakte me kwijt bij de beantwoording. Hij schetst een portret van een langdurige, hevige en tegelijk toch wankele liefdesrelatie van Italiaanse makelij. De violen zingen voortdurend maar altijd klinkt er wel een paukslag in de verte die het naderend onheil aankondigt. Een ware romanticus gelooft in echte romantiek maar weet ook dat de kans er op onnoemelijk klein is. Die onbereikbaarheid is onderdeel van het geloof in romantiek. Het helpt dat de film zich afspeelt in Italië, want dat is voor romantici wat Wall Street is voor kapitalisten.

Het is allemaal prachtig, alleen springt de regisseur bij de vertelling voortdurend heen en weer in de tijd om de ontwikkeling van de relatie door de jaren heen te tonen. Dat doet hij zo vaak en zo onmerkbaar dat ik als kijker volledig de draad kwijtraakte. De interessante vragen over liefde die de film stelt, gingen er wat mij betreft door verloren. Na afloop vroeg ik me zelfs af of die overdaad aan tijdsprongen niet tijdens de montage was ontstaan, om te voorkomen dat de film te saai werd. Zo ja, dan heeft het niet geholpen. Ik heb in de bioscoopzaal minstens drie keer m’n horloge geraadpleegd. De tijd stond weliswaar niet stil maar leek wel aanzienlijk langzamer te gaan.

Net voor het einde ontaardde Supereroi in een romantische draak. Ja, de wetten van de gevoelsfysica deden hun onvermijdelijke werk, maakten emoties los en ontroerden. Maar dat doet een gifje van twee schattige lammetjes die dartelen in de tuin van een slagerij ook. En veel sneller.