Ik vermoed dat ik zondag, terwijl de regen onophoudelijk tegen de ruiten kletterde, meer tijd door heb gebracht op Mastodon dan op Twitter. Het kan komen omdat ik van Mastodon nog weinig begrijp maar de sfeer is er ook prettiger. En het is er niet zo druk. Een beetje zoals Twitter in 2007, 2008 toen het nog echt een sociaal medium was. Met de nadruk op sociaal. Ik heb er indertijd vrienden gemaakt, feestjes door bezocht, en aan hardlopen gedaan. Met een Twitter-clubje van online vrienden reisden we spontaan af naar Parijs om daar de 10k van de Human Race te lopen.

Bij het hardlopen merkte ik ook voor het eerst de omslag op Twitter. Het was indertijd gewoon om vanuit een app je afstand en tempo te posten. Dat leverde vaak bemoedigende reacties op. Zoals je die van het publiek en medelopers krijgt als je deelneemt aan een loop.

Maar na verloop van tijd verschenen de krabben. De types die trachten omhoog te klimmen door anderen naar beneden te halen. “Nou dat is ook niet snel.” “Noem je dat hardlopen.” “Uitslover”. Toen kon je weten dat Twitter een negatieve versie van de werkelijkheid zou worden.

Die sociale lol uit het begin is redelijk onvoorstelbaar op het huidige Twitter, dat toch vooral een rancuneuze haatmachine is. Mijn eigen timeline mag dan nog wel enigszins hygiënisch zijn, al gaat er geen dag voorbij zonder blocken, zo gauw ik op een hashtag of search klik klotst de narigheid langs de plinten van het scherm.

Ik uitte mijn zorgen zondagochtend in een stuk op Joop. Het kan alleen maar slecht aflopen met Twitter. Misschien dat ik daarom wel rondhing op Mastodon. Om weer hoop te putten.

Want laten we wel wezen, het is niet alleen Twitter. Internet zoals we dachten dat het bedoeld was, is verdwenen. Gekoloniseerd door grote bedrijven. Je leest dit op mijn eigen website, die ik al ruim 25 jaar onderhoud, maar hoe vaak kom je nog op dit soort sites?

Als ik door de browsergeschiedenis van deze zondag, een halfvrije luierdag, scroll zie ik dat ik een kledingwinkel bezocht – gelukkig niets gekocht – waar ik per ongeluk op een verkeerde OK klikte. Nu krijg ik de nieuwsbrief. Als ik die niet onmiddellijk opzeg ga ik in een zwak moment – dat is een eufemisme voor het grootste deel van mijn leven – vast iets kopen dat ik eigenlijk helemaal niet nodig heb. Internet heeft me meer dan ooit tot consument gemaakt en het web is toch vooral een commerciële aangelegenheid geworden.

Ik las een paar artikelen, bijvoorbeeld over hoe op internet een vrouwvijandige mannencultuur bloeit. De ‘manosophere’ waar sneue types bezig zijn met zaken als ‘maxillofacial exercises’ zodat hun kin een krachtiger voorkomen krijgt. De kin als de nieuwe sixpack. Terwijl in de echte samenleving feminisme terrein verovert wordt online een tegenbeweging opgebouwd van vrouwenhaters. Er bestaat zelfs zoiets als MGTOWs, de zelfbenoemde afkorting voor gefrustreerde mannen die het contact met vrouwen zoveel mogelijk mijden.

Ik zocht verder wat informatie voor een nieuw boek om te gaan lezen en bereidde een weekend Parijs voor dat binnenkort plaats moet vinden. Met een bezoek aan een nieuwe wijnwinkel die alleen 0.0 verkoopt, een vegetarisch restaurant met een nogal aparte bediening, een winkel met alleen in Europa vervaardigde producten van gerecyclede materialen. Welke tentoonstellingen er te zien zijn, hoe met de metro te reizen tussen de verschillende plekken. Kortom, het bekende zoekwerk.

Verder zocht ik om uiteenlopende redenen gedurende die druilerige zondag op hoe ver je minimaal van een straathoek moet parkeren (5 meter) of ik winterbanden moet aanschaffen en hoe duur die zijn, hoezeer de gemiddelde levensduur sinds WO II is toegenomen, hoeveel mensen er op het eiland Barra wonen en of de Andaman eilanden een geschikte vakantiebestemming vormen. Dat laatste alleen maar bij wijze van fantasie.

Kortom, als ik op het web ben, ben ik toch vooral zoekende. Ik shop informatie. Van het oude surfen is geen sprake meer, verdwenen in een zee van pixels. Dat komt misschien omdat we volledig opgesloten zitten in apps maar toch ook omdat de browser steeds meer de interface is van een zoekmachine. Chrome is daar het beste voorbeeld van.

Arc is een nieuwe browser die wil veranderen hoe we het web gebruiken. Wat ik uit de verhalen begrijp is dat het programma meer overzicht moet bieden. Ik hoop dat ze van internet ook weer weten te maken wat het ooit was: een ideale plek om een regenachtige zondag door te brengen in de wereld van anderen.

Weet je wat? Ik begin gewoon weer een nieuwsbrief. Abonneer je hier.