Stel je leest een geweldig feministisch boek over een feministe die een typisch feministische kwestie aanroert. Zou je het dan raar vinden als in de – door mannen – geschreven recensies het feminisme niet eens benoemd werd? Best wel hè? 

Toch is dat wat er gebeurde. Niet met een boek maar met de film L’attachement die nu in de bioscoop draait. In de lovende besprekingen wordt de film gereduceerd tot een relatiedrama. Dat is de film zeker ook, maar tegelijkertijd is het veel meer. Het is een ontzettend doordachte en knap gemaakte beschouwing over het vinden van een levensvervulling en de verschillende posities van mannen en vrouwen daarin.

De film, die ook nog eens grappig is, kent steeds verrassende wendingen en daarom wil ik niet teveel over het verhaal vertellen. Dat regisseuse Carine Tadieu met je verwachtingen speelt is onderdeel van het verhaal. Het echte leven wordt immers ook bepaald door verwachtingspatronen, zeker als het gaat om relaties. 

Sandra Ferney is een bewuste single 50’er die een feministische boekhandel runt in Rennes, de hoofdstad van Bretagne. Een minnaar voorziet op gezette tijden in haar seksuele behoeften en verder redt ze het ook prima in haar eentje. Op een dag wordt er aangebeld door haar buren, een echtpaar dat ze amper kent. Er is sprake van een noodsituatie. De vliezen van de zwangere vrouw zijn gebroken en het stel moet direct naar het ziekenhuis. Of Sandra, gespeeld door Valeria Bruni Tedeschi (ja, de halfzus van Carla Bruni), even wil passen op hun zoontje Elliott, een magistrale rol van de piepjonge César Botti. Ze kan niet anders dan instemmen. Die avond keert de vader terug uit het ziekenhuis. Hij heeft een dochter gekregen maar de moeder is in het kraambed gestorven en hij staat nu alleen voor het grootbrengen van de kleine kinderen.

Je kunt wel verzinnen wat er gaat gebeuren. Alleen, dat gebeurt niet. Dat is de eerste van een hele reeks onverwachte plottwists. Al is dat niet het juiste woord want de film draait niet om een plot. Dat doet het echte leven immers ook niet. Je ziet wat er zich de volgende maanden afspeelt. Daarbij komt van alles aan de orde, zoals bijvoorbeeld de verschillen tussen generaties feministes. En nog een hele reeks andere kwesties. Maar natuurlijk draait het vooral om de verhoudingen tussen vrouwen en mannen. Het is een Franse film over relaties en ik dacht dat ik alle varianten daarvan inmiddels wel kende maar ook daarin weet Tadieu te verrassen. Laat complexiteit op dat gebied maar aan Fransen over. 

De mannen in de film zijn wat je noemt geëmancipeerd. Ze nemen met verantwoordelijkheidsgevoel zorgtaken op zich. Kijk aan, de emancipatie is voltooid zou je denken. Maar dan begint op te vallen dat die zorgzaamheid niet kan verhullen dat mannen zichzelf altijd op de eerste plaats zetten. Dat wordt heel subtiel uitgebeeld, zelfs bij dat schattige kleine jongetje. L’attachement laat zien hoe vrouwen daar mee omgaan. Op een even diepgravende als subtiele manier die ik nooit in een andere film heb gezien.

Na afloop las ik de recensies, die daar dus niet over gingen. Even dacht ik ‘is het dan allemaal voor niets geweest’ maar realiseerde me toen dat genegeerd worden van oudsher een bestaansreden voor het feminisme is. In 2025 nog steeds.

Natuurlijk gaat L’attachement ook over persoonlijke emoties en verhoudingen. Dat is minstens net zo interessant maar daarover kun je volop lezen in de recensies. 

L’attachement is te zien in 35 bioscopen en kan ook online bekeken worden via Picl.

Bekijk de trailer hier.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.