Vraag aan mensen hoe het met ze gaat en je krijgt de laatste tijd nogal eens een bijna verontschuldigende reactie. Iets in de trant van ‘met mij persoonlijk gaat het goed maar met de wereld niet’. Zelden wordt er een verband gelegd tussen die twee gemoedstoestanden. Niemand die denkt dat het met hen persoonlijk goed gaat omdat de wereld zo’n angstaanjagende puinhoop is.

Ik bedoel: je vindt dat het goed met je gaat ook omdat de wereld je ervan doordringt dat het veel erger kan. Dat is natuurlijk altijd zo geweest, dat jij het beter hebt dan de meeste mensen op deze planeet maar ‘erger’ was altijd ver weg, in landen met moeilijke namen. Nu kruipt ‘erger’ deze kant op. De overheid vraagt je een crisispakket aan te leggen. Je denkt na over wat je doet als het zover is. Maar het is nog niet zover. Dus ja, dan gaat het nu op dit moment wel goed met je. Want ‘erger’ is niet meer onvoorstelbaar. Sterker, het lijkt de toekomst. De toekomst was in mijn leven altijd veelbelovend, bevrijdend, nu lijkt het een poort naar god mag weten wat voor hel. 

Dus beperk ik de toekomst tot het komende jaar. Waarschijnlijk het laatste jaar dat we in vrede leven, hoorde ik een deskundige zeggen in een Franse talkshow. Ik hoop dat hij ongelijk heeft maar zeker weten doe ik het niet. Fuck 2026.

Iedere jaarwisseling maak ik de balans op van wat ik me een jaar eerder voornam om te gaan doen. Wat kwam er terecht van mij goede voornemens? Wat lukte wel, wat niet? Over 2525 kan ik kort zijn: vrijwel alles mislukte. Ik wilde domweg teveel. Vorig jaar schreef ik:

Gezien de ontwikkelingen en trend van de afgelopen jaren gaat 2025 een nog slechter jaar worden dan de voorgaande dus moet ik extra mijn best doen daar verandering in te brengen. De aanval is de beste verdediging.

Het is dan ook een hele lijst die ik eind december 2024 heb gemaakt, een voornemens-offensief. Ik probeerde de toekomst te bezweren door mezelf zo gulzig mogelijk te veranderen, een vlucht naar voren.

Het liep uit op de grootste mislukking sinds tijden. Ik had bijvoorbeeld bedacht dat ik Spaans wilde gaan leren. Dat bleef steken bij een week DuoLingo. ¿Por qué? No lo sé. Ik wilde ook mijn handschrift leesbaarder maken. Niks van terecht gekomen. Als ik aan het eind van een meeting naar mijn aantekeningen kijk, kan ik nog steeds amper de helft van mijn eigen woorden ontcijferen. De rest is net zo onbegrijpelijk als de steen van Rosetta en ik blijk geen Champolllion.

Ik wilde ook met tien vingers gaan typen om het aantal tikfuoten terug te brengen. Helaas.

Ik wilde iedere maand een kort verhaal schrijven. In april was ik nog steeds bezig met het eerste verhaal waarmee ik in januari begon. In augustus had ik het min of meer af en constateerde dat het voor niemand de moeite waard is om te lezen.

Zelfs de kleine voornemens lukte niet. Geen snoep uit de fabriek meer eten. Hoe moeilijk kan dat zijn? Zeer, zo blijkt. Ik gooi net een lege zak drop weg.

Andere voornemens lukten gedeeltelijk. Iedere zondag een opinie schrijven bijvoorbeeld. Dat bleek echter niet zo’n goed idee. Zondag is een dag dat niemand op opinies zit te wachten, althans niet de mijne. Dus liet ik het na verloop van tijd los. Maar ik schreef wel 40 opiniestukken, de best gelezen ging over het ondernemerscomplot om GL-PvdA buiten de regering te houden en werd ruim 71.000 keer bekeken, de minst gelezen behandelde de afwijzende houding van Nederlanders in de Tweede Wereldoorlog tegenover het verzet, een stuk dat slechts 1300 lezers vond. Hoe interessanter ik het stuk zelf vind, hoe geringer de belangstelling. Het is maar goed dat ik bij voorkeur zwijgend denk, anders zou ik iedereen nog meer vervelen.

Ik wilde 52 boeken lezen, terwijl ik dit schrijf ben ik bezig in de 49e titel, dus in theorie kan ik het nog halen. Al moet ik bekennen dat het soms zeer dunne boeken zijn. Als het een ISBN-nummer heeft, reken ik het als boek. Wel las ik voor het eerst meer Franstalige boeken dan Engelstalige.

Ik wilde iedere maand een wandeling van minstens 15 km maken omdat wandelen de fijnste manier is om je eigen gedachten te ontmoeten. Precies iedere maand lukte niet maar op 13 dagen liep ik meer dan 15km en nog een keer of zes meer dan 14,5km. Gemiddeld liep ik 8000 stappen per dag. Dus mijn andere doel, iedere dag 3km wandelen haalde ik eigenlijk wel.

Ik wilde een keer per week naar de bioscoop, ik ging 35 keer en zag in totaal 60 films.

Ondanks dat er veel mislukt is, ben ik niet ontevreden met het resultaat. Bram Bakker ziet goede voornemens als een vorm van zelfhaat. Je maakt ze omdat je een negatief zelfbeeld hebt, zegt hij. Ik geloof dat ze bij mij een andere functie hebben. Ze dienen om te voorkomen dat ik een negatief zelfbeeld krijg, dat mijn leven al dromend en uitstellend verdampt. Ze zorgen ervoor dat ik dingen doe die ik fijn vind.

Tegelijkertijd heb ik geleerd dat teveel willen niet werkt dus hou ik het voor volgend jaar bescheidener.

Ik wil wel meer lezen en om de dunne boekjes zelffraude te ontsnappen zet ik voor 2026 niet in op een aantal titels maar te lezen pagina’s: 50 per dag, dat is 18.500 pagina’s per jaar. Laat ik het afronden naar 20.000. Dat is een boek van 385 pagina’s per week. (Slik!) Maar goed, mijn collega Pascal leest 90 boeken per jaar.

Verder weer iedere week naar de bioscoop, twee keer per week naar de sportschool, in juni 10km in Parijs rennen binnen een uur. Frans op niveau B2 brengen. Iedere maand een wandeling van minimaal 20km. Iedere woensdag een opiniestuk.

Eens kijken of er zo nog wat te maken valt van dat verschrikkelijke 2026. 

Als je zelf nog een goed voornemen zoekt: iedere zondagavond verstuur ik In de Week. Abonneer je hier gratis.