In 2019 belandde ik per ongeluk in een bioscoopzaal waar Deerskin werd gedraaid en het werd een van de vreemdste ervaringen die ik ooit had. Een prettige ook, ik kon me eigenlijk niet voorstellen dat iemand zoiets kon bedenken. Wat dan? Tja, dat is lastig na te vertellen.

Dat laatste geldt ook voor de nieuwe film van dezelfde maker: Incroyable mais vrais (Ongelofelijk maar waar). Die titel klopt helemaal: het verhaal is bizarder dan je kunt voorstellen maar na afloop denk je meer over de logica en boodschap na dan je zou verwachten.

Het is ook weer een comedy en ik heb hard gelachen, alleen al om de rijke fantasie. Het verhaal begint zo: een echtpaar koopt een oud huis en de makelaar wijst hen op een luik in de kelder. Daar zit een levensveranderende ervaring onder verborgen. Meer wil ik er niet over zeggen want dat je niet weet wat er gaat gebeuren is de lol van de film.

Een van de rollen wordt vertolkt door Anaïs Demoustier die nu ook in een andere fijne film te zien is: Les Amours d’Anaïs. Maar als je het niet weet zou je haar niet herkennen omdat ze totaal anders is. Zoals alles in deze film totaal anders is. De verhaallijn bijvoorbeeld, die is in stukjes gehakt, door elkaar gegooid en klopt toch perfect. Zoals de hele film klopt terwijl dat eigenlijk onmogelijk is. Maar ja, zie de titel.

Quentin Dupieux is er ook weer in geslaagd een tijdloze film te maken. Je komt er niet achter in welk decennium het verhaal precies speelt. Ja, er zijn mobiele telefoons maar iedereen loopt in vintage kleding en de auto’s stammen uit een andere tijd. Het zou aan de andere kant net zo goed de toekomst kunnen zijn. Nog een prettige bijkomstigheid is dat de film weer lekker kort is. Iets meer dan een uur. De tijd vliegt voorbij.