Ik wil er geen doekjes om winden maar ik kan het niet duidelijker verwoorden: ik heb de laatste tijd een enigszins onbestemd gevoel. Het is geen ernstige maar wel een vreemde stemming. Ik ben niet somber of ongelukkig, niets in die richting. Het is meer een gevoel van gemis. Ik weet alleen niet goed wat ik dan mis. En ik ben niet de enige. Wellicht herken je het.

Het besef drong door toen ik me op oudejaarsavond, in een traditie die ik van mijn vader heb overgenomen, afvroeg wat de hoogtepunten waren van het voorbije jaar. Tot mijn verrassing kon ik niets bedenken. Ook geen dieptepunten trouwens.

Ik wist niet wat me overkwam. Het was geen gevoel van leegte of teleurstelling maar eerder verbazing. Helemaal niks? Toen begon ik me te realiseren dat ik iets mis.

Eerst vroeg ik me af of het komt omdat ik sinds september geen alcohol drink. Dat mijn leven daardoor veranderd is, is een feit. De bekende riedel: meer energie, opgewekter, beter slapen, etcetera. Dat zijn allemaal positieve zaken. Maar wellicht komt er ongemerkt ook iets naar boven dat anders met alcohol onderdrukt wordt, een leegte of onvervuldheid. Of iets anders waar ik niet aan gewend ben. Maar ik heb vaker lang geen alcohol gedronken en dan gebeurde dit niet.

De laatste dagen denk ik dat het misschien door de coronaperiode komt. Dat ik in die tijd dacht dat het allemaal weer normaal zou worden maar dat een echte terugkeer is uitgebleven. Alles lijkt wel normaal maar is het niet. Donderdagmiddag liep ik de kantine binnen in het gebouw van BNNVARA, NTR en VPRO. Die zat helemaal vol. Op zich niet vreemd want het was lunchtijd. Maar ik merkte dat ik meteen dacht jee, zoveel mensen… Ik ben dat soort dingen gewoon ontwend. Zelfs al zijn er overal weer massa’s.

Het is meer dan alleen die ontwenning. En ik blijk niet de enige te zijn. Als ik er met anderen over praat volgen er vaak reacties van herkenning. ‘Dat heb ik ook’ klinkt het. Terwijl niemand kan vertellen wat het precies is. “Het is ook zo gek dat helemaal niemand het nog over die periode heeft. Alsof het nooit gebeurd is,” verzuchtte een vriendin. De coronatijd ligt wel achter ons maar is nooit echt afgesloten. Alsof het is verdrongen, weggestopt.

Ik heb al eerder beschreven hoe ik door de coronaperiode veranderd ben. Dat zou een oorzaak kunnen zijn. Of ik ben mijn sociale routines kwijtgeraakt. Dat ik daarom onbewust zo reageer op een volle kantine. Omdat het gewone sociale leven zo lang heeft ontbroken. Het werk is ook veranderd. We zien elkaar minder, meer mensen werken thuis, kantoren zijn leger. Een gesprek bij de koffieautomaat dat vroeger ging van ‘hé hallo, wat een weer hè?’ leidt nu snel tot persoonlijke ontboezemingen en diepere gedachten. Er moet zoveel ingehaald worden.

Als je ouder bent en bedlegerig raakt verlies je in hoog tempo spierkracht. 15 procent vermindering in 10 dagen tijd. Als je twee weken op bed ligt moet je al revalideren. Tijdens de coronaperiode zijn we mentaal en sociaal bedlegerig geweest, misschien vereist dat ook een soort revalidatie. En duurt die mentale revalidatie langer dan gedacht.

Misschien heeft het ook niet met corona te maken maar is het de murwheid. Na corona kwam de oorlog in Oekraïne waar we tot mijn verbazing sneller aan wenden dan verwacht. Zoals we aan alles wennen. Wennen is in de plaats gekomen van aanpakken. De klimaatcrisis wordt aan alle kanten zichtbaar maar een radicale omwenteling blijft achterwege. We zijn als de nicotineverslaafde die denkt dat het probleem valt op te lossen door je keer op keer voor te nemen minder te roken.

Al kan het ook iets totaal anders zijn. Wie weet is het onbewuste rouw om het verdwijnen van de winter als seizoen. Ik heb geen idee, maar het is wel iets.

Dat maakt het ongemakkelijk. Als je weet wat het is, kun je er iets aan doen. Maar ik zou bij god niet weten wat ik hiertegen moet doen. Misschien is het ook niet nodig, misschien verdwijnt het vanzelf. Of moet ik er aan wennen.

Meer herkenning en ontdekking? Schrijf je hier in voor mijn gratis wekelijkse nieuwsbrief.