Peter de Bie is op zijn 75e verjaardag volgens zijn eigen plan overleden. In de Volkskrant verscheen een prachtig afscheidsinterview, net als bij met Met Het Oog op Morgen. Peter was de laatste jaren vooral bekend als ‘de man van Dieuwertje’ maar hij was, om het heel zacht uit te drukken, veel meer. Hij was een levend jongensboek. Dat hij trouwde met de meest begeerde vrouw van Nederland hoorde daar zeker bij. Maar als hij – vaak terloops – vertelde over de avonturen die hij beleefd had, dan zakte je mond als vanzelf open. Of het nou ging over hoe hij in zijn jonge jaren als fling van zangeres Grace Slick door de VS trok met de rockband Jefferson Airplane, of hoe hij koerier naar het vrije Westen was voor mensenrechtenactivisten in de communistische DDR. Dit was iemand die alles uit het leven haalde dat er in zat.

Ik presenteerde tot 2010 zo’n tien jaar lang met hem wekelijks het ‘nieuwe media’ programma Tros Radio Online op Radio 1. Maar hij werd veel meer dan mijn collega, hij was een heel goede vriend en na mijn broer en vader de invloedrijkste man in mijn leven. Op de foto zie je me met een t-shirt dat hij voor me meenam uit de VS. Hij genoot van het idee dat ik daar in rond ging lopen. Wat ik natuurlijk moest doen. Goeie grap.

Toen ik hem begin deze eeuw leerde kennen zat hij aan een bureau op de redactie in het oude Tros-gebouw in Hilversum. Ik kwam, zoals gewoonlijk in die tijd, gestresst binnen. In mijn handen oortelefoontjes waarvan de draden in de war zaten. Ongeduldig trachtte ik de kluwen te ontwarren terwijl ik tegen hem ratelde over allerlei zaken, want ik was ook eindredacteur van het programma. Hij zag me ploeteren, stak vriendelijk lachend zijn hand uit en zei ‘laat mij dat maar doen, daar ben ik goed in’. Dat bleek ook het geval. Even later kreeg ik de oortjes netjes opgerold terug met een tevreden lach. Het klinkt misschien gek maar op dat moment wist ik dat ik iemand aan mijn zijde kreeg die me zou helpen. Wat in de leeuwenkuil van de mediawereld niet altijd vanzelfsprekend is.

Peter zou me nog vaak helpen met van alles en nog wat en vooral met veel verstandige adviezen die uitblonken in eenvoud. Sprak ik bijvoorbeeld weer eens in veel te hoog tempo op de radio dan zei hij ‘schrijf op een papiertje ‘rustig’ en leg dat voor je op tafel’. En verdomd, het hielp, in ieder geval die ene keer. Zoals zijn adviezen altijd hielpen.

Hij werkte op een schijnbaar nonchalante wijze. Deed alsof hij niks wist en zich amper voorbereidde. Maar zo gauw het rode lampje in de studio begon te branden bleek hij vaak verbazend veel te weten en zich goed ingelezen te hebben. Ook daarin verraste hij. Als een echte journalist was hij ook een natuurlijke veelweter.

Pas nadat ik al een tijd met hem samenwerkte ontdekte ik dat ik zijn werk al veel langer kende. We spraken een keer over het legendarische VARA-radioprogramma Stand van Zaken waar hij voor gewerkt had. Het is nu onvoorstelbaar maar dat was een onderzoeksprogramma op de zaterdagochtend waar je voor thuis bleef. Een van de reportages die me was bijgebleven ging over de aan heroïne verslaafde vrouwen van de beruchte tippelzone op de GJ de Jonghweg in Rotterdam. De verslaggever trok er heen en interviewde hen ter plekke in zijn auto over de HIV-epidemie die toen rondwaarde. Het waren huiveringwekkende verhalen maar door de manier van interviewen werden de gruwelijkheden met een zachte intimiteit gebracht, wat de impact nog vergrootte. Daarom was ik het nooit vergeten. Twintig jaar later, viel het kwartje. ‘Was jij die verslaggever’ vroeg ik hem. Hij knikte.

Zo lang ik hem kende, en al veel langer, kampte hij met zijn gezondheid. Een aantal malen was het kantje boord geweest en hadden artsen hem net op tijd weten te redden. Iedere dag was het eigenlijk een wonder dat hij er nog was en zo leefde hij ook. Hij genoot van het leven met een enthousiasme dat ik zelden bij iemand heb meegemaakt. De zwakke gezondheid liet hem nergens van weerhouden. We trokken samen naar China om verslag te doen van de oprukkende tech-macht van dat land. Hij at en dronk als een bourgondiër. Hij slurpte het leven op.

Totdat de rampspoed op volle kracht toesloeg. Een infectie die hij in het ziekenhuis opliep leidde er toe dat zijn been werd geamputeerd en zijn bewegingsvrijheid tot nul werd gereduceerd. Dieuwertje werd ziek en overleed onverwachts. Hij besloot dat het ook voor hem tijd was om te gaan. Genoeg gelachen, zei hij. En dat was vrolijk bedoeld, zeker niet bitter.

Lachen was wat Peter het liefste deed. Hij kon dat ook erg goed. Soms te goed. Tijdens een uitzending van Radio Online kregen we ooit de slappe lach. Dat is een journalistieke doodzonde maar Peter vond het prachtig en liet het graag horen aan anderen. 

Vrijdag is hij begraven, naast Dieuwertje. Het is een einde dat past bij het sprookje. Ik vind het onvoorstelbaar dat hij er niet meer is en ik zijn lach nooit meer zal horen. De lach die het leven uitdaagde, die de ellende bezwoer met lol. Niet op een simpele manier maar als diepere levenshouding. Lol als wapen tegen het lot. Het is de beste verdediging die we hebben.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Doe net als meer dan tweeduizend andere lezers en abonneer je hier gratis.