‘Ben jij nou ook nog steeds aan het ontkennen dat je corona hebt?’ Een spottende lach klonk door de telefoon. Ze belde om te vragen hoe het ging. Ik zei dat ik nog steeds last had van de griep die ik drie of vier weken terug had opgelopen. Spierpijn in mijn benen alsof ik een dag eerder een halve marathon had gerend. Doodop van traplopen maar ook even later plots zin om naar de sportschool te gaan. En soms weer alles ok. Zo wisselvallig allemaal. 

Daarop maakte ze haar opmerking. Duidelijk corona, zei ze. Kende ze meer gevallen dan? ‘Ach hou op en allemaal blijven ze volhouden dat het gewoon griep is.’

Haar woorden peuterden twijfel los. Hier was inderdaad niets gewoons aan. Een griep is na een paar dagen voorbij. dan ben je weer fit. Nu gaat dat niet zo. De ziekte lijkt maar niet te willen vertrekken.

Middenin de nacht werd ik wakker. Ik voelde me moe. Hoe kon dat? Het leek alsof ik moe werd van… het ademhalen. Dat was een bizarre gewaarwording. Niet dat ik uitgeput raakte, het vermoeide me gewoon. Zoals wanneer je fietst of een trap beklimt.

‘s Ochtends googelde ik ‘corona vermoeidheid ademen’ maar stopte snel met browsen omdat ik binnen de kortste keren terechtkwam bij verhalen van mensen die al jaren bedlegerig zijn op zolderkamers. Dr. Google en zijn collega’s zuster Instagram en broeder TikTok, kweken niet alleen ideologische extremisten. Zoek een schaafwond op en in no time zit je bij de amputaties.

Ik sprak er, terloops informerend, met wat mensen over. “Ja, die griep heb ik een tijdje terug ook gehad. Kon wekenlang de trap niet meer oplopen,” bekende een fit iemand van middelbare leeftijd. Ik koppelde corona-problemen altijd aan zwakke senioren met zoals ze dat noemen ‘onderliggende ziektes’.

Of ik me getest had? Nee, ik heb geloof ik niet eens meer een test in huis. En dan nog, wat ben je dan wijzer als je weet dat het corona is? Ben ik gevaccineerd? Ik geloof alleen tegen griep. Bovendien zou dat vaccin sowieso al uitgewerkt zijn. Zo redeneerde ik. Zeg corona en ik ga automatisch in de relativeringsmodus.

Het RIVM meldt dat er de laatste weken sprake is van een lichte stijging in de virusdeeltjes die in het rioolwater worden aangetroffen maar dat er geen reden is tot bezorgdheid. Natuurlijk, denk ik. Nooit bezorgdheid. Ik herinner me de eerste persconferentie met een lachende Rutte. “Geen handen meer schudden” en vervolgens precies het tegenovergestelde doen.

Handen schudden, nog zoiets. Toen de eerste ‘griep’verschijnselen een tijd terug op kwamen zetten, ik dacht nog dat het hooikoorts was, merkte ik tot mijn verbazing dat ik steeds meer de neiging kreeg handen te schudden, hoewel ik me dat sinds de pandemie heb ontwend. Alsof de virusdeeltjes je hersenen daartoe aanzetten omdat ze zich dan verder kunnen verspreiden. Dit is geen serieuze gedachte maar het zou me ook weer niet verbazen. Ooit heb ik me verdiept in parasieten en die gaan vele malen geraffineerder te werk dan je je kunt voorstellen. Zo is er bijvoorbeeld de eencellige parasiet Toxoplasma gondii die ervoor zorgt dat muizen zich aangetrokken voelen tot kattenurine in plaats van er bij weg te blijven. De parasiet wil dat de muis wordt opgegeten want dan kan hij zich voortplanten in de ingewanden van een kat. De eitjes worden uitgepoept, die poep wordt opgegeten door muizen, etcetera. Dit doet een eencellig organisme.

Een virus is kleiner dan een cel. Bij ‘virusdeeltjes in rioolwater’ moet ik denken aan wat ik ooit las over de pandemie. Dat als je alle covid-virusdeeltjes, die op dat moment over de planeet rondwaarden en de wereld platlegden, bij elkaar zou kunnen vegen je nog geen colablikje vol had. Het is een werkelijkheid die mijn bevattingsvermogen te boven gaat. Beperkt bevattingsvermogen, dat is een groter probleem dan we denken.

In Nederlandse media is momenteel amper iets over covid te vinden. Er werd een paar weken terug wel gewaarschuwd voor een heropleving in het najaar maar we lijken immuun voor dergelijk nieuws. De meeste verhalen gaan over de naweeën van de voorbije pandemie. Zo wordt de toename van heftig geweld er aan toegeschreven. Andere artikelen gaan er over dat de autoriteiten niet voorbereid zijn op een volgende pandemie. Gezien de regering die de Nederlandse kiezers de laatste keer aan de macht hebben gebracht lijkt me dat geen verrassing. De Nederlandse kiezer is overigens helemaal nergens op voorbereid, die heeft niet eens een noodpakket in huis. Twintig jaar populisme heeft de bevolking niet bepaald verstandiger gemaakt.

In internationale media lees ik dat er een nieuwe covid-variant rondgaat in onder meer Europa die in de gaten gehouden moet worden vanwege de extreme besmettelijkheid. De verschijnselen horen bij de omikron-variant: vermoeidheid, koorts, keelontsteking en ontregeling van de spijsvertering. Ik herken het allemaal.

Als je me zou vragen of ik nu ziek ben dan zeg ik nee. Maar ik heb er wel last van. Ik kan minder helder denken, minder snel reageren ook merk ik op woensdag als ik politiek commentaar moet geven, dat een hoog niveau van alertheid vereist. Het doet denken aan de pandemie, toen maakte ik de dagelijkse puzzel van de New York Times langzamer, kon ik aan de statistieken zien.

De wandelingen die ik normaal maak, een half uur lopen naar het station en terug, laat ik nu vaak achterwege en ik pak in plaats daarvan het ov of de fiets. Het is allemaal niet ingrijpend maar wel opmerkelijk.

Het vervelendste vind ik nog dat ik niet kan hardlopen. Ik heb me maanden terug ingeschreven voor een virtuele wedstrijd van 10 km. Ik heb weliswaar nog tot 31 juli om die te voldoen maar mijn conditie moet ik eerst weer van de grond af opbouwen. Ergens lees ik dat de gevolgen van een corona-besmetting gemiddeld drie maanden aanhouden.

Ik denk terug aan wat de vriendin zei. Niemand wil het virus onder ogen zien. Het is alsof we denken dat het verdwijnt als we het negeren. Dat is een absurde gedachte maar het is helaas niet alleen covid waar zo op gereageerd wordt. We willen alleen problemen die we kunnen begrijpen en oplossen. Vooral dat laatste. Anders moeten we er niks van weten. Het lijkt me een onbedoelde bijwerking van het zo populaire ‘oplossingsgericht denken’. Daarin is ongemerkt geen plaats voor onoplosbare problemen, die worden gewoon straal genegeerd.

Tja, wie had dat nou ooit gedacht?

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Doe net als meer dan tweeduizend andere lezers en abonneer je hier gratis.