Ik sta op een van de crosstrainers die in gelid zijn opgesteld in de cleane, zwarte zaal van de gym. Zo’n apparaat waarbij ik nooit zeker weet of je nou met je armen moet trekken of met je benen moet trappen. Zoals ik eerlijk gezegd ook nooit weet welk programma ik moet kiezen. Heuvels, vetverbranding, cardio, manual en nog wat opties. Ik doe dus maar wat, zoals eigenlijk met alles.

Je zou normaal gesproken natuurlijk aan iemand kunnen vragen hoe het moet maar in deze club, middenin de stad, is een dergelijk ‘normaal’ iets van vroeger. Hier is alles personal, dat wil zeggen: anderen zijn afwezig. Er is een personal app, daar zit ook een personal coach in maar dat is een virtueel persoon. Afgezien van de medesporters, die overduidelijk niet op enig contact zitten te wachten, is er niemand.

Het is een gym als een supermarkt met zelfscankassa waar ook ieder menselijk contact is weggetechnologiseerd. De voordeur zwaait automatisch open als je aan komt lopen. Eenmaal binnen sta je voor een draaiende sluisdeur met dikke spijlen die doet denken aan de ingang van een stadion. Of een gevangenis. Je toont je personal QR-code op je foon aan een laserscanner, een groen lampje licht op en je kunt naar binnen. 24 uur per dag, zeven dagen per week.

Een grote zwarte ruimte vol met toestellen. Omkleden hoeft niet. Je komt en gaat in sportkleding. Bijna alle aanwezigen hebben oortjes in of koptelefoons op. Iedereen kijkt voor zich uit of om zich heen met een blik op oneindig. Wie even uitpuft staart naar zijn of haar mobiel. Blikken glijden langs elkaar heen, even zoekend als ontwijkend. Niemand wil verdacht worden van staren.

Aan de muur hangt een alarmknop en intercom. Mocht er wat gebeuren dan kun je die indrukken. Geen idee wat er dan volgt.

Op grote videoschermen flitsen boodschappen voorbij. Het is de enige vorm van communicatie. Zo wordt me in een paar slides uitgelegd dat je lichaam na 25-30 minuten trainen vet begint te verbranden. Heb ik weer. Ik ga elke dag een half uur. Net voordat de vetverbranding begint stop ik dus. Doe ik het ook nog allemaal voor niks.

Ik trap en duw door. Net iets fanatieker nu. De schermen wijzen me op kortingscodes voor online shoppen. Op sportdrankjes, proteïnepoeders en hangsloten voor de locker. Allemaal verkrijgbaar uit de automaat. In op rij gestelde stoelen kun je je als je premium lid bent laten masseren, door een machine.

Het klinkt misschien gruwelijk maar ik vind het wel fijn. Ik word graag met rust gelaten. Zeker als ik aan het sporten ben. Er hoeft maar iemand te zeggen ‘nee, dat moet je zo en zo doen’ en ik ben weg. Want ‘zo en zo’ lukt mij nooit. Ik doe het wel op mijn eigen manier, anders ga ik klunzen. Misschien kluns ik nu ook wel maar omdat niemand naar me kijkt, heb ik er geen last van.

Als, zoals Sartre opmerkte, de hel de anderen zijn dan is dit de hemel.

Tegelijkertijd voel ik me, hoe zal ik het zeggen, schuldig is niet het juiste woord. Ik realiseer me dat dit een soort georganiseerde misantropie is, een systeem waar niemand last van elkaar wil hebben. De contactmijdende samenleving. Dan heb je ook geen vervelende ervaringen. Maar is dat wel zo gezond?

Op het scherm komen gezonde recepten voorbij. Meestal vegan of vegetarisch valt me op. Gelukkig want van foto’s met dode dieren word ik altijd een beetje ongemakkelijk.

Ineens staat op het scherm een recept voor boerenkoolsalade. Boerenkool? Het is juli. Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd met de verplichte handdoek en trap door. Op de een of andere manier had ik al die boodschappen op het scherm nog geassocieerd met medemensen. Omdat er vaak lachende modellen op staan en alle teksten je aanspreken met jou en jij. Een soort personal ansichtkaarten uit een perfecte, gezonde samenleving. Maar nu realiseer ik me ineens dat ook dit een computer is. Dat die beelden ooit zijn geselecteerd en sindsdien eindeloos afgespeeld worden in een caroussel. Dat er niemand is die opmerkt dat het geen boerenkooltijd is. Het brengt een schok teweeg. In deze zaak lijkt alles tot in de puntjes perfect geregeld, en nu dan dit. Ik bedoel, zo verlies je toch je vertrouwen in de mensheid.

Ik vraag me af of ik actie moet ondernemen. De helpdesk mailen? De alarmknop indrukken? Er een stuk over schrijven? Dat laatste natuurlijk.

In gedachten vormen zich al de alinea’s. Over de totale vervreemding. Over hoe niemand opmerkt dat er in juli boerenkool wordt voorgesteld. Dat niemand het weet of wil weten. Dat we helemaal los zijn geraakt van de natuur en seizoenen. In wat voor wereld leven we in hemelsnaam? Zoiets. Dat doet het altijd goed. Personal is het nieuwe aso. Ja, dat is het.

Ik pak, opgewekt door mijn eigen scherpzinnigheid, mijn sporttas, verlaat de gym en loop naar de zelfscansupermarkt aan de overzijde van de straat voor wat boodschappen. Bij het koelvak grijp ik naar de weerloze veldsla. En daar zie ik het ineens. Midden in juli. Een zak verse boerenkool. 1,89 euro.

Waarom heeft niemand me dat ooit verteld?

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.