Een jaar geleden stopte ik met alcohol en nu had ik ineens trek in een biertje…

Het is zondagavond half elf als ik na een lange rit parkeer bij een hotel ver van huis. Ik stap uit de airco gekoelde auto en word besprongen door de hete zomeravond. Het is 28 graden. Ik rek me uit. Verderop klinken terrasgeluiden. Nu heb ik wel zin in een kouwe klets, denk ik en zie mezelf al zitten aan een tafeltje, tevreden genietend. De schuimkraag, de condensdruppels op het glas. Dan een slok, het ijskoude bier, de tinteling die naar je hersenen vloeit…

O nee, schiet het me ineens te binnen. Ik ben verrast door mijn eigen gedachten. Hoe kon ik het vergeten?

Een jaar geleden besloot ik om een jaar lang geen alcohol te drinken. Daar waren allemaal redenen voor en ik werd er toe overgehaald door het boek Sinds Ik Niet Meer Drink van Evi Janssen. Zij beschrijft hoe het is om een jaar te stoppen met alcohol. Laat ik dat ook eens doen, dacht ik na enige aarzeling.

Ik heb al eerder geschreven over wat er met me gebeurde. Nog steeds merk ik elke dag de voordelen en ontdek zelfs na maanden nog nieuwe. Serieus. Ik ben nooit meer moe of lusteloos. Ik heb geen last meer van somberheid en onzekerheid. Ik ga bewuster met mijn tijd om, maar ook met wie ik om ga, aan wie ik tijd en energie besteed. Ik ben in positieve zin minder afhankelijk van anderen. Dat laatste is een van de onverwachte veranderingen die me echt verbazen.

In het begin was het natuurlijk wel eens lastig om niet te drinken maar op den duur verdween dat. Ik mis niet langer de smaak en al helemaal niet de roes, ik ben nu juist ‘verslaafd’ aan mijn helderheid. Niet dat ik vaak dronken was of alcoholist, moet ik er dan meteen bij zeggen. Ik doel op wat ‘gewoon, ontspannen met een wijntje’ wordt genoemd. Alcohol als beloning.

Ik denk nooit meer aan alcohol in de zin dat ik het niet mis. Daarom werd ik verrast door de trek die hier ineens onverwacht naar bovenkwam. Hoe kon dat? Al snel realiseerde ik me dat het een conditionering was die de kop opstak. Alweer. Ik ben gewend om mezelf onder deze omstandigheden te belonen met drank. Dat heb ik mijn hele volwassen leven gedaan. Het is een Pavlov-effect. Stap uit de auto na een lange rit en het verlangen dringt zich op.

Nu ik me er bewust van ben weet ik ook dat het de laatste keer is. Zo is het steeds gegaan. Langs een terrasje lopen, trek krijgen in een glas wijn en me dan afvragen waarom. Heb ik daar echt trek in? Wil ik dat wel echt? Steeds kwam ik tot de ontdekking dat het conditionering is. Niets anders. Weet het en het verdwijnt.

Dus ik liep naar mijn hotelkamer, ging op bed liggen en begon deze woorden te tikken. Het jaar is nu voorbij. Wat ga ik doen? Besluit ik nooit meer te drinken? Dat klinkt zo radicaal. Laat ik de optie open? Wie weet ben ik dan over een paar weken weer terug bij af.

Mijn verstand zegt dat ik nooit meer ga drinken maar mijn gevoel wil daar nog niet aan omdat het zo radicaal en zo onvoorstelbaar is. Nog steeds. Ik had me voorgenomen de beslissing uit te stellen tot het jaar echt om was maar zonder dat ze het besefte schoot een vriendin me te hulp. Ze worstelt erg met drank. Niet in de zin van dronkenschap maar zoals zoveel anderen drinkt ze vaker dan ze wil en lukt het haar niet te minderen. Een doodvermoeiende, frustrerende strijd. Ze gaat vanwege omstandigheden ook nog eens zware maanden tegemoet en vreest die afmatting door permanente twijfel.

Waarom stop je niet gewoon helemaal tot Kerst, stelde ik voor. Dat is te overzien, brengt je rust en dan kun je ervaren of het bevalt. Met Kerst kun je dan gewoon weer ‘gezellig’ doen.

Dat laatste meende ik maar stiekem hoop ik dat het haar zo bevalt dat ze verder zal gaan.

Ik weet niet of dat me gaat lukken, aarzelde ze.

Natuurlijk wel, zei ik. Weet je wat, ik doe mee. Tot Kerst. Samen is het makkelijker volhouden.

Ja, maar jij bent toch bijna…

Geeft niet, ik verleng het gewoon tot Kerst.

Ok, ik doe het, zei ze vastberaden en dankte me voor mijn steun.

Ze moest eens weten hoe ze me helpt.

PS: In de Week is mijn zeer persoonlijke nieuwsbrief. Iedere zondagavond in je mailbox met tips, ervaringen en ideeën. Abonneer je nu hier. Gratis.

3 Comments

  • Herkenbaar, maar het was waarschijnlijk niet echt de laatste keer, weet ik na 20 jaar ervaring. Het eerste jaar heb je wel alle ‘seizoenen van dorst’ meegemaakt, maar soms is het er opeens weer even. Met Kerst bij voorbeeld…

  • Jij bent toch al eerder (2019) ook gestopt en met een ander voorbeeld inspireerde mij dat toen om het ook te doen. Het bevalt me nog steeds uitstekend. De 0% wijn in Zwitserland op de foto is idd best duur maar wel de beste is mijn ervaring, in NL te verkrijgen bij de alcoholloze slijterij Nix. En als je op een etentje of met kerst een keer wel echte wijn drinkt is dat bewust genieten om vervolgens weer je 0% route te nemen. Werk ze!

    • Ja, goed onthouden. Ik heb eerder Dry January gedaan en ook wel eens honderd dagen. Daarom wilde ik weten hoe het is om het een jaar vol te houden. Van volhouden is geen sprake meer want het kost me geen enkele moeite.
      Ik dub zelfs een beetje over alcoholloze wijn. Als vegetariër eet ik amper vleesvervangers omdat ik gewoon heel anders kook en eet dan de menu’s die allemaal om vlees draaien. Ik vermoed dat het met drinken ook die kant op gaat.

Leave a Comment

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.

Francisco
  • Francisco
  • Journalist