“Een stalen platform in de Adriatische Zee voor de kust bij Rimini in Noordoost Italië is door zijn bouwer tot “onafhankelijke staat” uitgeroepen,” meldde het Algemeen Dagblad op 2 december 1968. “De Italiaanse ingenieur Giorgio Rosa probeert op die manier de aangekondigde afbraak van het kunstmatige eiland tegen te houden.”

Het nieuwe eiland was toen al maanden in het nieuws als een soort anarchistisch lustoord. Rosa had het eiland zelf ontworpen en gebouwd om te ontsnappen aan allerlei regelgeving. 500 meter buiten de territoriale wateren waren de autoriteiten immers machteloos en kon hij doen wat hij wilde, dacht hij. Op het 200 vierkante meter grote platform, met een bar, verblijven en voorzieningen, werd gefeest en geleefd, meestal in combinatie.

De Italiaanse film Rose Island (L’incredibile storia dell’isola delle rose) is geïnspireerd op het inderdaad ongelofelijke verhaal over het eiland en zijn bewoners. De door Netflix uitgebrachte film uit 2020 werd hier door critici gekraakt maar naar mijn mening is dat niet terecht. Misschien komen de negatieve reacties voort uit het feit dat de film wordt gepresenteerd als comedy terwijl je bij het kijken niet van je stoel rolt en als waargebeurd terwijl de verfilming op z’n zachtst gezegd nogal fantasierijk is. Ik vond ‘m heel mooi gemaakt, misschien een beetje behaagziek maar dat past bij het verhaal. De publieksreacties zijn in ieder geval vele malen enthousiaster.

Hoofdrolspeler Elio Germano, die Rosa vertolkt, toont in voorkomen enigszins gelijkenis met de wonderlijke kunstenaar Maurizio Cattelan en het verhaal wordt verteld in een sfeer die doet denken aan de klassieker Amélie. Het set design is indrukwekkend met een zweem van sprookjesachtigheid en de rollen zijn stevig aangezette karikaturen die allemaal een zekere wereldvreemdheid bezitten. Daardoor komt het excentrieke gedrag van Rosa ook wat geloofwaardiger over. En is het niet zo vreemd dat de politiek wordt weggelaten terwijl het revolutiejaar 1968 wel de achtergrond vormt voor het avontuur.

Rose Island is een prettige liefdesgeschiedenis. De jongensachtige ingenieur Rosa, die ongetwijfeld hoog zal scoren op een van de ADHD of aanverwante spectra, is in de wolken van een mooie vrouw. Zij ook van hem maar ze huivert voor de fantasiewereld die hij met zich meesleept. Het is natuurlijk prachtig dat hij bijvoorbeeld in een ingenieuze zelfgebouwde auto rondrijdt maar dat hij daarbij een rijbewijs en kentekenbewijs overbodig vindt, geeft zelfs in Italië toch wel problemen.

“Je kunt niet je eigen ideale wereld bouwen,” zegt ze voordat ze hem verlaat voor een of andere saaipief. Die opmerking is de trigger voor de man die niets wil weten van ‘kan niet’. Rosa gaat zijn eigen ideale wereld bouwen, middenin zee. Het plan lijkt net zo absurd als de film maar het lukt hem. Het eiland is ook nog eens een modernistische lust voor het oog. Zoals trouwens de hele film vol zit met eye candy en een geweldige soundtrack heeft, inclusief een van m’n sixties favorieten: Send me a Postcard van de Nederlandse band Shocking Blue.

Als het eiland eenmaal een succes is en er paspoorten worden uitgedeeld namens de nieuwe staat, barst er een conflict met de Italiaanse overheid los. Rosa dacht te kunnen ontsnappen aan de regelgeving maar begreep niet dat bij de regels nog iets anders komt kijken: macht. Of heeft hij daar ook een antwoord op?

Bij de aftiteling, als het vakantiegevoel dat de film je geeft nog nazindert, zie je de beelden van de echte Rosa en zijn kameraden op het kunstmatige eiland en kun je niet anders denken dan ‘wat een verhaal’. Dat dit ooit echt gebeurd is…

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.