Ik wil hardlopen maar ik doe het niet. Ken je die discrepantie, om maar eens een interessant woord te gebruiken in plaats van tegenstrijdigheid. Zo wek ik wellicht de indruk dat ik er, zoals de anglicisten graag zeggen, op gereflecteerd heb. Ik vind dat al net zo’n afschuwelijk uitdrukking als het ‘beslissing maken’ dat het gebruikelijke beslissing nemen aan verdringen is. Maar laat me niet al in de eerste alinea afdwalen van wat ik wil vertellen, al is dat wellicht exemplarisch voor het probleem dat ik wil bespreken. 

Ik wil dus graag iets doen, wat ik vervolgens toch niet doe, terwijl ik er wel volop de gelegenheid toe heb. Daar zijn tal van verklaringen voor te vinden, met luiheid als de meest voor de hand liggende, maar zo onaardig wil ik niet voor mezelf zijn. Dromers worden vaak lui genoemd, het verwijt ligt bij mij bovenin de zolderkast met jeugdtrauma’s.

Maar dromen is misschien wel de oorzaak. Ik ben na een grondige analyse tot de conclusie gekomen dat het niet-lopen wordt veroorzaakt door een teveel aan ambitie. Ik droom van grootse prestaties die bij voorbaat kansloos zijn. Zoals in dit geval een middelmatige hardloper worden, in plaats van levenslang een beginner blijven.

Het overkwam me 14 dagen geleden. Na dagen van uitstel en vertwijfeling had ik dan echt het goede moment gevonden. De zon scheen niet te fel, de temperatuur was aangenaam, een zachte bries deed de rest. Ik ging de deur uit zonder oortjes en contactlenzen. Geen muziek, geen verre blikken. Ik besloot voor mijn lol te rennen, een advies dat ik vaak krijg. Niet op de snelheid letten. Ik nam me voor ook niet op mijn horloge te kijken. Waarom ik dat dan toch om had? Om de afstand en tijd te meten, om de statistieken te voeren. Anders zou ik nu niet eens meer weten dat ik 14 dagen geleden gerend heb. Sinds ik een computergeheugen gebruik geeft mijn eigen geheugen er de brui aan, zoals de auto mijn lichamelijke conditie verwoestte.

Het ging lekker. Relaxed. Het eerste stuk was natuurlijk lastig maar ik genoot. De zon, de wind, de stappen. Het lopen ging zo heerlijk dat ik het gevoel had dat ik zelfs sneller ging dan de vorige keer. Of in ieder geval net zo snel. Dat was een fijn gevoel. Noodzakelijk ook want ik moet voor het einde van deze maand een keer de 10km lopen en mijn prestatie uploaden omdat ik deelneem aan een virtuele race. Maar daar wilde ik nu niet aan denken, nu was het zaak te genieten.

Na 2 kilometer gebeurde het. Ik keek zonder er erg in te hebben routinematig op mijn horloge. Ik draaide mijn pols nog snel om maar te laat. Ik had het al gezien en schrok me een hoedje. Een tempo van 7 minuut en 30 seconden per kilometer. Dat is vreselijk langzaam. Ik dacht dat ik ver onder de 7 liep. Ik sloeg aan het rekenen, waar ik ook al niet erg goed in ben. Ik struikelde bijna over de getallen. Waarom telt een minuut niet gewoon 100 seconden, dat is een stuk minder ingewikkeld. 

Mijn enthousiasme verdampte. Ik begreep nu waar de uitdrukking ‘de moed zakt je in de schoenen’ vandaan komt. Zo voelde het echt, letterlijk. Ik wilde niet opgeven maar plots stond ik stil. 3,14 kilometer. Gemiddeld tempo 7:14. Later kwam ik er achter dat dat helemaal niet zo slecht is. En dat het horloge niet altijd de exacte snelheid aangeeft.

Ik wandelde misnoegd naar huis en van lopen kwam het daarna niet meer. Te druk voor de vakantie. Ik baalde. Maar wacht, ik zou op mijn vakantieadres kunnen gaan lopen. Ik zag me al rennen langs de kliffen bij ondergaande zin. Beats klonken, benen vlogen. Iedere dag. Lekker! Zin in!

Donderdag, de derde dag na aankomst, was het dan eindelijk zo ver. Kliffen waren er niet maar ik zette een route uit over een pad langs de kust, mooi vlak, trok mijn schoenen aan en ging van start. Na 300 meter kwam ik bij het kustpad. Of waar dat zou beginnen. Er was alleen maar water te zien. Bretagne is beroemd en berucht om zijn enorme getijdenverschillen van enkele meters en het snelle komen en gaan van eb en vloed. Heb ik weer.

Ik maakte rechtsomkeert. Dan maar een andere route improviseren. Ik zag een kudde rennende mannen en sloeg de weg in waar ze vandaan kwamen. Dat bleek heuvel op. Ik ben geen fan van heuvels, meer van het vlakke land, mijn vaderland, zoals Brel zingt. Het was zwaar, alsof ik een trap beklom. Ik voelde spieren in mijn benen waar ik het bestaan niet van kende. Of nou ja spieren, wat daar van over was. Maar ik hield vol, tot mijn eigen verbazing. Ik keek op mijn horloge. 8:40 per kilometer. Dit was geen rennen meer, dit was overdreven wandelen.

Misschien kwam het door het andere landschap, het vakantiegevoel, het besef dat niemand me hier kent, maar het voelde fijn. Zelfs het woeste geblaf van honden deed me niks, al moest ik natuurlijk wel denken aan de vriendin bij wie zo een stuk vlees uit haar dij gehapt was. Maar dat was 35 jaar geleden of langer. Moed verdampt maar angst blijft altijd plakken.

Een steile afdaling. Dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Nu moest ik plots voorkomen dat ik ging rennen. Mijn knieën protesteerden terwijl de zwaartekracht aan de rest van mijn lichaam liep te sjorren.

Drie kilometer. Het ging fijn. Ik was heuvel op en heuvel af gegaan, dus nu kon ik over een vlakke weg naar huis. Dacht ik. Ik ging de bocht om en zag dat de weg steil omhoog liep. Waar kwam dat nu weer vandaan? Ik begon te hijgen zoals ik in tijden niet meer gedaan had. Halverwege stopte ik met te pogen te rennen. Ik moest op adem komen, rustig lopen. Hijg, hijg. 

Bovenaan de heuvel herpakte ik mezelf. Nog een kilometer te gaan. Ik passeerde een bar waar een gitarist niet onverdienstelijk Bruce Springsteen imiteerde. Born to Run. Ik dacht aan de Mexicaanse hardloopster in de bergen en mijn bewondering nam nog meer toe. Daar was ik weer bij het kustpad. Het zeewater had zich inmiddels een fors end teruggetrokken. 

5 kilometer in 40:45. 8:09 per kilometer. Ik vond het heerlijk. Vandaag weer proberen. Minder dromen, meer genieten.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Doe net als meer dan tweeduizend andere lezers en abonneer je hier gratis.