Boiling Point is een film over een avond in een restaurant die zich in een enkele take van anderhalf uur afspeelt. Dat is net zo spectaculair als het klinkt. Je krijgt na verloop van tijd gewoon medelijden met de cameraman die ook nog eens van hot naar her beweegt door de horecazaak.

De techniek heeft tot gevolg dat je meegezogen wordt in het verhaal, alsof het een stroomversnelling is. En wat een stroom is het. De chef om wie de film draait, gespeeld door Stephen Graham die je kunt kennen van de miniserie Band of Brothers, loopt aan het begin van de film over straat naar zijn zaak. Hij telefoneert nerveus, oogt vermoeid en meteen is al duidelijk dat het gaat om iemand die meer aan zijn hoofd heeft dan de menukaart.

Je betreedt met hem het restaurant en daar wacht de spanning die je kent van feestjes voordat ze beginnen. Is alles op orde? Komen er wel voldoende mensen? Heb je genoeg in huis? Maar eerst is er nog de inspecteur van de Keuringsdienst van Waren. En die heeft meteen al slecht nieuws.

Je zou denken dat Boiling Point een film is voor foodies maar eten komt vreemd genoeg maar amper aan bod. De bereiding van de gerechten vindt niet in beeld plaats en de te serveren borden die af en toe te zien zijn deden me zelfs niet denken aan die van sterrenrestaurants. Terwijl de zaak wel wordt gepresenteerd als een gelegenheid van hoog niveau. Vandaar alle stress waar de film stijf van staat en die je als kijker verplettert.

Over die stress gaat de film dan ook, dat is de andere betekenis van de titel die ooit door Gordon Ramsay werd gebruikt voor een kookprogramma. Boiling Point portretteert de burn-outcultuur, de terreur van perfectionisme, de krankzinnige competitie en daarmee gepaard gaande werkdruk die mensen sloopt. En dat maakt de film bijzonder want in de meeste films die ik heb gezien over culinair fetisjisme wordt die cultuur juist opgehemeld, met de mentaliteit van foute sportcoaches. In Boiling Point is de kerel die beweert dat de saus ‘helaas maar voor 98 procent goed is’ gewoon een eikel. Een gevreesde restaurantcritica daarentegen merkt op dat ze simpel eigenlijk wel lekker vindt: eten is als seks, je moet je concentreren op wat er is, niet op wat ontbreekt, zegt ze.

Boiling Point is een bijzondere ervaring en zeker aan te raden maar bevredigde toch niet helemaal. Om de spanning en vaart er in te houden zit de film vol onafgewerkte subplots die na een tijdje het karakter van liflafjes krijgen. Het maakt de film leger dan hij verdient te zijn. Toen de aftiteling begon had ik weliswaar geen trek meer maar nog wel honger.

Klik hier voor een overzicht waar de film nu te zien is.