“Nee, je moet juist niks vooraf weten”, zei ik op besliste toon tegen de vriendin die naast me in de bios nog even snel wilde opzoeken waar de film, die op het punt stond te beginnen, over ging. “Hoe minder je weet, hoe beter een film wordt,” voegde ik er aan toe als een ware connaisseur.

Met een oog keek ze me sceptisch aan, het andere gericht op het scrollende scherm. “O Geena Davis speelt ook mee.”

Ik hield bij wijze van protest mijn blik strak gericht op het witte doek. “Doe weg dat ding.”

Ruim anderhalf uur later verlieten we de bioscoop. “Ik vond het maar een slap verhaal,” zei ik. “Begreep het ook niet zo goed.”

“Het was volgens mij een moderne vertelling over de Bacchanten.”

“De wat?”

“Heb je daar nooit van gehoord?”

“Nee sorry, ik ben niet klassiek geschoold. Ik heb Mavo-3 gedaan.” Want ik vermoedde dat het wel weer iets van de oude Grieken zou zijn. Het bleek terecht.

“Dat zijn nimfen die in de bossen grote feesten hielden met drank en drugs, net als in de film. En die…” Ze begon een uitleg te geven over het plot die ik hier niet kan navertellen omdat ik dan loop te spoileren. Maar het klonk allemaal zeer plausibel en ik voelde me weer eens volkomen tekortschieten. Had ik me nou toch maar tevoren even ingelezen. Nu had ik het verhaal gemist.

Blink Twice is de debuutfilm van Zoë Kravitz, dat was het enige dat ik wist. En dat het een psychologische thriller was. Op die laatste twee punten vond ik de film tegenvallen, op veel andere punten ook. De spanning was nogal opgelegd en enige psychologie kon ik eigenlijk niet ontdekken.

De film begint met twee lacherige vriendinnen die als ingehuurde serveersters werken op het feest van zo’n puissant rijke tech-mogul die zich plots gaat richten op het spirituele. Hij neemt hen en anderen mee naar een afgelegen eiland om te relaxen en te feesten. Je kunt wel raden dat het misgaat. Dus ik zag de gebruikelijke ingrediënten van een Hollywood-film: rijkdom als het ultieme streven in het leven, drank en drugs om de leegte die daardoor ontstaat op te vullen en veel geweld dat de lichtheid van het verhaal camoufleert. 

Ik vond het ondanks het feministische sausje een fantasieloze film en stoorde me aan het gerook van de vrouwelijke hoofdrolspelers. De tabaksindustrie is in de vorige eeuw mede zo dominant geworden omdat in films de mannelijke helden steevast rookten, als zogenaamd symbool van rebellie en onafhankelijkheid. Het zou komisch kunnen zijn, verslaving als vorm van onafhankelijkheid te presenteren, als het niet zo triest was. Als je oplet zie je de marketingmethode schrikbarend vaak weer opduiken. Alleen zijn het nu vrouwen die roken. En met het bekende effect. 7 van de 10 rokers op straat zijn jonge vrouwen die zich een imago willen aanmeten. Het is om te huilen.

Maar goed, ik had dat van de bacchanten dus gemist. “Daarom liepen ze ook allemaal in van die witte gewaden,” verduidelijkte ze. Verdomd. Ik vond dat al zo raar maar had de link niet gelegd. Het zag er bij nader inzien inderdaad allemaal wel erg oud-Grieks uit. Ik voelde me suf, alsof ik naar een odysseefilm had zitten kijken zonder te weten wie Homerus is en ik alleen maar een link kon leggen met ‘Ik vertrek’. Had ik daardoor een goede film gemist? 

Omdat ik mezelf graag tegenspreek even het volgende. Er is weinig aandacht voor in deze tijd, waarin emoties belangrijker gevonden worden dan kennis, maar hoe je iets beleefd is afhankelijk van wat je wel en niet weet. De kennislozen trachten dat de bestrijden door de emotie zelf tot kennis te bestempelen. “Mensen ervaren wel een asielcrisis”, antwoordde premier Schoof toen hem wat kritische vragen werden gesteld over dat er feitelijk helemaal geen crisis is.

Ik wil dat fenomeen niet belachelijk maken. Zelf ben ik bijvoorbeeld bang voor spoken, ook al weet ik dat ze niet bestaan. Dat maakt de angst niet minder echt. Maar mijn kennis weerhoudt me er gelukkig van een spokenbestrijder in te huren. Aan dat laatste ontbreekt het bij dit kabinet en de kiezers die het steunen.

Tegelijkertijd is het soms wel degelijk fijner om je ergens aan over te geven zonder veel te weten. Verliefdheid is daar een goed voorbeeld van. Frikandellen eten ook. Waarmee ik maar wil zeggen dat het niet gewoonweg het een of het ander is.

De volgende ochtend appte de vriendin. “Ik heb alle recensies gelezen maar dat van de Bacchanten zie ik nergens terug.”

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.