Je denkt dat je je eigen leven leidt. Dat je geboren wordt, leert lopen en praten en dat je vrije wil vervolgens verder haar magische werk doet. Dat het jouw leven is, jouw bucket list, jouw zelfgekozen aaneenschakeling van unieke momenten en ervaringen.

In werkelijkheid was het Kodak, maker van een populaire fotocamera, die na de introductie daarvan in 1900 bedacht dat er speciale gelegenheden in het leven zijn die je moet vastleggen. De zogeheten Kodakmomenten: verjaardagen, huwelijken, vakanties en dergelijke. Dat was nodig omdat de fotografie weliswaar was uitgevonden maar de meeste mensen geen idee hadden wat ze moesten fotograferen. Het is inmiddels onvoorstelbaar maar mensen zagen het leven nog niet als een in te vullen fotoalbum of Instagram timeline. 

Het idee was succesvol, wie echt wilde leven moest voortaan zorgen voor voldoende Kodakmomenten. Dan bewees je dat je ‘uit het leven haalt wat er in zit’. Alsof je bestaan een gasbel is. Mensen gingen hun leven organiseren naar de suggesties van een marketingidee. Misschien wel voor het eerst maar zeker niet voor het laatst.

Honderd jaar later werd het Kodakmoment verdrongen door de ‘ervaring’ in de zogeheten belevingseconomie. Wie nu echt àlles uit het leven wil halen moet niet meer even poseren maar bijzondere dingen beleven, die vaak door anderen zijn bedacht. Dat verlangt al wat meer werk dan een enkel moment. En het vereist ook meer van anderen. Vooral dat laatste betekent gedoe. 

Natuurlijk heeft het kapitalisme daar een oplossing voor. MyCompany is zo’n bedrijf dat daar op inspeelt. Je kunt er mensen inhuren die rollen vervullen om jouw belevenis vlekkeloos te realiseren. Ze spelen je echtgenoot, zoon, moeder, minnares of wat dan ook. Zo kun je bijvoorbeeld een huwelijksceremonie met een ingehuurd persoon regelen zonder dat je de rest van je leven vastzit aan een partner of alimentatieregeling. Wel de ervaring, niet de consequenties.

Het is het ideaal van de jaren negentig: leven zonder consequenties. Of althans zonder de nare consequenties. En al helemaal zonder rekening te moeten houden met een ander. Daar is internet zo goed in. De anderen zijn fysiek weggewerkt achter schermglas, of helemaal uit zicht verdreven. Online shoppen, dating apps, sociale media in het algemeen, het past er allemaal naadloos in.

MyCompany is een bedrijf uit de Oostenrijkse film Pfau – Bin ich echt? die hier, om het publiek niet af te schrikken met Duits, in de bioscoop draait als Peacock. Het leven van een mannetjespauw draait immers om schitteren en indruk maken. 

Matthias van MyCompany kan jou de perfecte ervaring bezorgen. Met zijn perfecte lichaam en uiterst stabiele emotionele staat is hij een soort levensechte versie van Ken. Hij kan bijvoorbeeld gesprekken voeren die jou het idee geven dat je intelligent bent. Zeg eerlijk, hoe vaak gebeurt dat anders? 

Hij woont in een perfect huis met een perfecte vriendin waar hij tussen de perfecte uitgevoerde klussen perfecte dingen mee doet. Een echte Barbie World. Totdat ze plots op hem is uitgekeken. Dat is natuurlijk minder perfect en zoals dat gaat met perfecte zaken: het kleinste krasje maakt alles meteen waardeloos.

Peacock is een duistere comedy. Er komen absurde situaties in voor. Maar een daverende lach ontlokt de film niet want daarvoor is het weer allemaal net te levensecht. Voordat je het weet zit je om jezelf te lachen en dat kan toch niet de bedoeling zijn?

Veel meer wil ik over het verhaal niet zeggen. Ik heb me prima vermaakt. De intelligente film doet af en toe denken aan The Square van de Zweed  Ruben Östlund, die je ook kent van Triangle of Sadness, al ontbreekt diens meesterlijke hand. Er speelt wel een fascinerende Zweedse actrice in mee. Ze blijkt ook zangeres. 

In Peacock, die ook een score van 100% op Rotten Tomatoes haalt, is alles perfect maar tegelijk ongemakkelijk, ook voor jou als kijker omdat je nooit zeker weet wat echt is en wat niet. Geef toe, dat is in een speelfilm best wel opmerkelijk. Of in je leven.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Doe net als meer dan tweeduizend andere lezers en abonneer je hier gratis.