De zon scheen dapper over het terras terwijl een nare wind hardnekkig trachtte de zachtjes strelende zonnestralen weg te blazen. Zo gaat het meestal in het leven. De een doet iets goed, de ander verziekt het. Yin en yang noemen de Chinezen dat en om de een of andere reden vinden sommige Westerlingen dat prachtig. Ik niet. Ik wil alleen maar goeds. Ik hou van geboorte en ik haat de dood. Ik hou van liefde en ik haat de haat. Dat laatste laat meteen het probleem van mijn overtuiging zien, het is nogal inconsequent. Maar daar ben ik dan ook heel consequent in, in inconsequent zijn. Ik vind yin en yang eigenlijk prachtig, dus ik ben er tegen.

Maar de zon scheen. Niet alleen over de bolletjes van de terrasgasten maar ook over de dunne blouse van een vrouw die sierlijk kwam aanlopen. Het licht boorde zich door de stof en toonde haar lichaam. Een doorkijkblouse, dat is voor een gevuld terras wat de zeldzame driekleurige bessenvreter is in een veld vol vogelaars. Ik keek en bleef kijken. Wat een navel, wat een taille. Het duurde even voordat ik zag dat ze een hoofddoek droeg.

Wat moet ik daar nou weer van denken, vroeg ik aan een vriendin die tegenover me zat en toevallig veel verstand heeft van zowel hoofddoeken als doorschijnende stoffen.

Ze keek net als ik gebiologeerd naar de vrouw. Het is een statement, antwoordde ze. Zij zegt zowel fuck you tegen de hoofddoekenhaters als fuck you tegen de zedenpredikers. Fuck you all, zeg maar.

De fuckallasisten. Zou het een beweging worden? De avantgardiste liep voorbij, of nee schreed, alsof de hele straat een rode loper was. Het gezicht opgemaakt als op de cover van een glossy. Ze keek heel erg zen, met ogen als zwarte parels. Ze was yin en yang.

cc-foto: Ramona Forcella