Luzzu is een persoonlijk drama en tegelijk een vertelling over hoe het met de wereld gaat. Dat laatste wordt op een enkel terloops zinnetje na nergens benoemd maar zorgt er wel voor dat de film meer innerlijke onrust veroorzaakt dan je zou verwachten op basis van het kleine verhaal.

Een visser op Malta, gespeeld door een echte visser die het niet gek zou doen op de rode lopers van Cannes, wordt geconfronteerd met het probleem dat zijn boot zo versleten is dat hij bijna zinkt. Reparatie is duur en tegelijkertijd is zijn inkomen weggevallen. Crisis. Hij gaat als losse werkkracht mee op grotere schepen die hij juist vervloekt omdat ze de zeebodem vernielen waar hij normaal zijn brood verdient. Een collega wijst hem er op dat er in de toekomst niks meer te vangen zal zijn omdat alle vis dan verdwenen is als gevolg van klimaatverandering.

De EU wil zijn boot opkopen om de vloot te saneren maar dan is hij voor altijd zijn werk kwijt. De criminaliteit lonkt met gemakkelijk geld waarmee hij z’n toekomst op het spel zet. Ondertussen kampt zijn pas geboren zoontje met een ontwikkelingsstoornis door verkeerde voeding. Zijn relatie komt onder druk te staan. Drama aan alle kanten. De visser raakt steeds verder op drift.

Luzzu is ook nog eens een Maltese film, wat me erg beviel omdat ik een zwak heb voor dat eiland en de taal die klinkt als een mix tussen Italiaans en Arabisch. Dat kleine, vruchtbare eiland met een enorm lange geschiedenis als thuishaven voor mensen lijkt een symbool voor onze planeet en de dilemma’s van de visser zijn de problemen waar de wereld voor staat. Het geeft de sympathieke en knap gemaakte Luzzu een onverwachte extra kwaliteit.