“Eens zien of 2022 echt kan verrassen”, schreef ik vorig jaar toen ik de balans opmaakte van wat er terecht was gekomen van mijn goede voornemens. En? Heeft 2022 verrast? Nou, de wereld bleek wel een hoop onverwachts in petto te hebben, zoals de Russische oorlog tegen Oekraïne maar ik verraste mezelf totaal niet. Of het moet zijn dat ik verrast ben door het gebrek aan verrassing. Ik heb het gevoel dat mijn Venus Vliegenval in de vensterbank een interessanter leven leidt dan ik.

2022 is een jaar waarin ik veel voornemens realiseerde maar het gevoel van succes toch ontbreekt. Misschien hoort het wel bij het jaar. Eindelijk werd de coronacrisis min of meer bedwongen, maar in plaats van bevrijding volgden nog ergere problemen. Nooit gedacht dat ik me ooit nog eens opnieuw zou afvragen of er wel plaats voor me is in de atoomschuilkelder. Er was een tijd dat ‘het komt nu wel allemaal erg dichtbij’ alleen maar een cynisch grapje was. De toekomst fabriceert verrassingen uit de geschiedenis.

Dat wil niet zeggen dat ik ontevreden of wanhopig ben. Integendeel, het is meer een je ne sais quoi. Wellicht komt het omdat ik door corona een ander persoon geworden ben, zoals ik hier beschreef. Het is een van m’n minst gelezen stukken, maar voor mij persoonlijk misschien wel het belangrijkste.

Gauw naar de voorgenomen missies want het leven wordt veel overzichtelijker als je het in een harnas van cijfers weet te gieten. De datatuur, waarin alles terug wordt gebracht tot prestatie, of wat daar op lijkt.

Ik las 29 boeken, 11 meer dan het jaar daarvoor. Ik zou er bij kunnen aantekenen dat het vaak dunne boeken waren, gemiddeld 185 bladzijden. ‘Noem het geen afwezigheid’ van Eva Meijer maakte zeer veel indruk. Evenals Schaamte van Annie Ernaux.

Hotel Savoy van Joseph Roth wist me ook te grijpen. Dat boek, alhoewel bijna honderd jaar oud, voelt als heel erg van deze tijd. Later las ik in El País een bevestiging. Roth behoort tegenwoordig tot de meest geciteerde auteurs. De krant zet een aantal verklaringen voor die populariteit op een rij. Ik geloof ze allemaal.

Ik zag 39 films, vier minder dan in 2021. Het vreemde is dat ik in januari geen enkele film gezien heb. Althans volgens de lijstjes die ik bijhoud. Ik kon het amper geloven. Maar ook in mijn dagboek vind ik niks terug. Wat was er in hemelsnaam aan de hand in januari? Ik weet het niet eens meer. Een verdwenen maand. Pas later realiseerde ik me: de lockdown. Geschiedenis is ook een kwestie van verdringen.

Er waren veel films die me prettig verrasten. The Good Boss bijvoorbeeld, een geestig Spaans portret van de patriarchale samenleving. De film die de meeste indruk maakte was Triangle of Sadness die ook al op hilarische wijze gehakt maakt van de status quo. Een van de meest fascinerende films was Apples, een film over een epidemie waardoor mensen plots hun geheugen verliezen en dat weer opgebouwd moet worden.

Een voornemen was ook om meer te schrijven. Dat lukte zowaar. Meer dan 60 posts op deze site, tientallen opinies op Joop. Ik ben ook weer een wekelijkse nieuwsbrief begonnen waar ik veel plezier uit haal en uit de reacties af te leiden de lezers gelukkig ook.

Ik liep de kwart marathon, ‘sneller’ dan in eerdere jaren en zelfs twee keer maar toch schoot het hardlopen er bij in dit jaar. Om te voorkomen dat ik in 2023 verander in een kasplantje heb ik tegen alle voornemens in weer een abonnement genomen op de sportschool. Ik ben in dit soort zaken nogal binair ingesteld – het is aan of uit – dus ik ben van plan voortaan iedere dag te gaan. Dat is voor mij het makkelijkste. Ook ter voorkoming van een schuldgevoel.

Een ander plan, minder drinken, heb ik eveneens radicaal aangepakt. Na een succesvolle Dry January en een gulzige thirsty summer ben ik in september helemaal gestopt. Voorlopig voor een jaar. Het boek Sinds Ik Niet Meer Drink heeft me er toe aangezet maar ik hou het vol omdat ik me er zo goed door voel. Natuurlijk verlang ik nog wel eens naar een wijntje maar de wetenschap dat ik daardoor het gevoel dat ik koester zal verliezen, maakt het makkelijker nee te zeggen. Inmiddels raak ik er steeds meer van overtuigd dat niet drinken net zo slim is als stoppen met roken. Dat laatste beschouw ik na 23 jaar nog steeds als de beste beslissing die ik ooit genomen heb.

Rest wel de vraag of de door mij ervaren je ne sais quoi te maken heeft met zero alcohol. Ik sluit dat niet uit. Maar als dat waar is dan is alcohol niet meer dan een verdovend middel. Om die onbestemdheid te bestrijden, anders dan met een fles, zal ik mijn leven moeten veranderen.

Dus maak ik weer een paar nieuwe voornemens. Zoals iedere week naar de bioscoop (dan haal ik mijn Cineville-abonnement er ook echt uit). Meer lezen. Een boek per week. Meer schrijven, omdat ik daar toch het gelukkigst van word. Voor zover ik dat wil zijn.

Ik wil ook weer meer wandelen. In 2021 liep ik de helft van het Pieterpad, dit jaar kwam het er totaal niet van.

En ik wil aan het einde van het jaar een Franse film kunnen bekijken zonder ondertitels. Duolingo meldde dat ik tot de 1 procent hardst studerende gebruikers op het gebied van de Franse taal behoor dus dat zou moeten lukken. Anders kan ik nog altijd de app de schuld geven.

Niet alles moet meer zijn. Hoog op het lijstje staat ook minder sociale media. Ik geef toe, dat heeft net zoveel waarde als een junk die zegt minder drugs te gaan gebruiken maar als ik iets de afgelopen jaren heb geleerd dan is het wel dat ook ‘mislukte’ voornemens op den duur een gunstige uitwerking kunnen hebben. Gewoon iedere keer opnieuw blijven proberen.

O ja, in 2023 ook wat minder ‘ik’. Veel wat hierboven staat gaat over mezelf. Ik ga in 2023 uitzoeken hoe dat te veranderen. In dat laatste woord schuilen niet voor niets anderen.

Dank voor je aandacht. Ik wens je een mooi, vredig en gelukkig 2023.