Ik zit in de trein en twijfel of ik echt misselijk aan het worden ben of dat ik het me inbeeld. En dat komt niet alleen door het stel dat naast me in de stiltecoupé zit te keuvelen. De man heeft zo’n rasperige stem dat die ook door m’n koptelefoon sijpelt. Vraag me niet waarom maar het heeft een verlammend effect. Ik had natuurlijk gewoon meteen tegen hen moeten zeggen dat ze in een stiltecoupé zitten, het rustmisdrijf in de kiem smoren, maar ik bezocht zondag een stand-upcomedian die harde grappen maakte over mensen met dergelijke correctiedrift dus dat durf ik niet meer. Of nou ja, ik vind dat ik tolerant moet zijn.

Dat lukt natuurlijk niet. Ik kan de ochtendkrant niet meer lezen met dat eindeloze babbelgeluid, behalve als ik de muziek zo hard zo zet dat ik niet meer kan denken. Het erge is dat ik ergens anders veel minder last van het geluid zou hebben. De ergernis wordt versterkt door het bordje stiltecoupé, zoals een weggeworpen snoepwikkel erger is in een natuurreservaat dan in een winkelstraat. Mijn recht op stilte wordt ganz kaputt geluld.

En nu ben ik op het punt aanbeland dat ik me meer erger aan mijn ergernis dan aan de aanleiding. Waarom stoort het me zo? Ja, ik ben gevoelig voor geluid maar dit is absurd. Ik moet ontspannen. Dat biedt ook geen soelaas want ik moet iemand de schuld geven van de almaar toenemende ergernis. De schuldige kan ik niet zelf zijn. Dat zijn zij, de kletsterroristen. En ja, nu erger ik me dus aan hen omdat ze bij mij ergernis veroorzaken en ik die niet in de hand heb. Dat is natuurlijk belachelijk maar probeer maar eens een vicieuze cirkel te doorbreken.

Misschien ligt de werkelijke oorzaak voor die ergernis nog ergens anders. Iets waar de gezellige kletsers niets mee te maken hebben.

Laat me even terugspoelen naar 30 minuten geleden, toen alles nog goed ging en ik een waar Rutger Bregman moment had. Ik deed moreel het juiste en er is geen prettiger gevoel dan dat. Ik liep door de passage van Rotterdam CS op weg naar de trein. Ruim op tijd, dankzij mijn discipline, een van de spaarzame keren dat die zich vertoonde. Dus ik kon nog wel een koffie nemen. Ik liep de AH binnen en naar het achterste apparaat want dat bevat geen koeienmelk maar havermelk. Ik ging als aspirant-veganist cappuccino nemen zonder dat daarvoor kalfjes bij hun moeder werden weggehaald. Ik dacht aan die keer in Spanje dat ik logeerde naast een weiland waar een koe die wreedheid net was aangedaan. Ze bleef een etmaal loeien bij het hek waar haar kind achter verdwenen was. Ontvoerd. Zo afschuwelijk.

Dankzij de havercappuccino hoefde ik me gelukkig niet verantwoordelijk te voelen voor dergelijk leed. Maar daar bleef het niet bij. Ik had ook een eigen beker mee. Dat levert niet alleen korting op maar ook het gevoel dat je wint van de wegwerpmaatschappij. Geen afval, geen dierenleed, dat zou lekkere koffie worden in de trein. Dit was niet meer gewoon een moment voor mezelf, dit was een demonstratie van morele ambitie.

Ik zette de beker onder het apparaat en rekende af. Toen zag ik het. Ik was vergeten de beker af te wassen. Aan de binnenkant plakten resten koffie. Wat te doen? Ik zou de beker snel kunnen wegtrekken en vervangen door een wegwerpexemplaar maar ik had de deug-korting al ontvangen. Stel dat een medewerker van AH het zou zien? Misschien werd de moraalpolitie er wel bijgehaald. Een verkeerd woord en je zit in de cel.

Ik tuurde in de beker. Het waren niet alleen resten koffie maar ook melk. Wanneer had ik voor het laatst koffie gedronken? Dat was in de Tweede Kamer. Het moest dus wel martelmelk zijn want aan havermelk doen ze niet in het parlement, dan dreigt BBB met een staatsgreep.

Havermelk bederft niet snel maar hoe zit dat met boerenmelk? Deze dateerde van woensdag, het was nu vrijdagochtend. Eerder deze week schreef ik over gezond, zelfgemaakt eten en daar kwam een boze reactie op over voedselveiligheid. Hoe levensgevaarlijk voedselbesmetting is. Ik had het weggewuifd maar nu besefte ik ineens hoe onvoorzichtig dat was. Zouden er al schadelijke bacteriën op de loer liggen? In gedachten zag ik mezelf op de intensive care liggen. Een medicus met een mondkapje buigt zich over me heen. “Ja die melk, daar moet je echt mee oppassen.”

De koffie begon te lopen. Even overwoog ik of ik de hele inhoud weg moest kieperen maar dat was zonde van het geld. Dan maar ziek. Je bent niet voor niets Nederlander.

In de trein dronk ik de koffie op. Die was natuurlijk goor, smaakte ook verdacht. Naar bacteriën. Ik at een mandarijntje om de smaak weg te jagen. Dat lukte maar gedeeltelijk.

Na vijf minuten begon mijn maag te rommelen. Ik voelde het. Het waren vast heel snelle bacteriën. Een nieuwe soort misschien. “Vreemd, de antibiotica lijkt niet aan te slaan,” zei de medicus met het mondkapje. “We kunnen niet veel meer doen.”

Die ochtend twijfelde ik nog tussen auto en trein. De eerste was sneller maar verloren tijd. In de trein kon ik lezen, schrijven. Niet dus, belaagd door kletsgeluiden en dodelijke bacteriën. En het geklets ging maar door.

En daar zit ik dan, ineens moet ik denken aan Michael Douglas in Falling Down. Het is maar goed dat wapenbezit in Nederland verboden is. Ik ben nu tot alles in staat. Het is vijf voor negen. Deze dag komt niet meer goed.

Een boek over vakkundig mislukt leven, zou daar interesse in zijn?

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.