De film The Successor wordt zo aangeprezen: “Volgt een net benoemde artistiek directeur van een beroemd modehuis, die na de verwachtingen over hem tot grote hoogte stijgen, last van pijn in zijn hart krijgt en ontdekt dat hij misschien nog wel iets ergers heeft geërfd van zijn vader, van wie hij vervreemd is, dan een zwak hart.”

Ik klikte op huur en begon nietsvermoedend te kijken, leuk een film over mode. Een half uur later zat ik met kloppend hart op de bank en moest ik even een rondje door de kamer lopen om bij te komen. Misschien werd ik zo overweldigd omdat ik geen idee had van wat er ging komen, maar wat een thriller.

Le Successeur begint met fascinerend gefilmde beelden van een wervelende modeshow. Ontwerper Ellias Barnés is de nieuwste ster aan het Parijse firmament, dat is meteen duidelijk. Zijn entourage adoreert hem en de modeglossy Harper’s Bazaar wil hem op de cover, met drie van zijn mannequins. Zorgvuldig kiest hij uit wie van de modellen bij zijn imago passen, een favoriet sneuvelt in een handomdraai want die wordt te veel geassocieerd met zijn voorganger.

Als je succesvol bent, en dan bedoel ik het soort succes dat je in de spotlights plaatst, gebeurt er iets vreemds: heel veel mensen willen graag iets voor je doen. Dat is niet alleen maar vanuit carrièreoverwegingen. De samenleving is verslaafd geraakt aan succes en wie het overduidelijk heeft wordt vereerd. Succes zoekt ook altijd naar meer succes. Wat daar niet in past wordt al snel genegeerd. Je moet stevig in je schoenen staan om normaal te blijven onder dat soort omstandigheden. Veel mensen die het overkomt worden er niet leuker van, sommigen draaien gewoon door.

Dat fenomeen zie je ook optreden bij Ellias Barnès. Hij heeft geen tijd voor beslommeringen en iedereen neemt hem werk uit handen zonder dat hij er zelfs om hoeft te vragen. Erg sociaal is hij niet. Ondertussen kampt hij dus met pijnen in zijn borst. De medici weten niet wat het is. Heeft hij dat van zijn vader misschien, de man met wie hij jaren geleden alle contact heeft verbroken?

Dan staat plots de politie in zijn kantoor. Zijn vader is onverwacht overleden en Barnès moet vanuit Parijs naar zijn geboorteland Canada terugkeren om de erfenis af te handelen. Het kan niet anders. Dus regelt zijn assistent dat hij in een paar dagen op en neer kan: even cremeren, als wiedeweerga het huis verkopen en dan weer terug want zijn carrière heeft hem nodig. Die carrière blijft hem heel de tijd achtervolgen via zijn mobiele telefoon. Fascinerend hoeveel spookachtige zeggingskracht dat apparaat heeft gekregen. Het is de hedendaagse equivalent van het slagersmes. Het kan je redding zijn, maar ook je dood.

In Canada wordt hij ongewild geconfronteerd met het verleden dat hij jaren eerder ontvluchtte. Je begrijpt het verhaal neemt een andere wending. Ik ga daar verder geen letter aan wijden want verrassing is waar het om draait in deze film. Al kwamen de laatste plotwendingen eerlijk gezegd niet onverwacht, ze passen in het stramien dat de regisseur volgt. Enkele critici vinden de film daarom zwak maar het publiek denkt daar anders over. Ik ook. Ik moest na afloop echt even bijkomen, dus weet dat ik je gewaarschuwd heb, al denk ik niet dat de film lang blijft hangen. Daarvoor mist de film de onderstroom die in het begin wel gesuggereerd wordt. Maar verder prima vermaak, of nou ja vermaak zeg maar beleving. Het duurde even voordat ik de slaap kon vatten.

The Successor is te huur via verschillende diensten.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief, speciaal voor jou, over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.