Ik weet niet meer hoe het boek ‘De gevaren van roken in bed’ op mijn leeslijst terecht is gekomen. Dat heb ik wel vaker. Dat ik ergens iets lees over een boek, het toevoeg en tegen de tijd dat ik er aan toekom niet meer weet waarom ik het wilde lezen. Misschien moet ik een leeslijstdagboek bijhouden, waarin ik bij iedere titel noteer van wie de tip kwam en waarom het me wat lijkt. Natuurlijk ga ik dat niet echt doen, alleen al omdat ik dan nog minder tijd heb om te lezen.

Ik vermoed dat ik de verhalenbundel had geselecteerd vanwege de titel en de achterflap: “Welkom in Buenos Aires, een stad die gebukt gaat onder moordneigingen en morbide verlangens.”

Buenos Aires, zo’n bestemming die ook al heel lang op mijn zogenaamde bucketlist staat, alleen maar omdat mijn vader er geboren is. Ik weet niet veel van de stad, behalve dat iedereen die fantastisch vindt, maar ik hou eerlijk gezegd niet zo van reizen. Ik lees liever boeken over landen die ik wil bezoeken dan dat ik er heen ga. Per korte verhalenbundel naar Buenos Aires, dat leek me wel wat. 

Kennelijk had ik van de achterflap alleen de eerste zin gelezen want toen ik in het eerste verhaal dook, deinsde ik na een paar bladzijden even terug. Dit werd een griezelverhaal. Daar kan mijn fantasie niet zo goed mee overweg. Als ik zo’n verhaal lees voor het slapen gaan krijg ik geheid een nachtmerrie. Of als ik de slaap niet kan vatten ga ik geluiden horen. En als ik geen geluiden hoor, wacht ik doodstil en verstijfd tot ik iets anders bemerk. Een beweging van het gordijn, een laken dat langzaam van me af kruipt, een deurknop die naar beneden gaat, een kunstwerk aan de muur dat beweegt. Het is niet zeker dat het allemaal gebeurt, maar het zou kunnen gebeuren. Voeg daarbij dat de nachtmerries die ik heb zich meestal in mijn eigen slaapkamer afspelen zodat bij het wakker worden niet meteen duidelijk is wat droom was en wat niet. Om het nog ingewikkelder te maken: ik kan dromen dat ik een nachtmerrie heb. Dus dan droom ik dat ik slaap en een nachtmerrie heb en mezelf moet overtuigen dat het maar een nare droom is. Als ik vervolgens echt wakker word is het onderscheid tussen fantasie en werkelijkheid ook niet meer zo duidelijk.

Kortom, je begrijpt dat ik een beetje schrok toen ik doorkreeg wat voor verhalenbundel het was. Ik checkte de achterflap nog eens: “In deze briljante, gothic aandoende verhalenbundel schrijft de internationaal zeer succesvolle Argentijnse schrijver over wraak, hekserij, jaloezie, moord en verdwijningen, en vooral over vrouwen en meisjes die hun duisterste neigingen niet langer kunnen negeren.” OMG.

Kun je bang worden van een boek? Zoals je wel in films ziet gebeuren, dat een boek op tafel ligt, mysterieus dreigend uitgelicht, aanzwellende muziek die je voelt met je armhaar en een acteur die nadrukkelijk terugdeinst.

Er zijn wel boeken waarin ik ben gestopt of pagina’s heb overgeslagen omdat ik ze te gruwelijk vond. De Geverfde Vogel van Jerzy Kosinki, American Psycho van Bret Easton Ellis. Ze boezemden me wel afschuw maar op zich geen angst in, niet zoals sommige films of een nachtelijke wandeling over een begraafplaats. Toen ik me dat realiseerde besloot ik door te lezen in de verhalenbundel.

Het zijn aardige verhalen die het moeten hebben van verrassing en weerzin. Er komen nogal wat lichaamssappen in voor bijvoorbeeld. Ik las ze met plezier maar nergens werd ik er echt door bekropen. Het zijn geen verhalen die iets diepers raken, dacht ik. Tot ik aanbelandde bij het langste verhaal. Dat gaat over kinderen die verdwijnen. Meer wil ik er niet over zeggen. Het verloop van de gebeurtenissen is zo merkwaardig dat je als lezer geen idee meer hebt wat waar is en wat niet, binnen de context van het verhaal. En ineens begon er iets te dagen. Dit verhaal, maar ook de andere, roept met alle horror een gevoel op dat ik de laatste weken ook heb bij het lezen van het dagelijks nieuws, het ene bericht is nog onvoorstelbaarder dan het andere. Je weet niet wat er precies aan de hand is, noch wat er gaat gebeuren. Het nieuws is als een onheilspellende deur naar een geheimzinnige zolder die je niet durft te betreden.

We leven in een horrorverhaal. Zo kreeg De gevaren van roken in bed me toch aan het rillen, maar niet vanwege de fictie.

De gevaren van roken in bed; Mariana Enriquez; 200 pagina’s.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Doe net als meer dan duizend andere lezers en abonneer je hier gratis.