Tom Cruise kreeg me aan het rennen. Dat is geen grap. Ik ging namelijk naar Mission: Impossible – The Final Reckoning, en in die urenlange actiefilm rent Cruise alias Ethan Hunt zoveel dat ik al kijkende het niet kon uitstaan dat het mij de laatste tijd niet meer lukte. Ik geef toe, ik zou graag een actieheld zijn, ook al weet ik dat het niet voor mij is weggelegd. Een beetje linkse dan, zoals Che waarvan de posters overal hangen. Nadeel van de meeste helden is natuurlijk wel dat ze meestal dood zijn. Maar je moet er wat voor over hebben.

Maar ik ben geen held. Ik schreef al eerder over hoe het coronavirus mijn conditie had opgepeuzeld. Als ik een gewone trap beklom stond ik bovenaan te hijgen. Het rennen kwam er gewoon niet meer van of mislukte als ik het probeerde. Een laatste poging, afgelopen zondag, gaf ik al na een paar honderd meter op.

Maar daar rende Hunt over het bioscoopscherm. Achter boeven, auto’s en zelfs vliegtuigen aan. Dat wil ik ook, al is het alleen maar om de trein te kunnen halen. Ik heb het wel eens eerder opgemerkt: hardlopen is besmettelijk. Want ik voelde in de bioscoopstoel tegelijkertijd helemaal geen aandrang om te gaan kickboksen of duiken, om maar een paar andere zaken te noemen waar Cruise bedreven in is. Alleen maar rennen. 

Eenmaal weer thuis trok ik mijn shorts en schoenen aan en begon aan mijn eigen mission impossible. Op de harde manier. Zonder oortjes, zonder phone, zelfs zonder lenzen in. Naked running noem ik dat.

Ik startte voorzichtig. Het tempo van Cruise zat er immers nog niet in. Rustig aan doen. Ik wilde dit keer echt de 5km halen. Het moest me ook wel lukken want ik heb me net opgegeven voor de jaarlijkse run, in mijn geval 10 km, voor Oekraïne, op 24 augustus, de Onafhankelijkheidsdag. Je weet: Oekraïeners mag je niet in de steek laten.

Ik was mentaal voorbereid op teleurstelling maar het ging zowaar goed. Althans zo voelde het. Ik had het gevoel dat ik best een lekker tempo liep. Eigenlijk net zo snel als anders, misschien iets langzamer.

Totdat ik werd ingehaald door een kerel op een onzichtbare fiets. Ik keek op mijn horloge en zag dat ik helemaal niet snel ging. Meer een vlot wandeltempo. Anderhalve minuut boven het tempo dat ik had voordat ik een virusdeeltje inademde.

In gedachten hoorde ik hoongelach van onbekenden. Niks van aantrekken. Ik moet nu verder. Na 3 kilometer volhouden zag ik een groep mannen en vrouwen rennen. Het leken wel gazelles. En ik, ik zag er vast uit als een blok hout dat aan het haardvuur trachtte ontsnappen.

Ik rende door. De laatste kilometer. Ik wilde sneller. Door mijn neus inademen en mond uitademen, herinnerde ik me. De truc hielp, ik voelde als het ware meer zuurstof in mijn bloed opgenomen worden, meer energie. Maar ik klonk als een briesend paard. In het park keken picknickende mensen verschrikt op met van hun gezicht duidelijk af te lezen de vraag of ze 112 moesten bellen. Het werd steeds zwaarder. Ik gaf niet op. Ik was nu al te ver. Ik ging door, een race tegen de klok, net als Tom Cruise.

5km. Ik klokte af. Het zweet gutste over mijn voorhoofd en ledematen. Ik had het gehaald. Ik was iets dat ik zelden ben: trots op mezelf.

Thuis scrollde ik door de resultaten die mijn apps al jaren bijhouden. Ik had net zo snel – of langzaam – gelopen als in de zomer van 2023 na een hiatus in het trainen. Dit kon nog allemaal goed gaan komen.

Maar hoe was de film? Het is de 8e aflevering van de Mission Impossible serie die 30 jaar geleden begon en die ik geloof ik allemaal gezien heb. Zeker weten doe ik dat niet want ik kan me van geen enkele aflevering het verhaal herinneren. Ook niet van deze laatste. Daarbij had ik zelfs moeite te volgen wie ook alweer wie was en waarom wat deed.

Het doet er niet toe. Het ging natuurlijk over het dreigende einde van de wereld door vreselijke slechteriken maar in dat opzicht is het NOS Journaal tegenwoordig wat realistischer en heftiger. Bovendien weet je bij Mission Impossible dat het verhaal hoogstwaarschijnlijk goed afloopt, het is immers een Amerikaanse film. Bij het nieuws van het Journaal daarentegen zie je de kans op een goede afloop met de dag slinken.

Hadden we maar een Ethan Hunt. Of moeten we het redden van de wereld toch echt zelf doen?

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Doe net als meer dan tweeduizend andere lezers en abonneer je hier gratis.