Het boek wordt aangeprezen met de enthousiaste bewering dat het is geschreven door ‘de Franstalige Lize Spit’. Of dat klopt weet ik niet want ik had de Nederlandse vertaling in mijn handen en ik moet bekennen dat ik nog nooit iets van Lize Spit heb gelezen. Dus het was een aanprijzing waar ik eigenlijk niet veel wijzer van werd maar die, zoals wel vaker met aanprijzingen, me toch deed zwichten. Wellicht in de hoop dat ik dan meteen Lize Spit leerde kennen, twee vliegen in één klap. 

Voor de vakantie had ik een hele stapel boeken geselecteerd. En dan bedoel ik echt een hele stapel. Van ReinAard van Tom Lanoye en The Talented Mr Ripley van Patricia Highsmith tot Passion Simple van Annie Ernaux, en nog veel meer. Die zou ik allemaal of grotendeels gaan verslinden in de zon of tijdens de regen, van het weer ben je immers nooit zeker in Bretagne. De weersverwachting is er net zo betrouwbaar als het gemiddelde spam-bericht.

Net voordat ik me op pad naar de vakantiebestemming begaf, kreeg ik uit het niets een DM in instagram van een kennis. Ze had me getagd in een story met een plaatje van een boek. ‘Dikke aanrader’ stond erbij. De titel bleek beschikbaar in KoboPlus dus ik voegde het boek toe aan de stapel.

Eenmaal op de bestemming aangekomen begon ik aan een gefictionaliseerde biografie van een Argentijnse verzetsstrijdster uit de Spaanse burgeroorlog. Dat bleek wat taaie kost. Interessant maar moeizaam. Ik durfde het niet weg te leggen. Dat voelde toch als laf. Je leest het verslag van iemand die tal van ontberingen ondergaat en de dood veracht in een strijd voor een betere wereld, dan staat je geweten niet toe dat je zegt ‘mij te lastig’. Ik ploegde voort. Door de loopgraven, de bombardementen en de wegen vol modder, totdat ik een oplossing bedacht. Uitstel. Eerst even wat anders.

En zo begon ik aan Het Echte Leven van Adeline Dieudonné. Het is wel een beetje dark, was ik nog gewaarschuwd door de tipgeefster. Dat bleek geen overdreven constatering. Het was natuurlijk ook meteen verleidelijk. Ik ben nogal bangig aangelegd dus dan ben je gefascineerd door alles wat eng is. Anders is er geen lol aan. 

Het boek uit 2019 is een thriller die draait om een fantasierijk jong meisje dat opgroeit in een Vinex-wijk. Zo keurig en aangeharkt het er aan de buitenkant allemaal uit ziet, zo duister en wreed is het van binnen. De ene gruwelijkheid stapelt zich op de andere maar dat wordt allemaal zo poëtisch beschreven dat het is alsof je een schilderij van Jeroen Bosch leest. ‘Ah kijk daar dan die griezel’, ‘getver wat doen die nou?’ Om aan de verschrikkingen te ontsnappen vlucht ze in niets anders dan… de quantummechanica, de wetenschap die zich bezighoudt met de grootste mysteries van het bestaan en voor gewone stervelingen onbereikbaar is. Een natuurkundeleraar wijdt haar in:

Tegenover mij was hij altijd wat onbeholpen. gesloten eigenlijk. Hij toonde bijna geen gevoelens. Mettertijd begreep ik dat het een vorm van verlegenheid was. Sociaal contact was gewoon niet zijn sterkste kant. Menselijke relaties vergden een dosis irrationaliteit. En professor Pavlović begreep niets van het irrationele.

Er viel zowaar een kwartje toen ik het las. En dat gebeurde vaker. Het Echte Leven doet zijn titel eer aan, hoewel alles wat er gebeurt onvoorstelbaar is, is het toch geloofwaardig. Het zou kunnen gebeuren en ik vrees dat het ook gebeurt. Lees het dagelijkse nieuws en je leert dat het onvoorstelbare de realiteit is.

Het Echte Leven werd overladen met prijzen. Ik las het boek in een ruk uit. Dus als je nog wat te lezen zoekt voor de vakantie. Maar het is wel een beetje dark. Of nee, laat dat ‘beetje’ maar weg.

Nu weer verder in dat andere boek. Over de gruwelijkheden van het echte leven. Dapper doorbijten maar.

De foto is het kunstwerk Narrow House van Erwin Wurm in Le Havre.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Doe net als meer dan tweeduizend andere lezers en abonneer je hier gratis.