Een goede vriend die zich nog dagelijks verbaast over het feit dat weldenkende mensen een religie aanhangen, stuurde me een bericht over de aanstaande heiligverklaring van een of andere game-nerd. De katholieke kerk probeert met zijn tijd mee te gaan. Ik begon te lezen over het wonder dat aan de nerd werd toegeschreven, een vereiste om tot sint gebombardeerd te worden. “Ik weet dat je het niet zo bedoelt maar ik ga toch maar even tot hem bidden. Vandaag is de trekking van de postcodeloterij,” antwoordde ik. Loterijen zijn niet voor niets heel populair in katholieke landen. De postcodeloterij is bedacht door een pater die er multimiljonair mee werd zonder zelf mee te spelen. Zo gaat dat bij religie. De schapen leveren de wol, de herder draagt de trui.

Twee uur later kwam er een mail van de Postcodeloterij. ‘U heeft een prijs gewonnen!’ Voordat ik klikte bedacht ik wat ik zou gaan doen met de miljoenen. Misschien een kerk restaureren? Klik.

Gefeliciteerd u heeft een paraplu gewonnen!

Een paraplu. Bij de postcodeloterij betekent dat dat het de komende maanden niet gaat regenen. Aan de prijzen die ik win bij de postcodeloterij heb ik namelijk nooit iets. Ik kijk met de kerstdagen naar lelijke waxinehouders in de vorm van huisjes omdat ik ze gewonnen heb, niet omdat ik ze mooi vind. Kookboeken waar ik nooit uit kook. Sokken die ik niet draag.

Net voor de vakantie won ik een boek “naar keuze”. Dat laatste moet je niet opvatten als “naar wens” want de ene titel was nog verschrikkelijker dan de ander. Ik koos na lang wikken en wegen voor een Deense thriller. De vakantie kwam er aan en Scandinavische thrillers willen nog wel eens de whodunnit overstijgen met scherpe observaties over bijvoorbeeld de samenleving.

Leugenaar is geschreven door het echtpaar Kim Faber en Janni Pedersen. Hij is journalist bij de grootste krant van Denemarken, zij presenteert een populair misdaadprogramma. De 400 pagina’s dikke pil is het vijfde deel uit een kennelijk succesvolle reeks en kreeg overal een reeks sterren dan wel ballen. Dat zit wel goed, dacht ik.

Het verhaal begint met de vrijlating van een man die jarenlang heeft vastgezeten maar volgens de rechter onterecht is veroordeeld voor de moord op een kleine jongen. Als lezer schiet je meteen in Maurice de Hond modus, vooral omdat de eigenwijze rechercheurs het er niet bij laten zitten en hem opnieuw achter de tralies proberen te krijgen. Zoals dat gaat wanneer het vertrouwen je al galopperend ontsnapt, binnen de kortste keren weet je niet meer wie er de waarheid spreekt, als er al iemand is die dat doet. Dat het kindermisbruik betreft maakt het allemaal nog huiveringwekkender. Genoeg ingrediënten voor een pageturner waarvan je de bladzijden niet eens durft om te slaan.

Helaas. De auteurs lijken al hun energie gestopt te hebben in het verzinnen van een ingewikkeld plot. Er komen zoveel personen in voor dat het me duizelde wie nou ook alweer een relatie had met wie, of waar mee bezig was, dan wel waarvan verdacht werd. In die zin voelde ik me als lezer meer een speurneus die moest trachten de verhaallijn op te sporen dan dat ik bezig was met het ontrafelen van de misdaad. 

Het verhaal is dan ook nog eens nogal droog opgeschreven. Toen er voor de tweede keer iemand in een “spierwit t-shirt” verscheen bekroop het vermoeden me al maar toen er ook nog een personage in een “spierwit overhemd” verscheen wist ik het zeker: dit verhaal kon wel een beetje kleur gebruiken. 

Het boek heeft de jeu van een gebruiksaanwijzing van huishoudelijke apparaten. Alles staat er tot detail in maar het blijft toch onvoorstelbaar hoe het ding werkt. De personages zijn van bordkarton en het decor ontbreekt. Nergens krijg je het gevoel dat je in Denemarken bent, of waar dan ook. Ik las het alleen maar uit omdat ik nu eenmaal de afloop wilde kennen. Die stelde natuurlijk ook teleur. Maar misschien ben ik gewoon geen thrillerlezer en smullen anderen daar allemaal van.

Ergens in het verhaal ging het ineens over chantage. Een van de spelers raakt er als slachtoffer in verstrikt en het probleem van chantage is dat je er nooit meer uitkomt als je er eenmaal aan toegeeft. Dat voelde als speler in de Postcodeloterij wel erg herkenbaar. Ik weet dat ik nooit van die loterij af zal komen, vanwege de angst dat ik na opzegging ineens op een winnende postcode blijk te wonen. Alle buren miljonair, behalve ik. Dat is een dreiging. Zoals gelovigen zich niet durven los te maken van hun religie uit vrees dat er toch een hiernamaals is. Kijk, dat lijkt me het soort legale misdaad waar je best een interessante  thriller over zou kunnen schrijven. 

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Doe net als meer dan tweeduizend andere lezers en abonneer je hier gratis.