Een nacht in Parijs. Geef toe, dat is een zin die meer belofte in zich draagt dan een nacht in… vul zelf maar een willekeurige plaats in want ik wil niemand beledigen, zelfs niet in Apeldoorn. Alleen al omdat je bij een nacht in Parijs meteen denkt aan de liefde, zo niet aan lust.

Une Nuit is een film die zo’n nacht belooft. In de openingsscène zie je twee Parijzenaars, een man en een vrouw, op een typisch Parijse manier ruzie met elkaar krijgen in een veel te drukke Parijse metro. Hij stoort zich aan haar onbeschoftheid want ze duwde hem opzij, zij slaat op tilt van zijn correctiedrift. Er volgt een grandioze verbale veldslag die iets flirterigs krijgt waarna beiden uit elkaar gaan maar net voor het verdwijnen nog een laatste blik uitwisselen. Die blik is er een van een nacht in Parijs. Even later zijn ze gepassioneerd aan het seksen in zo’n fotohokje dat je in de gangen van het ondergrondse netwerk treft. Het gordijntje is dicht, op de grond liggen hun kledingstukken.

Welkom in Parijs.

Daarna trekken de twee door de stad terwijl de avond valt en de nacht in rolt, langs plekken waar hunkering groeit als een niet te stuiten onkruid. De stad Parijs zelf komt daarbij weinig aan bod. Je ziet af en toe een straatbeeld, er wordt vooral gesuggereerd. De camera zit hen op de huid als een hitsige minnaar. Al kijkende realiseerde ik me dat de film, die in 2023 in première ging, moet gemaakt zijn tijdens de pandemie. Dus veel scènes met slechts de twee hoofdrolspelers en amper met anderen.

Regisseur Alex Lutz, die ook de hoofdrol voor zijn rekening neemt, werd geïnspireerd door een voorval dat hij ooit aanschouwde in de metro. Twee vreemden die ruzieden en daarna begonnen te flirten. Hij schreef het scenario samen met zijn tegenspeelster Karin Viard.

Dat scenario bestaat grotendeels uit dialogen over lust en liefde waarbij de twee elkaar uitdagen tot openhartigheid, zoals vreemden kunnen doen. Op wie val je en waarom? Wat is het verschil met liefde? Wat zijn je geheime verlangens en waarom? En natuurlijk: waarom doen we dit? Dat kun je de Fransen ook allemaal wel toevertrouwen, in hun filmwereld zijn ze amper met iets anders bezig. Als James Bond een Fransman was geweest, zat hij in een relatiecrisis in plaats van Armageddon.

De twee zijn allebei ruim volwassen, zij is minstens 10 jaar ouder dan hij, wat ook een prettige afwijking van het cliché is, maar ze gedragen zich als tieners op een laatste vakantiedag. Ergens in het begin van de film raken ze hun telefoons kwijt. Dat zou tot paniek moeten leiden maar voor hen is het juist bevrijdend: nu kunnen ze doen wat ze willen. Zo wordt en passant het moderne bestaan getypeerd, we zijn slaven van gewoontes die we ooit adapteerden om vrij te kunnen zijn. Dat geldt natuurlijk ook in zekere zin voor de liefde waarbij je je leven inperkt om daarin ruimte te maken voor een ander. Liefde en vrijheid, nog zo’n onderwerp waar Fransen nooit over uitgepraat raken. Het zijn draaimolens aan gedachten waar je met gemak een hele nacht mee kunt vullen. 

De film werd matig ontvangen door de kritiek en dat snap ik wel. Op een gegeven moment denk je als kijker ‘ga nou maar naar huis’ zoals je dat ook tijdens een nacht doorhalen kunt wensen. Maar ik vond het toch een mooie film, alleen al vanwege de arbeidsvreugde die de acteurs uitstralen. Blij met de ervaring, zonder er een nacht voor wakker te hoeven blijven.

Ik keek Une Nuit via Sooner, een Belgische streamingdienst met een kwalitatief goed aanbod voor een maandprijs gelijk aan die van Netflix. Maar je kunt de film ook zien bij KPN of huren via Apple TV of Pathé.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Doe net als meer dan tweeduizend andere lezers en abonneer je hier gratis.