“Stukjes schrijven, dat wil ik,” zei ze. De middag was bezig zich uit te rekken en de lunchroom was nog vol met mensen die elkaar opzochten en bleven hangen. “Het lijkt me zo fijn om naar zo’n flesje bier te kijken, de condensdruppels er aan te zien hangen, daar associaties mee te hebben en er een observatie over op te schrijven.”

Ik keek naar het flesje op de tafel. De zonnestralen vielen door het raam op de glinsterende waterdruppels. Ze verschijnen uit het niets als je een flesje uit de koelkast haalt, het is het soort alledaagse magie waar je geen oog voor hebt omdat je nooit bedacht hebt dat het magie is. Maar dit water komt uit het niets, niet uit de kraan, niet uit een sproeier, niet uit de hemel, het is er gewoon meteen.

Reclamemakers gebruiken de druppels om je dorst te laten krijgen, ze fotograferen ze zo dat het niet het bier is dat de lust opwekt maar de druppels. Heb je wel eens een bierreclame zonder druppels gezien? Nee. En die moeten ze dan maken in een studio waar door de felle lampen geen druppel kan overleven. Er is een speciaal iemand die de druppels met een sproeier steeds weer op het te fotograferen flesje spuit. Ja, dat is een speciaal iemand. Tenminste dat denk ik sinds een vriend die reclamefotograaf is en pindakaas fotografeerde me vertelde dat ze daar ‘een speciaal mannetje’ voor hadden, een oude man die er uit zag als een boer en op zijn fiets naar de studio kwam maar als geen ander boterhammen met pindakaas kon smeren. In twee halen. Perfect. Ik had daar nog nooit bij nagedacht als ik pindakaasreclame zag, dat de smeuig besmeerde boterham het werk van een expert was. Sindsdien zie ik in alle reclames de hand van experts. Een mooie laag schuim op een kop koffie? Het werk van een expert. Goudbruine frites? Expert. Een prachtig handschrift? Expert. Druppels? Expert.

Ik heb wel eens proberen te bedenken waar ik expert voor zou kunnen zijn in een reclame maar ik kon werkelijk niets verzinnen. Het maakte me acuut depressief. Bij veel dingen is het juist beter als je er niet teveel over nadenkt.

Ik keek nog naar de druppels. Ze bleven op hun plaats hangen. Een waterexpert vertelde me ooit dat de mooiste eigenschap van water is dat het elkaar altijd opzoekt. Dat beeld laat me sindsdien niet meer los. Het geeft water iets, hoe zal ik het noemen, iets gezelligs. Ook al klinkt dat nog zo vreemd. Je ziet een fles water, of een plas, of een rivier, of de regen en je weet dat het water verlangt naar meer water. Misschien dat we daarom onbewust water associeren met verlangen. Een foto van de zee: verlangen. Een foto van een druppel in een hals: verlangen. Een traan: verlangen.

Maar bij de druppels op het bierflesje begon ik plots te twijfelen. Het leek wel of ze zich vastklampten, juist wilden voorkomen dat ze naar beneden zouden glijden om daar met andere druppels een plas te vormen die even later door een serveerster met een vochtige doek van tafel geveegd zou worden. De druppels waren bezig te overleven. Ze boden met alles wat ze in zich hadden verzet tegen de zwaartekracht. En ik begon me af te vragen of de woorden van de waterexpert, of althans hoe ik ze had opgevat, wel waar waren. Misschien wilde water eigenlijk helemaal niet samenkomen met meer water maar werd het gewoon gedwongen door de natuur, de zwaartekracht. De druppels en stromen wilden niet samen zijn maar konden niet anders omdat dat nu eenmaal hun zijn is. Een beetje zoals mensen die er van dromen individualisten te zijn en dat alleen maar kunnen uitdragen door het tegen iemand anders te zeggen. Wat het hele besef van individualisme onderuit zou moeten halen. Zoals er geen stilte meer is als je zegt dat er stilte is. Je spreekt een waarheid die direct in een leugen verandert.

Dat is volgens mij zo vaak in het leven, dat alles het tegenovergestelde is van wat je denkt en doet. Yin en yang. Maar dan zonder te weten wat yin is en wat yang. Het is om gek van te worden maar biedt je meteen de mogelijkheid om vanalles te denken. Zo is het ook als je associatieve geest hebt: je verveelt je nimmer maar hebt ook nooit rust.

Een druppel gleed dan toch langs de buitenkant van de fles naar beneden, onderwijl andere druppels meesleurend. Ik keek op en zag dat ze naar me staarde, alsof ze zich afvroeg of ik wel begreep wat ze bedoelde.