Een half jaar geleden, op 22 oktober, stopte ik met kopen. Voor een jaar. Geen kleding, geen sneakers, geen spullen. Tenzij er iets stuk gaat en vervangen moet worden. Voedsel natuurlijk wel. En boeken, want dat is voedsel voor de geest.

Niks kopen dus. In het begin vond ik dat moeilijk maar inmiddels ben ik er aan gewend. Ik kijk niet meer naar spullen. Bij de marathon bijvoorbeeld wordt altijd een custom shirtje aangeboden. Ieder jaar die twijfel, wel of niet kopen? Nu passeerde ik de kraam zonder aan die verlokking aandacht te besteden. Waarom zou ik? Ik heb nog zeker 10 loopshirts in de kast liggen. Zo gaat het ook met de rest van mijn garderobe. Ik kan tot in mijn kist vooruit met de kleding die ik heb, mits ik niet 5 kilo of meer aankom. Dus daar let ik nu goed op. Zo werd niks kopen onverwachts een stimulans om meer te sporten en gezonder te eten.

Ik ben er ook een stuk rustiger door geworden. Al sluit ik me al jarenlang af voor reclames, ik kan toch ineens gegrepen worden door bezitsdrang. Dat ik mezelf wijsmaak dat een aankoop mijn levensgeluk vergroot. Dat doet het eigenlijk zelden. Het zorgt wel voor permanente onrust. Wel of niet kopen?

Er is nog een ander effect. Ik wandel graag door de stad maar zie nu dat hele straten in het centrum nutteloos voor me zijn geworden. Er zitten alleen maar winkels en snacktenten. Van beide maak ik geen gebruik meer. Pas las ik nog over hoe vroeger midden op de Lijnbaan een kunstencentrum was met geweldige en gedurfde tentoonstellingen. Dat kon toen gewoon. Je begrijpt, inmiddels is in die ruimte een winkel gevestigd.

Hoe tof zou het zijn als in de winkelstraten ook weer dat soort initiatieven zouden komen. Soms zijn ze er, maar dan tijdelijk als pop up zoals ArtCentralRotterdam. Ik bedoel dus permanent. Een mini-versie van Boijmans, dat de komende 20 jaar gesloten is, bijvoorbeeld. Of het historisch museum dat ook al dicht is. Een leeszaal. Een knutselparadijs voor kinderen. Een plantenkas. Ik noem maar wat. Waarom moet een stadscentrum alleen bestaan uit winkels en horeca?

Niks kopen, ik kan het iedereen aanbevelen. Niet alleen omdat je er geld mee uitspaart maar omdat je leven er beter van wordt. Weg met de koopdrang die onterecht een lust wordt genoemd. Ok, natuurlijk heb ik nog wel eens een opwelling. De drang om iets te kopen, voor de kick. Om dat af te reageren loop ik dan bijvoorbeeld de Kruidvat in en ga op zoek naar zilvervisjesvallen. Die zijn namelijk meestal uitverkocht. Tegen de tijd dat ik dat heb geconstateerd is de aanval van koopverslaving meestal weggezakt.

Deze week vroeg ik me, verzonken in tevredenheid, ineens af of het niet slecht is wat ik doe. Slecht voor de economie bedoel ik. Stel dat het op grote schaal navolging krijgt. Dat de Action z’n spullen aan de straatstenen niet meer kwijtraakt omdat mensen niet meer geloven dat ze geld kunnen besparen door het uit te geven aan rotzooi. Of dat er geen rijen meer staan voor de Louis Vuitton shop in De Bijenkorf omdat rijke mensen inzien dat een handtas een voorwerp is en geen identiteit. Tenzij je door het leven wilt gaan als bagagedrager.

Slecht voor de economie? Weet je, ik geloof dat deze economie zo gruwelijk slecht is voor de planeet dat het best wel goed is om te stoppen met kopen. Dus ik ga nog minstens een half jaar door.

Het enige dat me zorgen baart is het gerucht dat in de oude vestiging van Zara aan het Binnenwegplein een filiaal van de Japanse modeketen Uniqlo wordt geopend. Ik weet niet of ik die verleiding zal kunnen weerstaan.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.