Ik las ergens dat Bodies Bodies Bodies wil laten zien dat Gen Z jongeren geen zinvolle relaties ontwikkelen omdat ze heel de tijd met hun foons bezig zijn. Dat lijkt me een beetje oude mensen kritiek. In de film haperen die relaties inderdaad, maar dat komt meer door het script dan de permanent aanwezige foons. Die dienen wel als een mooie metafoor. In een compleet verduisterd huis – de elektriciteit is uitgevallen – is het licht van de foon de enige manier om nog iets te zien. Zoals de mobiel ook in het echte leven onontbeerlijk is om iets van je omgeving te zien en dat geldt niet alleen voor Gen Z.

Bodies Bodies Bodies is een Amerikaanse slasher-thriller van de Nederlandse regisseur Halina Reijn die lovende recensies krijgt. Zeven jongeren, of eigenlijk 6 plus een 40-er, komen bijeen in een afgelegen villa om een feestje te vieren. Buiten raast een orkaan waardoor een ommetje geen optie is. De ouders zijn weg en ze zijn helemaal alleen met hun drank, drugs, games en… ja nog iets. Al snel valt de eerste dode…

De dialogen, bedoeld als een bijtende satire op Gen Z, lijken zo uit sociale media discussies geplukt en zijn soms grappig. “Zeg niet psychopaat want dat is een vorm van ableism,” als er weer een slachtoffer is gevallen. Al kun je het ook zien als een vorm van Reviaanse ironie waar dit land al te lang onder gebukt gaat. In de film kampen de Gen Z spelers voortdurend met panische angsten, niet vanwege de gruwelen maar vanwege het leven zelf. Dat zou je kunnen opvatten als de gemakkelijkste vorm van cultuurkritiek: de jeugd van tegenwoordig bestaat uit watjes. Die opvatting is al sinds de oude Grieken een succes. Volgens Reijn zelf gaat de film trouwens meer over groepsprocessen dan over Gen Z maar dat wordt je als kijker – of in ieder geval mij – niet meteen zo duidelijk.

Verder wordt er natuurlijk gekotst en zijn er de sanitaire handelingen, het is immers een Nederlandse film en dat hoort bij de vaste ingrediënten van dat genre, net als nare seks. Het valt allemaal te verteren omdat de film je wel blijft fascineren. Het onrustige camerawerk en het plot duwen je voort door de eindeloze gangen van de mansion.

Het een curieuze slasher-thriller omdat over the top gruwelijke scenes ontbreken en er ook niet echt een opbouw van spanning is. Meteen bij het begin zie je dat het misgaat. De binnenverlichting van de auto en enige ontsnappingsmogelijkheid blijft per ongeluk branden. Een sticker met grote letters warning maakt ook de niet-oplettende kijker duidelijk wat dat gaat betekenen. Serieus. En hilarisch! natuurlijk. Mijn eigen ervaringen met lege accu’s vond ik eerlijk gezegd spannender.

Dat blijft zo, de verhaallijn ontwikkelt zich amper. De suspense wordt voornamelijk gevoed door slechte lichtomstandigheden en hysterische paniek. Het is allemaal nogal plat en fantasieloos. Verrassende vondsten ontbreken, behalve de briljante ontknoping die alles op z’n kop zet en het verhaal plots een inhoudelijke lading geeft. Voeg daarbij de enthousiaste acteurs, de fijne soundtrack en je hebt toch een prettige film.