In Grounds trad Vaudou Game op, de band van de Frans-Togolese artiest Peter Solo. Met zo’n naam kun je immers niet in je eentje optreden. Hij speelt afrofunk, aanstekelijke gitaarmuziek die je lichaam als het ware tot dansen dwingt. Van muziek heb ik amper verstand dus daar kan ik niet veel over zeggen maar halverwege gebeurde er iets bijzonders dat ik niet snel zal vergeten.

De artiest richtte zich tot het publiek en begon over de naam van de band. Vaudou Game. Dat spreek je uit als voedoe, of liever gezegd voodoo.

“Daar zijn jullie bang voor he?” zei hij lachend. “Dan denken jullie aan zombies” en hij maakte met zijn armen even dreigende gebaren. “Griezelig. Maar dat is geen voodoo, dat is Hollywood. Het heeft niets met voodoo te maken.”

Voodoo, dat in Togo vaudou heet, is ontstaan in het koninkrijk Dahomey dat van de 17e eeuw tot begin 20e eeuw bestond in een gebied dat nu in Benin en Togo ligt. Met de slavernij verspreidde het zich naar het Amerikaanse continent.

Solo vertelde dat de term vaudou raadplegen betekent. “Het gaat om praten. Praten met de natuur. De natuur schenkt ons alles. Je leeft dankzij de natuur. Je eet dankzij de natuur. Je draagt mooie kleren dankzij de natuur. Wees daar dankbaar voor. Praat met de natuur. Zoals je met een hond of kat praat. Ik ken iemand die filosofische gesprekken met haar kat voert. Doe dat ook met de natuur. Gebruik de natuur niet alleen maar. Ontwikkel er een relatie mee. Dat is waar vaudou om gaat. Er is niets griezeligs aan.”

Dat vond ik een wijze les. Maar ik realiseerde me ook weer eens hoe met het Hollywood-beeld van voodoo de Afrikaanse cultuur gedemoniseerd is. Hoe dat onderdeel is van het op geniepige wijze verspreiden van racistische ideeën. Als amusement.

En hoe mensen die met bomen en planten praten belachelijk worden gemaakt, meestal door mensen die de natuur liever vernietigen. En dat normaal noemen.