Influencers die zich ‘grof’ laten betalen voor positieve ‘recensies’, juice-verkopers die grossieren in sensationele leugens en schandalen omdat die veel geld opleveren, een elite die nerveus wordt en op maatregelen zint. Dat klinkt allemaal als het tijdperk van sociale media waar we doorheen scrollen maar het is het Parijs van de 19e eeuw.

De film Illusions Perdues is niet alleen indrukwekkend gemaakt maar ook een verrassend feest der herkenning. Alles waarvan je denkt dat het uniek is voor deze tijd zit er in. De film van 2,5 uur geeft je het gevoel van bingewatching en zelfs daar was toen daar sprake van. Illusions Perdues is gebaseerd op het gelijknamige bijna 800 pagina’s tellende feuilleton van Honoré de Balzac. Je gaat er in een keer doorheen, meegenomen door een verteller die er op uit lijkt geen detail te missen.

Ik geef toe, het duizelde me af en toe maar tegelijkertijd voelde het alsof ik echt in het Parijs van toen was.

Een jonge ambitieuze dichter droomt ervan beroemd te worden. Hij is de minnaar van een gefortuneerde vrouw die hopeloos verliefd op hem is. Ze riskeert haar positie door hem te introduceren bij de Parijse elite. Dat gaat helemaal mis. De dichter ontsnapt ternauwernood aan een leven in de goot en vindt werk bij een van de relbeluste kranten. Hij dringt opnieuw de wereld van de glamour binnen en droomt weer van faam en erkenning. De titel van de film verklapt al dat ook die illusie geen stand houdt. Het leven in de stad is spijkerhard.

Ik twijfel nog of ik het boek uit 1837, dat recent in het Nederlands werd vertaald en beschikbaar is in Kobo Plus, ga lezen. De verleiding is wel groot.

Illusions Perdues, werd bedolven onder de Césars, de Franse Oscars, en is prima vermaak voor een verloren avond. Hier te zien.