Op Substack las ik een verhaal over contact mijden. Charlotte beschrijft hoe ze op de sportschool een spontaan praatje met iemand maakte en hoe bijzonder dat voor haar was. “Soms denk ik dat mijn generatie allergisch is voor oppervlakkig contact. We willen alleen met mensen praten die we zelf kiezen. Stiltes vullen we op met scrollen in onze telefoon.”

Het verhaal liet me de rest van de dag niet los. Het heeft denk ik niet zoveel met haar generatie te maken. De wereld wordt ingericht op het mijden van terloops contact. De zelfscankassa’s, de oortjes en koptelefoons die het nutteloos maken om iets te zeggen, de qr-codes om te bestellen en nog veel meer zaken die ik nu even niet kan bedenken.

Van autoverkeer wordt gezegd dat het mensen asociaal maakt omdat achter het stuur ieder ander een obstakel wordt. Die houding lijkt zich uit te breiden naar de rest van de samenleving. De anderen, dat is ballast. Zonder dat we het in de gaten hebben, veranderen we onder het mom van efficiëntie en mild sociaal ongemak in een contactloze samenleving. Om maar meteen even een doembeeld te schetsen, anders komt het idee natuurlijk niet aan. 

‘s Avonds ging ik naar de bioscoop. In mijn eentje. In de zaal zaten 6 mensen verspreid door de zaal, op 1 stel na dat naast elkaar zat. Het was geen bewuste keuze maar de film ‘Bob Triveno likes you’ bleek precies over hetzelfde te gaan.

Lily Trevino is een meid van 25 die het niet gemakkelijk heeft, om het zachtjes uit te drukken. De film opent met een scène waarin ze een app krijgt van haar vriendje die bedoeld blijkt voor een andere vrouw. Ze huilt hartverscheurend maar probeert tegelijkertijd zich groot te houden. In dat laatste blijkt ze erg goed. Ze houdt de moed er in terwijl ik in haar geval al na tien minuten in de film van de brug afgesprongen zou zijn. 

Sociale contacten heeft ze amper. Ze werkt in de thuiszorg en ziet af en toe haar vader, die een extraordinaire egocentrische klootzak blijkt. Hij breekt met haar. Radeloos van verdriet probeert ze hem via Facebook te bereiken maar zo komt ze toevallig in contact met een man die dezelfde naam draagt als haar vader. Over wat er verder gebeurt wil ik niks vertellen maar neem een extra pak zakdoekjes mee als je de film gaat zien.

Na afloop, nog enigszins onthutst door het verhaal, kwam ik er door de aftiteling achter dat de film nogal autobiografisch is. Regisseuse Tracie Laymon verwerkte haar eigen ervaringen.

Bob Trevino likes you is geen harde aanklacht maar laat wel zien wat er mis is, in ieder geval in de Amerikaanse samenleving. Alles draait om geld, tot op het perverse af. De enige die interesse in je toont is je therapeut, omdat je die ervoor betaalt. De Amerikanen hebben het altijd over ‘het recht op het najagen van geluk’ maar lijken geen idee te hebben wat geluk is. Of slechts een beperkte opvatting. In de film kijkt Bob naar de sterren om gelukkig te worden. De confrontatie met de eigen nietigheid maakt alles prettig klein. Dat kan inderdaad gelukkig doen voelen, net als de aanblik van schoonheid, maar geluk schuilt toch ook vooral in de anderen. Dat vertelt de zelfscankassa, die je verleidt met gemak en snelheid, je niet.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.