Ik ga je iets vertellen dat ik je liever niet zou vertellen maar ik heb nu eenmaal niks anders te melden en verteld moet er worden. Een oplettende lezer merkte laatst op dat ik me in mijn stukken vaak excuseer, voor stuitende onwetendheid, bedenkelijke smaak en andere verwerpelijke zaken. Ik antwoordde dat ik het meen maar dat het ook een vorm van zelfbescherming is. Internet is hard en meedogenloos. Wie langs het ravijn loopt wordt er makkelijk ingeduwd door mensen die roepen dat je daar niet mag komen. Toen wist ik nog niet dat ik zo stom zou zijn om het volgende te gaan opschrijven.

Deze week werd ik te grazen genomen door de supergriep die door Europa raast. Een virus dat op doortrapte wijze je afweersysteem weet te omzeilen. Zelfs het vaccin kan het amper tegenhouden. Al ben je met een vaccin wel korter en minder heftig ziek. Daar hield ik me maar aan vast toen ik in bed lag en mijn lichaamstemperatuur naar de 38 graden kroop. Ik voelde mijn hersenen opwarmen tot een bubbelende pudding die niet meer in staat is iets vast te houden. Het scherm was mijn enige houvast om niet in een ravijn van verveling en leegte te storten.

Ik scrollde en scrollde, als een zwemmer die tegen de stroom in de oever probeerde te bereiken. Alles kwam voorbij, van afschuwelijke terreur tot grappige kattenfilmpjes, van genocide tot stand up comedy. Een rivier door de onderwereld. Losrukken was onmogelijk maar doorgaan leek even zinloos als opgeven. 

Toen was er ineens een clip met Sydney Sweeney, de actrice die de wereld over zich heen kreeg vanwege een jeans commercial, in het Trump-kamp getrokken werd of daartoe wilde behoren, dat was niet duidelijk in het gekrakeel dat er over losbarstte. Veel later zei ze dat het haar speet maar in een snelstromende wereld die verslaafd is aan schandalen en oordelen is late spijt op zich ook alweer een zonde.

Ze stond op een rode loper in een Marilyn Monroe-achtige jurk van het – ook dat nog – Israëlische merk Galia Lahav met een décolleté waar de Rio Grande jaloers op zou worden. “Je lijkt echt op Marilyn Monroe,” zei de verslaggever. Ik meende het kwijl langs de microfoon te horen glijden. Ze trok een aangenaam verrast en bescheiden gezicht “O dank je wel” Het klonk heel overtuigend. Je bent niet voor niets actrice.

Er werd gevraagd naar de nieuwe film waar ze in meespeelt. Mijn aandachtsspanne die toch al voorbij de 3 secondenlimiet van het schermkleven was opgerekt, wilde loslaten tot plots het boek ter sprake kwam waar het scenario op gebaseerd was. Sweeney vertelde dat ze er op een middag in was begonnen te lezen en het niet had kunnen neerleggen tot in de avond toen ze het uit had. Zo spannend was het verhaal.

Dat was precies wat ik zocht. The Housemaid. De titel bleek in vertaling als De Hulp beschikbaar in Kobo Plus. In een blurb zag ik naast alle enthousiaste aanprijzingen van booktokkers tot Libelle ook een lovend zinnetje uit de VN-thrillergids. Mooi, dat zou mijn alibi worden. Want hoewel ik het graag ontken ontsnap ook ik niet aan de dwingende blik van anderen. Een alibi had ik zeker nodig want uit alles bleek dat deze ‘psychologische thriller’ cultureel onverantwoord is. Op de cover heeft de uitgever een anonieme 5-sterren aanbeveling geplaatst: “Een absoluut verbijsterend en schokkend plot dat me letterlijk tot het einde op het puntje van mijn stoel hield.” Ondertekend met Goodreads. Alsof je een documentaire aanprijst met “Allemaal echt waargebeurd. Facebook.”

Zo begon ik dus in De Hulp van Freida McFadden met brandend verlangen en knagend geweten. Ik ben natuurlijk geen Sydney Sweeney maar verdomd ik werd toch op soortgelijke wijze gegrepen. Ik kon het boek amper neerleggen. Tegelijkertijd vroeg ik me bij ieder van de 61 korte hoofdstukken af wat ik in hemelsnaam aan het lezen was en vooral waarom? Heel lang geleden had ik een vriendin die tot mijn afgrijzen verslaafd was aan boekjes uit de Bouquet-reeks. Nu ben ik net zo geworden als zij, bedacht ik angstig terwijl ik pagina na pagina verslond.

Tegen een vriendin die extreem vergevingsgezind is durfde ik te bekennen wat ik aan het doen was. “Ik kan het niet neerleggen. Het stelt niks voor, er staat geen enkele mooie zin in, geen ene bijzondere gedachte of iets dat er op lijkt. Maar ik blijf doorgaan. Het is net een zak chips.” Ze humde begripvol en vroeg de titel. Die gaf ik aarzelend.

Tien hoofdstukken verder had ik daar alweer spijt van. Dit waren scènes die weet ik zeker rechtstreeks uit de Bouquetreeks kwamen, al heb ik daar natuurlijk nooit een exemplaar van gelezen. Niets is hardnekkiger dan afgrijzen gebaseerd op onwetendheid. Nu schaamde ik me. Van Jole, waar ben je mee bezig? Wat moest die vriendin wel niet van me denken als ze hierin begon? Gelukkig heeft ze het erg druk. Ze zal er vast niet aan toekomen. En anders begrijpt ze hopelijk wel dat het komt door dat afgrijselijke griepvirus dat mijn IQ gehalveerd is.

Ik las verder en verder. Van plotwending naar plotwending. Je kon ze tevoren zien aankomen, mede vanwege de gretig rondgestrooide aanwijzingen en toch keek ik er steeds naar uit. Zo weet een simpel verhaal je te belonen met een gevoel van slimheid: ‘precies wat ik dacht’. Zoals chips je weten wijs te maken dat je trek hebt. 

De Hulp gaat over een vrouw die in de problemen is geraakt en in haar auto woont. Ze vindt werk als inwonende hulp in de huishouding bij een steenrijke familie in een prachtig huis. Daar krijgt ze een onheilspellend klein kamertje op zolder om in te wonen. Met een deur die alleen aan de buitenkant op slot kan.

Ik hoef je verder niks te vertellen. Alles wat je denkt dat er gaat gebeuren, gebeurt ook. Het verhaal is qua verloop net zo voorspelbaar grillig als een stroomversnelling. En sleurde me net zo mee. Opgesloten in mijn ziekbed werd ik gegijzeld door een verhaal dat me tegen mijn zin in zijn greep hield. Net als voor de hoofdpersoon bleek er geen ontsnappen aan.

Dus, mocht je griep krijgen…

Iedere zondagavond verstuur ik In de Week. Abonneer je hier gratis.