Vorige maand overleed Susan Backlinie, de actrice die iedereen kent en waar niemand van heeft gehoord. Ze speelde de zwemster in de openingsscène van Jaws, de meesterlijke haaienthriller van Steven Spielberg uit 1975. Backlinie werd meteen verslonden en dat was meteen ook het einde van de rol van vrouwen in de film, op de zorgzame echtgenote van de sheriff na. Stoere mannen gingen de strijd aan met de monsterlijke mannetjeshaai.

In Sous la Seine, de film die woensdag op Netflix verscheen zijn de rollen omgedraaid. In de spectaculaire openingsscène verslindt een afschrikwekkende vrouwtjeshaai het mannelijk geslacht. De rest van de film draait om vrouwenrollen, op een met zijn emoties worstelende agent na. De hoofdrol wordt vervuld door de oorspronkelijk Argentijnse Bérénice Bejo en ik zat voortdurend te hopen dat ze niet nu al opgegeten ging worden.

Het hyperactuele verhaal gaat over een haai die in de Seine belandt, op 3 juni 2024, net voordat er een triathlon wordt gehouden ter voorbereiding op de Olympische Spelen. Zoals je wellicht weet is het ook echt de bedoeling dat er over twee maanden olympische zwemwedstrijden worden gehouden in de Parijse rivier. Ik moest ook erg lachen om hoe de ambitieuze burgemeester van Parijs, Anne Hidalgo, wordt neergezet.

Het verhaal zou je ongeloofwaardig kunnen noemen al zijn er natuurlijk al eerder een beloega en zelfs een orka de Seine op gezwommen. Net als de zeemeeuwen komen de zeedieren naar de stad, daar is de film ook door geïnspireerd. Veel klopt in de film, er loopt bijvoorbeeld echt een ondergronds kanaal door de stad.

Sous la Seine maakt dankbaar gebruik van het geweldige decor dat Parijs is. Speedboten van de politie scheuren over de rivier. Ik zat ooit op een boot die in Parijs door de rivierpolitie werd aangehouden, een nogal intimiderende ervaring die ik nooit ben vergeten en die nu weer helemaal naar boven kwam.

Haaienfilms zijn natuurlijk omstreden omdat ze overdreven angst voor medewezens aanwakkeren. De schrijver van het boek Jaws heeft later veel gewetenswroeging gekregen voor wat hij heeft aangericht. In Sous la Seine zijn ook die rollen omgedraaid: in plaats van dat de natuur de vijand is van de mens, is het in de film andersom. Of dat echt helpt weet ik niet. De film is zo angstaanjagend dat ik ineens twijfel of ik deze zomer wel ga zwemmen in het net geopende bad in de Rijnhaven waar onlangs nog een zeehond werd gesignaleerd.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.