De film is 20 jaar oud, draait om twee vrouwelijke hoofdrolspelers, is geschreven en geregisseerd door een vrouw maar zou met de kennis van nu nooit meer zo gemaakt worden. Dat komt onder meer door de #metoo beweging. Of liever gezegd door het bewustzijn dat die beweging heeft losgemaakt.

Het was 20 jaar geleden vooral bedoeld als een comedy en is nu veel meer een drama. Dat bedoel ik letterlijk, het zwaartepunt van de film lijkt gekanteld.

Het maakt het kijken naar de film, die ook in andere opzichten niet ontsnapt is aan de tand des tijds, tot een curieuze ervaring. De kijkervaring is niettemin zeker geen straf dankzij het acteerwerk van Isabelle Huppert en Catherine Frot. Huppert acteert vooral met haar blik en die spreekt boekdelen. In de openingsscene zie je haar al getergd kijken. Vervolgens vraagt ze haar echtgenoot of hij niet kan ophouden met ademen want ze heeft last van het geluid dat hij daarbij maakt.

Martine is een echte Parisienne. Kritisch op alles, zeker als het mensen zijn. Ze woont met haar man en kind in een groot appartement. In moeder zijn heeft ze niet veel interesse. Zoals eigenlijk in niets. Ze kijkt op alles en iedereen neer.

Dan arriveert haar zus Louise, die haar tegenpool is en regelrecht uit de provincie komt. Vriendelijk, enthousiast, empatisch. Ze heeft een boek geschreven en een afspraak gemaakt met een uitgever. Martine gelooft er niks van.

De film gaat over de lotgevallen van de twee zussen in de drie dagen die ze samen al ruziënd doorbrengen. Ze hebben allebei een traumatische jeugd achter de rug dankzij hun moeder, die zowel liefdeloos als alcoholiste was, maar gaan daar totaal verschillend mee om. Tegelijkertijd is de film een vertelling over de tegenstelling tussen platteland en stad die wellicht nergens zo groot is als in Frankrijk. Dat wil zeggen: Parijs is de stad, de rest van het land is de provincie.

Les soeurs frachées, de gebrouilleerde zussen, is een film als een verouderde actuele roman die je wel in de minibiebs vindt. Niet slecht en best leesbaar maar gewoon niet meer relevant. Je kunt de film vinden op Netflix. Het is een betere tijdsbesteding dan de zoveelste waardeloze serie.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.