Op social media kreeg ik een boekje met wandelroutes aangeboden van Natuurmonumenten. Gratis, dus dat bestelde ik meteen, ook al was het digitaal. Ik bladerde er doorheen en zag een route van 15 kilometer bij Valkenburg, de Genhoes wandeling. Valkenburg. Daar ben ik sinds mijn kindertijd niet meer geweest. Ik herinnerde me een spannende kabelbaan, indrukwekkende grotten en hoge bergen. Les 1: ga nooit af op je jeugdherinneringen.

Het was druk in Valkenburg. Op de parkeerplaats dreigde een handgemeen tussen mensen die op een leeg parkeervak stonden om dat voor een naderende auto vrij te houden en een opdringerige bestuurder die  daar niet van wilde weten ‘want ik ben hier eerst’. Gezellig. Ik bleef even toekijken maar het bleef gelukkig bij gefoeter.

Er waren ook bizar veel fietsers. Daarmee bedoel ik – voornamelijk – mannen in glimmende lycrapakjes die zich in groepsverband verplaatsten. Het bleek de dag voor de Amstel Gold Race. Heb ik weer. In de lucht hing een helikopter die een teringherrie maakte. Ik werd wat nerveus. De route liep hier in de omgeving, ging ik nu echt urenlang het geluid van de rotorbladen horen? Dan had ik net zo goed op Rotterdam-Zuid kunnen gaan wandelen.

Gelukkig stierf het geluid na een tijdje weg. De stilte greep om zich heen, de zon scheen en alles was geweldig. Ik waande me met de glooiende heuvels in een ander land. Vlinders dwarrelden, in de lucht cirkelden twee buizerds en langs het pad was een dassenburcht te zien. Ik verwachtte kortom ieder moment sir David Attenborough tegen het lijf te lopen.

Het was stil op de route, een enkele wandelaar die passeerde en zoals altijd vriendelijk groette maar verder klonk alleen het vogelgezang. Helaas lukt het me nooit dat te herkennen. Ja, ik hoor een gefluit dat klinkt als een fietspomp maar vergeet altijd of dat van de koolmees of roodborst is. Doe mij maar vogels die hun eigen naam roepen, zoals grutto, koekoek of kievit.

Maar het deerde me niet. Alles viel van me af en maakte plaats voor een gevoel van zen. Op de een of andere manier heb ik dan het gevoel of zelfs verlangen dat ik gewoon door zou kunnen blijven lopen. Naar Rome bijvoorbeeld. Misschien is het omdat ik cultureel katholiek ben dat ik meteen aan zo’n bestemming denk en niet aan Wenen of Istanbul. 

Op katholiek gebied voelde het ook als thuiskomen. Langs de route stonden kapelletjes en heiligenbeelden. Het leven is, of was, hier doortrokken van religie, realiseerde ik me. Net zoals dat voor mijn moeder gold. Alles, of in ieder geval het grootste deel van het leven, draaide daar om. Die functie is overgenomen door social media, bedacht ik. Hoe mensen daar hun lot aan verbinden. De vergelijking leek me op te gaan maar ik genoot te veel van het wandelen om daar lang over na te denken.

De route is niet aangegeven met merktekens en de beschrijving is te summier om die te volgen. Dus ik volgde de GPX-route op mijn telefoon. Erg makkelijk maar wat je wel mist is enige uitleg over wat je ziet. Tenzij er een informatiebord bij staat, zoals bij de kastelen waar je langs komt.

De eerste bloemen bloeiden, paardenbloemen, madeliefjes, lelietjes van dalen en nog allemaal soorten die ik niet herkende. Ik moet toch weer eens het determineren oppikken, sprak ik mezelf toe en nam foto’s met de bedoeling de bloemen thuis op te zoeken in de gids wilde bloemen van Noord-West Europa.

Ik verheugde me op het determineren van de bloemen. Het lang speuren en vergelijken. Is het deze bloem? Of toch deze? De blaadjes zijn anders. Ja die, o nee die komt niet voor in Limburg. Om dan uiteindelijk te vinden welke het is. Door die speurtocht leer je ook andere planten kennen, weet je wat de een onderscheidt van de ander. Ervaar je het genot als onwetendheid plaats maakt voor begrijpen.

Maar zo ging het niet. Toen ík thuiskwam was ik te moe. Bovendien waarom zou je de moeite nog doen als je een app als Plantnet hebt? Ik voerde een foto in. Bosanemoon. Nog een. Akkerhoornbloem. O wow. Razendknap.

Handig hè?

Alleen ben ik nu alweer vergeten welke wie was en heb ik geen idee wat de verschillen zijn tussen de soorten. Een determinatie app gebruiken is als reizen met een gps: je komt altijd aan waar je wezen moet, maar je hebt geen flauw benul waar je bent. Je weet alles maar leert niks.

Op de volgende wandeling neem ik een papieren plantengids mee, denk ik vastberaden. Al weet ik dat ik de verleiding van de app niet zal kunnen weerstaan. Zo lekker makkelijk.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Doe net als meer dan duizend andere lezers en abonneer je hier gratis.