18 jaar geleden was ik in Las Vegas en zag daar toen Pamela Anderson optreden als showgirl. Dat was een wonderbaarlijke ervaring. Ze was indertijd de ‘assistente’ van goochelaar Hans Klok die er een show had. Dat was niet zo’n succes als gehoopt werd, de zaal was half vol en ik kreeg het idee dat ik een van de weinigen was die z’n kaartjes gewoon gekocht had.

De goochelaar deed zijn indrukwekkende trucs maar het was te weinig Amerikaans, of wilde dat juist te veel zijn. Amerikaans entertainment verkeert op een niveau dat buitenstaanders slechts zelden weten te bereiken. Anderson was in ieder geval aangetrokken als extra publiekstrekker. Ik meen dat ze met een privéjet iedere dag forensde tussen Las Vegas en haar woonplaats Los Angeles.

Halverwege de show kwam ze het podium op en ik weet niet wat het was maar haar entree voelde ik gewoon. Fysiek. Alsof ze je onderdompelde in haar charisma. Hier stond een wereldster, dat zou je zelfs gevoeld hebben als je niet wist wie ze was. Ik ben er nog steeds niet achter wat het precies is maar ik sluit niet uit dat de heiligentraditie op een soortgelijk effect is gebaseerd, een enorm krachtige persoonlijke uitstraling waar je meteen van onder de indruk raakt.

Ik wil maar zeggen, het was een onvergetelijke ervaring, dat moment. Ik zou niet eens meer weten wat ze verder precies deed die avond, behalve een stel verdwijntrucs die het handelsmerk zijn van de meestergoochelaar.

Dinsdag ging ik in bioscoop Cinerama The Last Showgirl kijken, de film met Pamela Anderson als danseres op leeftijd in Las Vegas. Nu bleef dat ster-effect achterwege en dat ligt niet aan Anderson maar aan het feit dat het geen goede film is.

Shelly, gespeeld door Anderson, werkt al heel lang als burlesque danseres in Le Razzle Dazzle, een op Parijse nachtclubs gebaseerde dansvoorstelling. De show wordt gestopt omdat de exploitant ‘iets anders’ wil. Het bestaan van Shelly wankelt. Dat is zeer kort het verhaal.

Er is iets raars met de film. Ze is gemaakt door een vrouw, Gia Coppola, een nicht van Sofia, en gaat over een seksistische wereld waarin vrouwen uitgebuit worden. Toch is het enige nog enigszins sympathieke personage een man, tevens de enige die in de film voorkomt. De rest speelt zich af tussen vrouwen die bijna allemaal gemeen zijn tegen elkaar. Op de mannenwereld en hun bedenkelijke praktijken wordt niet of amper commentaar gegeven. Het verhaal heeft verder, net als de danseressen, niet veel om het lijf.

Toen ik Las Vegas bezocht was ik verbaasd over het feestelijk karakter van die stad. Het is een party die 24/7 doorgaat en dat was een beleving. Na een dag of twee was ik daar ook wel klaar mee. Achteraf ben ik er kritischer naar gaan kijken. Alles draait er om uiterlijk en illusie. Het is plastic geluk. En dat is uiteindelijk toch gewoon deprimerend. Dat maakt The Last Showgirl ook wel duidelijk maar ik kon er maar niet achterkomen wat de makers er nu eigenlijk over willen zeggen.

Totdat ik me bij wijze van hineininterpreterung ineens realiseerde dat het was alsof ik naar de VS zelf zat te kijken. Dat Anderson, overigens zelf Canadees, de USA belichaamt, een supermacht in verval. Het land is lang zeer aantrekkelijk geweest, compleet met de mythe van de Amerikaanse droom. Door Trump is dat positieve beeld in rap tempo aan gruzelementen geslagen maar de neergang was al eerder ingezet. De enige die dat niet doorheeft is de VS zelf, net als Shelly in de film. Als je het zo bekijkt is het nog wel een bijzondere film maar de makers The Last Showgirl hebben dat vast niet zo bedoeld. Dat is vaker het geval met kunst, dat een werk iets zegt of kan zeggen buiten de maker om.

The Last Showgirl deed me ook denken aan The Substance, die dezelfde thematiek heeft: een vrouwelijke ster (Demi Moore) wiens succes wordt opgegeten door ouderdom. Die film heeft meer inhoud, substance zo je wilt, maar kostte om te maken ook negen keer zoveel.

The Substance is een Europese film, ondanks dat die zich afspeelt in Los Angeles. Bij The Last Showgirl dacht ik na enige tijd dat het een zoveelste poging was van Amerikanen om een Europese film te maken. Dat gaat bijna altijd mis. Net als andersom.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Doe net als meer dan duizend andere lezers en abonneer je hier gratis.