Op Twitter deelde Roos Vonk een ingezonden brief waarin een pleidooi werd gehouden tegen het gebruik van ‘we’ in journalistieke artikelen. Als bijvoorbeeld in “toch zijn we kwetsbaar”. De tot op het bot geërgerde lezer had er zelfs zijn abonnement op De Correspondent, waar ze graag ‘we’ schrijven, voor opgezegd.

Wat is er mis met we? “Is deze generatie zo door zichzelf geobsedeerd dat ze de buitenwereld met ‘we’ zijn gaan verwarren?” vraagt de briefschrijver retorisch. De jeugd heeft het weer gedaan. Die onuitputtelijke bron van ergernis verdwijnt nooit.

Je zou natuurlijk kunnen redeneren dat een correspondent niet in ‘we’-termen kan schrijven. Hij of zij is immers ergens waar de lezer niet is, dat is het kenmerk van een correspondent die tussen het eigen publiek en de anderen in staat. Een correspondent in Duitsland die ‘we’ gebruikt, heeft die het over de Duitsers of de Nederlanders? Maar ja, De Corrrespondent is natuurlijk maar gewoon een naam. De Telegraaf krijgt nieuws ook niet in morse binnen. Stop.

We is het nieuwe men, zo wordt in een naschrift op de brief duidelijk gemaakt. Men is in de journalistiek taboe omdat onduidelijk is wie er mee bedoeld wordt. Het is een woord voor kookboeken – men neme – luidt een oude stelregel. Spaarzaamheid is ook geboden voor we, aldus de redactionele reactie op de brief.

Er ontspon zich onder de tweet van Roos Vonk een discussie over het gebruik van we en alternatieven. ‘Mensen’ bijvoorbeeld. Niet ‘we eten te veel vlees’ maar ‘mensen eten te veel vlees’. Wat meteen het probleem laat zien van ‘mensen’. Er zijn immers mensen die dat helemaal niet doen. Kortom, mensen moeten we niet willen.

Wat niet genoemd werd als alternatief is ‘jullie’. Dat werkt heel goed, in de zin dat het laat zien hoe alles dan in je hoofd kantelt. Jullie eten te veel vlees. Jullie kopen geen muziek meer. Helder. Interactief met de lezer, dat is toch wat jullie willen.

Jullie gaan vaak op vakantie. Jullie zijn verslaafd aan smartphones. ‘Jullie’ maakt duidelijk wat ‘we’ ongemerkt doet, je medeverantwoordelijk maken. ‘We’ is de softe versie van ‘jullie’ omdat de auteur zichzelf medeplichtig maakt. Dat maakt alles minder erg. ‘We moeten vaker sporten’. Ja, jij ook al?

Maar jullie werkt natuurlijk niet. Te direct. Te onaangenaam ook.

De Correspondent zou ‘we’ kunnen vervangen door ‘ze’. Je weet wat er dan gebeurt. Duizenden opzeggingen want de krant verandert met die ene woordenwisseling in een soort De Telegraaf. Ze pakken te vaak de auto. Ze leven steeds langer. ‘Ze’ is de lingo van de ontevredenen en afgunstigen.

Zo zie je dat het ene woord – we, jullie of ze – min of meer achteloos bepaalt hoe we over het nieuws en maatschappelijke zaken denken. Weten we dat eigenlijk wel?