Een aso in de bios dreef me tot wanhoop…

Het was het einde van de middag en de avond twijfelde nog over de invulling. Weet je wat? Naar de bioscoop, dat is altijd een goed idee. Competencia oficial. Een Spaans-Argentijnse film met drie grote sterren, waaronder Penelope Cruz. Kon het nog net halen.
Toen ik ging zitten, speelde de reclame al. De zaal was bijna leeg. Heerlijk. De film begon. En meteen hoorde ik het. Geritsel. Gekraak. O mijn god. Dit kan niet waar zijn. Niet op letten. Geritsel. Gekraak. Iemand, ergens in de zaal zat een zak chips te eten. Lichte paniek sloeg toe. Ging dit de film verzieken?
Er kwam een oudere, gedistingeerde man in beeld. Hij staarde uit het raam. Geritsel. Gekraak. Achter hem zat een assistent. Althans iemand met een opschrijfboek die informeerde naar al zijn wensen. Geritsel. Gekraak.
Een vriendin had het laatst ook. Zo’n chips-aso in de zaal. Ze had er iets van gezegd en toen was hij nog harder gaan schransen. Aso’s zijn graag aso.
De man in de film, een schatrijke farma-magnaat zo bleek, was aan het einde van zijn carrière en leven. 80 jaar. Hij sprak bedachtzaam maar beslist. In van dat mooie Spaans. Of Castiliaans, zoals ze zelf zeggen. Geritsel. Gekraak.
De camera wisselde van standpunt. De ruimte tussen het venster en de man bleek zeer gering. Dus hoe hadden ze dat vorige shot gefilmd? O, dit was een kijkfeestje deze film. Geritsel. Gekraak.
Ik probeerde niet op het storende geluid te letten. Dat lukte niet. Moest ik het personeel waarschuwen? Die hebben daar ervaring mee. Maar ja, dan moest ik de zaal uit, dan weer in. Dan zij de zaal in. Een hoop gedoe. Misschien hadden de andere mensen er helemaal geen last van. En dan zouden ze het wel van mij hebben. Zal je altijd zien, krijg je nog de schuld ook.
De rijke man wilde iets nalaten, zodat de wereld hem gunstig zou herinneren. Hij kon een brug laten bouwen bijvoorbeeld, die zijn naam droeg. Die hij dan aan de overheid zou schenken. Geritsel. Gekraak.
Ik moest denken aan een splinternieuw theater in Athene dat ik bezocht en dat de naam van een miljardair draagt. Vastgoedporno. Geritsel. Gekraak. Of misschien moest het iets anders worden, zei hij. Een film. Door de beste makers. Die dan een Oscar wint. Penelope Cruz werd de regisseur. Geritsel. Gekraak.
Dit was geniaal. Een film in een film. Maar het ging nog verder. Het verhaal van de te maken film kwam bekend voor. Waar kende ik het van? Laat me even denken. Geritsel. Gekraak. Laat me nou even denken. Geritsel. Gekraak. Ja. Het zit in een eerdere film van deze regisseur. Het is daar een boek waar de hoofdpersoon de Nobelprijs mee wint. Geritsel. Gekraak. De acteur die de schrijver speelde heeft in deze film ook weer de hoofdrol.
Je begrijpt het, Competencia oficial is een film voor fijnproevers, vol smakelijke details. Geritsel. Gekraak. Waar je geconcentreerd naar moet kijken. Geritsel. Gekraak.
Ik keek om me heen. De chips-terrorist zat een eind verderop op dezelfde rij, zag ik als het scherm oplichtte. Alle stoelen tussen hem en mij waren leeg. Geritsel. Gekraak. Ik beheerste mezelf. Het zou vast snel ophouden. Zo’n klein zakje chips waarschijnlijk, dat is zo leeg. Ik moest me niet aanstellen, probeerde ik mezelf te vermannen. Bovendien zou ik om hem te bereiken door het beeld van de andere kijkers moeten lopen en hun kijkgenot verstoren. Geritsel. Gekraak.
Ben ik sowieso niet te gevoelig voor geluiden aan het worden? Geritsel. Gekraak. Overgevoelig zelfs. Ik raak al van slag door een achteruitrijdende vrachtwagen. Piep. Piep. Piep. Ik dacht aan het geluid dat me vandaag de hele dag had gekweld, dat van schilders die de verf van metalen balkonhekken afschrapen. Met ijzeren schrapers. Een soort krijt over schoolbord, in het kwadraat en permanent. Ik kreeg hoofdpijn. Terug naar de film. Geritsel. Gekraak. Concentreren. Het lukte me niet. Geritsel. Gekraak.
Ik zag de beelden maar kon amper vat krijgen op het verhaal. Het was ook zo onrechtvaardig. Ik was laat binnengekomen maar ik weet zeker dat ze in deze bioscoop aan het begin van de voorstelling een waarschuwing laten zien dat je geen zelf meegebrachte lawaaiige consumpties mag nuttigen. En bij de bar verkochten ze geen chips. Zeker niet. Geritsel. Gekraak. Chips in een bioscoop is als een mug in de slaapkamer. Ieder genot wordt ontnomen. Maar misschien was het een Spanjaard en had hij de waarschuwing niet kunnen lezen. Geritsel. Gekraak.
Ik probeerde verder te kijken. Het lukte niet. Geritsel. Gekraak. Wat als hij agressief zou worden als ik er wat van zei? Zou wel bij deze dag passen. Een knokpartij in de bios. Ik voelde onwillekeurig aan m’n kaak. Geritsel. Gekraak. Moest ik niet gewoon weggaan en een andere keer terugkomen? Maar wacht… vanwege een chipseter? Geritsel. Gekraak.
Ik probeerde me op de film te concentreren maar in gedachten zag ik allemaal zeer gewelddadige martelscenes voor me. De chipseter gilde het uit terwijl ik met een tang een voor een zijn tanden uittrok. Ze smaken zoals ze kraken, lachte ik hem toe. Geritsel. Gekraak.
Na een minuut of twintig mompelde iemand schuin achter me afkeurend en draaide zich richting de herriemaker. Dit was het teken. Anderen hadden er dus ook last van. Ik spurtte in gebogen houding, als een militair door het schootsveld, richting de chips-terrorist. Ik boog me half over hem heen. “Dit geluid is echt heel storend,” fluisterde ik op een kalme maar vastberaden toon, zoals in films huurmoordenaars zich voorstellen aan hun slachtoffers.
Ik keek hem aan. Misschien was er moordlust in mijn blik te zien. De bioscoopverzieker dook in ieder geval ineen. De ogen verschrikt wijd open in zijn bleke gezicht. Ik wierp snel een blik op de zak chips die op zijn schoot lag. Een familiepak van Albert Heijn. De gek. De aso. “Je mag hier helemaal geen chips eten,” zei ik. Of liever gezegd, beet ik hem op zachte toon toe. Hij dook verder ineen. “Ik stop al. Ik stop al.” klonk het bedremmeld. “Ik stop al.” Zijn handen deed hij half omhoog, als teken van overgave leek het wel.
Ik kroop terug en zakte in mijn stoel. Rust overviel me. Mijn hartslag daalde. Het zou nu stil blijven. Ik merkte dat ik meteen de film ingezogen werd. Wat een weldaad.
Het bleek een erg goede en vermakelijke film over twee mannelijke acteurs die in hun acteren een strijd op leven en dood voeren. Misschien moet ik ‘m nog een keer gaan zien.
Geweldig! Ik ken het probleem. Zoon van mijn vriend die naast
Mij op de bank chips gaat zitten eten…