Intieme gesprekken tussen vreemden

Ik wilde toen ik een jaar of 20 was taxichauffeur worden. Ik deed er ook een poging toe. Dat wil zeggen dat ik bij een taxibedrijf langs ging dat volgens een advertentie in de krant chauffeurs zocht. Ik liep de garage binnen en zei tegen een man waar ik voor kwam. Hij nam me met een van mensenkennis vervulde blik van top tot teen op, trok een afkeurend gezicht en antwoordde “nee, we hebben niemand meer nodig”. Ik kan niet zo goed tegen afwijzing dus ik heb het daarna niet meer geprobeerd. Maar de gedachte heeft me nooit losgelaten.

In Daddio stapt Dakota Johnson op vliegveld JFK in een taxi die bestuurd wordt door Sean Penn. Ze moet naar Midtown in New York, een afstand die normaal gesproken in 50 minuten wordt afgelegd maar ze lopen een fikse vertraging op omdat er een ongeluk is gebeurd. De rit duurt daardoor ruim anderhalf uur. Dat is de hele film, die zich helemaal afspeelt in de taxi. Dakota Johnson die in de film verder geen naam heeft op de achterbank, Sean Penn alias Clark achter het stuur. Twee mooie koppen om naar te kijken en die gezichten dragen de hele film. Opvallend vaak wordt er gezwegen en vertellen alleen de blikken het verhaal. Je kijkt naar de film zoals je in een auto in een achteruitkijkspiegel kijkt naar iemand op de achterbank. Dichtbij maar toch op afstand.

Het zijn vreemden voor elkaar en er begint een gesprek aan de hand van gemeenplaatsen. Clark die tegen zijn pensioen aanzit beklaagt zich over het verdwijnen van cash geld en daarmee ook de fooien. De vooruitgang is handig voor wie veel geld heeft en lastig voor wie er een gebrek aan heeft. Zo ook de volgende stap, de opkomst van de zelfrijdende auto. Clark voorziet hoe zijn beroep, waar hij erg van houdt, wordt uitgewist door big tech.

Na die korte, wat ijzige opwarming neemt de conversatie een wending en wordt steeds intiemer en openhartiger. De vrouw zit op de achterbank te appen. Met wie en waarom?

Er was ooit een succesvol tv-programma gebaseerd op het concept van dergelijke gesprekken waarin eerst Maarten Spanjer en later Wilfried de Jong als taxichauffeur nietsvermoedende klanten oppikten met een taxi die volhing met verborgen camera’s. Tussen vreemden kunnen zich, in taxi’s, treinen, vliegtuigen en andere vormen van afgebakend samenzijn, soms zeer open gesprekken voltrekken. De meest opvallende werden, met toestemming, uitgezonden. Ik heb het programma helaas nooit gezien maar herinner me dat het erg populair was omdat het een onverwachte inkijk gaf in levens van anderen.

Dat is in Daddio ook het geval. De titel verraadt al min of meer dat het gaat over relaties, seks, macht, behoeften, gelijkwaardigheid, de verschillen tussen mannen en vrouwen, de schaduw van je jeugd en het leven in het algemeen. Thema’s die even actueel als tijdloos zijn. Johnson en Penn spelen de sterren van de hemel, van het stroeve begin tot de emotionele ontlading. 

Ik dacht eerst dat het een typische pandemiefilm was. Een scenario met slechts twee acteurs. Een verlaten vliegveld. De straten zijn leeg. Maar later las ik dat het plan al veel ouder is en aanvankelijk bedoeld was als toneelstuk.

Daddio (2023) is de debuutfilm van Christy Hall, van wie recent It Ends With Us in de bioscopen draaide. De film is in Nederland nooit in de bios te zien geweest. Misschien past Daddio ook beter bij de intimiteit van huis- en slaapkamer, iets dat zelden opgaat voor een film. 

Na het zien dacht ik dat ik later misschien toch nog eens ga proberen taxichauffeur te worden.

Daddio is te zien via diverse streamingdiensten.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.

Leave a Comment

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.

Francisco
  • Francisco
  • Journalist