Ben ik teveel een onwetende man voor Babygirl?

Mocht je nog in winterslaap verkeren: Babygirl is de nieuwe film van Halina Reijn over Romy, een zakenvrouw op leeftijd gespeeld door Nicole Kidman, die seksueel niet aan haar trekken komt en een affaire begint met een stagiair. Het regent na de première loftuitingen en lyrische reacties. Dus je begrijpt dat ik me schaam te moeten bekennen dat ik de bioscoop verliet met een zwaar onbevredigd gevoel.
Ik voelde me tekortschieten. Lag het aan mijn gebrekkige inlevingsvermogen, mijn sekse? Was ik als man doof en blind voor deze werkelijkheid? Of had ik gewoon te weinig aandacht voor de film omdat een heftig akkefietje, dat zich kort voor aanvang afspeelde, me van slag had gebracht?
Schoot ik kortom tekort, zoals zoveel mannen? Of kwam het omdat ik me stoorde aan het vele gerook in Babygirl. De superrijke tabaksindustrie is aan alle kanten weer met een opmars bezig en ik ben daar echt pissed over. Niks rookvrije generatie, gewoon weer allemaal onzekere mensen die snakken naar een imago de vernieling in helpen.
Een vriendin die wist dat ik naar Babygirl ging, verloste me even later onbewust van mijn knagende onzekerheid met een appje: “Benieuwd wat je van die film vond. Ik vond m tegenvallen. Was het allemaal net niet vond ik.” Gelukkig. ‘Net niet’, dat vat mijn ervaring wel goed samen.
Laat ik maar gewoon opschrijven wat ik er als toeschouwer van vond, in plaats van proberen via recensies en interviews te achterhalen wat ik er niet aan begrepen heb. Dat is mede ingegeven door mijn ervaring met de eerdere hit van Halina Reijn: Bodies, bodies, bodies. Dat bleek ook niet een film voor mij. Ik vind dat heel jammer want Halina Reijn is een geweldige vrouw met veel talent die ik alleen al om haar moed enorm bewonder. Maar ik wil m’n plezier ook niet gaan lopen faken.
Het gegeven is dit: Romy is een succesvolle CEO van een logistiek bedrijf, gespecialiseerd in robots die zich ontfermen over dozen, die Freudiaanse metafoor komt overigens verder niet terug. Ze is getrouwd met theaterregisseur Jakob (Antonio Banderas), heeft een gezin met twee tieners en alles lijkt perfect maar ze blijkt seksueel gefrustreerd. Haar echtgenoot is een goeie lobbes maar schenkt haar nooit een orgasme en staat niet open voor haar kinky verlangens. Dan dient zich op haar kantoor stagiair Samuel (Harris Dickinson) aan die wel zin heeft in een spelletje.
Het verhaal doet denken aan Venus im Pelz, de novelle uit 1870 van de Oostenrijker Leopold von Sacher-Masoch aan wiens naam vervolgens het begrip masochisme is ontleend, over een man die zich laat pijnigen door een vrouw die hij begeert. Bij Reijn zijn de rollen omgewisseld. Het is bij haar de vrouw die zich laat vernederen en daarvan geniet.
Dat klinkt allemaal erg sensueel maar sensualiteit vond ik nou juist ontbreken in de film. Misschien wel gewoon omdat ik de twee hoofdpersonen niet zo aantrekkelijk vond. Babygirl is een Amerikaanse film maar de seksscènes kwamen nogal Nederlands over. Seks in Nederlandse boeken en films is vaak lomp en naar. Het begrip ‘Nederlandse pornofilm’ valt in de categorie ‘Nigeriaans schaatsrijden’ of ‘Amerikaanse haute cuisine’. Dat boerse is geloof ik onvermijdelijk omdat het gewoon onderdeel van de Nederlandse cultuur is. Ik ken geen films waar zo vaak in gekotst, gescheten en gepist wordt als in Nederlandse films. En ja, er wordt ook in Babygirl gepist.
Ik zie die obsessie altijd maar als een gebrek aan fantasie en ideeënvorming en ik meen dat het in Babygirl ook juist daar aan ontbreekt. Kidman lijkt in haar rol zo sprekend op Reijn dat je je afvraagt of je niet gewoon naar een biopic zit te kijken.
De film behandelt een wild thema maar is eigenlijk heel braaf. Het gaat over passie maar bevat toch ook educatieve onderdelen over consent en safe words. Ik snap dat het moet maar vond het een tikkeltje te geforceerd en schools. Net niet, om met de vriendin te spreken. Het manco is ook een beetje dat de verhaallijn volgepropt is met andere zaken, van glazen plafond en sisterhood tot generatiekloof, orgasmekloof en zelfs kunstmatige intelligentie. Of wat te denken van het theater dat steeds terugkeert omdat Jakob er als regisseur werkt? Dat is toch Reijn haar vorige wereld, wat wil ze er mee zeggen?
Het mag allemaal maar al het gepuzzel deed de lustopwekking geen goed. Het voelde allemaal zo bedacht. Toch een beetje alsof je in bed ligt met iemand die met een Rubik’s Cube aan het spelen is.
In het zelfreflectieve onderzoek naar of het niet aan mij ligt, vroeg ik me tijdens de film nog af of ik het verhaal anders zou beleven als de rollen omgedraaid zouden zijn. Als het zou gaan om een man op leeftijd en een jonge vrouw. Je begrijpt, dat maakt het kijken er ook niet rustiger op. Ik moest denken aan Daddio die ik een paar dagen terug zag. Die eveneens door een vrouw gemaakte film doet niet alleen in titel aan Babygirl denken maar behandelt ook hetzelfde thema: seks, relaties en macht. Maar het zou kunnen dat Daddio me meer aansprak omdat die op de gebaande paden blijft. Het mannelijk perspectief krijgt daar meer aandacht en dat ontbreekt in Babygirl geheel. Ik weet niet hoe andere mannen bijvoorbeeld naar de stagiair Samuel kijken maar ik vond het een ongeloofwaardige eikel. Nu ik dit opschrijf realiseer ik me pas dat ik te weinig openstond voor het idee dat hij louter een vrouwelijke fantasie is.
Mijn gebrek aan inleving kan ook het resultaat zijn van het feit dat Reijn baanbrekend is. Ze begeeft zich op terreinen die – door mij – nog helemaal niet verkend zijn of waarvoor de referentiekaders ontbreken. Of misschien bestaan die gewoon nog niet.
Er zit bijvoorbeeld een scène in die sterk doet denken aan de beruchte scène met Sharon Stone uit Basic Instinct van de eveneens Nederlandse Paul Verhoeven. Stone spreidt daarin haar benen waardoor je recht in haar naakte kruis kijkt. Met de opkomst van #metoo werd duidelijk dat dit voor de actrice een uiterst nare ervaring was geweest.
In Babygirl doet zich een situatie voor waarbij naar een soortgelijke positie wordt toegewerkt. Ok, hoe ga je dit dan nu verantwoord aanpakken, vroeg ik me af als kijker. Het resultaat bleek voor mij een, excusez le mot, anticlimax. En helaas beperkte dat gevoel zich niet tot deze scène. Maar misschien heb ik de clou gewoon gemist. Dat overkomt mannen wel vaker als ze denken dat ze goed bezig zijn.
PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.
Je gaat er in dit stuk voor het gemak van uit dat Babygirl voor jouw persoonlijke ‘lustopwekking’ (dat woord, het had beter gekund) gemaakt is, maar misschien is dat wel niet zo, zoals je zelf al terecht opmerkt: het kan zijn dat het boven je Rotterdamse petje gast. Maar goed, we gaan het meemaken. Ik hoop eigenlijk op een omgekeerd effect. Nog nooit wat met Reijn gehad, behalve de irritatie die ze ooit opwekte bij dwdd, maar nu organiseert ze dan toch een Hollywoodkraker. Dat daar lompe Hollandse scènes in moeten zitten, dat begrijpen we, dat is nu eenmaal de subtext van alles wat Nederlands is, dus ook van bovenstaande column.
AU!
Ik vond de film langdradig, totaal niet sexy en ongeloofwaardig. Een echte kutfilm, even kort door de bocht gezegd. We leven in 2025 en iedereen moet lekker zelf weten wat ie doet, het is toch ook geen onbespreekbaar onderwerp meer?!
Zojuist heb ik de film gezien. Ben gaan googlen “Babygirl” wat begrijp ik niet Dank je voor je goede stuk. Ik dacht namelijk ook ligt het nou aan mij ben ik zo dom dat ik de diepere lagen niet kan ontdekken…. En dat roken..vreselijk ja en gooi je peuk in het zwembad…grrr. Ergerde mij dood. En hoezo kun je niet klaarkomen zo lang niet.. had het die man even eerder verteld. En moet je daarvoor een schoteltje melk… ik mis de hele emancipatie hier… Vond dat de vrouw werd neergezet als een dom schaap.
Ik probeer altijd elke film een beetje naar een herkenbare wereld om me heen te vertalen en kreeg nu steeds Yesilgöz op mn netvlies. In de stagiaire zag ik de Vindicatstudent die ik tegenkom op de sportschool. Er supergoed uitziend, opgeplakt tattoo-plaatjes maar niet in staat om even gewoon goeiedag te bij binnenkomst. Een subwereldje dat inderdaad steeds realistischer wordt maar het blijft een wereldje waar ik geen deel uit maak en ook waar ik ook geen deel van uit wil maken. Met een acteur als Barry Keoghan en Tilda Swinton had het mogelijk een best goede film kunnen worden. Een film over een vrouw die ook haar lust opeist vond ik in Good Luck to You, Leo Grande heel wat realistischer overkomen. Nu was het inderdaad volgepropt met ‘hippe’ items die alleen maar irriteerden. Verder knap dat Halina zo knap een netwerk weet op te bouwen en te onderhouden dat ze in staat is in Hollywood een poot aan de grond te krijgen.
“De film behandelt een wild thema maar is eigenlijk heel braaf.” Tja, anders verkoopt-ie niet in het preutse Amerika.
Hè hè eindelijk een recensent die kritisch durft te zijn over deze film. We zijn kennelijk oh zo trots op ‘onze’ Halina, die een Amerikaanse film regisseert, dat men niet kritisch kijkt naar en schrijft over de inhoud.
Niet alleen het beeld dat geschetst wordt, dat een vrouw met macht eigenlijk liever een seksslavin wil zijn. Oók het onrealistische beeld dat vrouwen in 1 minuut klaarkomen als ze op de buik worden gelegd en er achterlangs flink wordt gerost ergens tussen de benen.
Nou, sorry hoor, ik vond de film een tegenvaller.
Saaie film en Nicole Kidman is op zichzelf al een cliché met haar opgespoten lippen. Storend en a-seksueel.
Eens met deze recensie: het raakte mij ook niet en ik ging me steeds meer storen aan dat robotica botox gezicht van Kidman en al haar verkrampte onsympathieke inhoudsloze zenuwmaniertjes. Ik vroeg ik me af: zou Reijn bewust hebben gekozen voor Kidman om hiermee een gefrustreerde vrouw in haar nadagen neer te zetten? Of zou ze gewoon (lekker plat) een Hollywood ster in haar film willen hebben?
De gelaagdheid van de film lijkt je inderdaad niet te zijn opgevallen. Dit is geen film die de kijker seksueel doet opwinden, en dat ik ook niet de bedoeling. Daar is porno voor uitgevonden. Dit is een film over macht en seksualiteit. Over het verlangen van een, in het dagelijks leven machtige vrouw, in wie een groot verlangen schuilt (seksueel) onderdanig te zijn. Het woord vernederen wat jij gebruikt klopt dat ook niet: de onderdanigheid, het voldoen van een opdracht van de ander, lukt enkel in compleet vertrouwen in die ander. in dat die ander weet wat jij fijn vindt, in compleet gekend worden en in groot vertrouwen. Waarbij grenzen, met name eigen grenzen, verschuiven. En waarbij spelregels, in deze film, niet altijd duidelijk zijn, gezien het ook een verkenningstocht is voor beiden.
Dat er gekozen wordt voor een oudere actrice, die overduidelijk strijdt tegen de veroudering, een maatschappelijk thema, is enkel te prijzen. En dat deze actrice zich durft te laten zien, ook in eigen kwetsbaarheid en wellicht lelijke kanten, is gedurfd.
Kortom, ik raad je aan om je wat meer te verdiepen in de wereld die SM heet (waar ik zelf overigens niks meer heb, dus die feedback gaat niet op).
Merci, ook voor de goed bedoelde adviezen. Deze review vind je misschien ook interessant https://vm.tiktok.com/ZNeKxHeAw/
DE boodschap die Halina wil geven aan alle vrouwen: klaar met het fake orgasme!!!
Zoek een man die weet hoe hij je kan laten ejaculeren.
de boodschap aan alle mannen zoek de manier bij je vrouw om haar te laten ejaculeren en bezorg ze een écht orgasme. Veel plezier in je ontdekkingstocht.