De documentaire No Other Land is eigenlijk gewoon een misdaadfilm. Of laat dat gewoon maar weg want wat je ziet is zeer ongewoon. Families worden beroofd van hun bezittingen, hun huizen worden verwoest, ze worden mishandeld en neergeschoten. Zonder dat iemand voor hen opkomt. Ze zijn overgeleverd aan de barbaren.

Die barbaren dat zijn het Israëlische leger en de kolonisten die op de bezette Westelijke Jordaanoever het land inpikken van Palestijnen.

No Other Land volgt een Israëlische journalist die verslag doet van de strijd van een Palestijnse activist om zijn dorp te redden. De Israëlische regering heeft besloten om het dorp van de aardbodem weg te vagen en er een ‘militair oefenterrein’ van te maken. In de praktijk is het landroof om er nieuwe nederzettingen voor joodse kolonisten te vestigen.

De beelden zijn geschoten met alles waar een camera in zit en chronologisch aan elkaar gemonteerd, zonder veel commentaar of toelichting. Het geeft je het gevoel dat je naar een timeline op social media zit te kijken, met  – letterlijk en figuurlijk – schokkende beelden, terwijl niet altijd duidelijk is wat er precies gebeurt of wie ook alweer wie is. Opvallend is dat politiek in het geheel grotendeels ontbreekt. De jonge Palestijn vertelt dat zijn ouders ook al activist waren, de strijd om het dorp is meer dan 20 jaar aan de gang maar nu heeft de hoogste Israëlische rechter groen licht gegeven en komen de bulldozers. Op dat activisme wordt verder niet ingegaan, niet wat ze doen en waar ze zijn bij aangesloten.

Op een paar momenten is de politiek er wel en herken je het meteen. De gewetensvolle journalist is even te zien in een tv-programma waar hij meteen wordt belaagd door een ultrarechtse Israëliër die hem beschuldigt van landverraad. Ik sluit niet uit dat hij ook nog wordt uitgemaakt voor antisemiet. Ook de Israëlische politiek blijft verder buiten beeld.

Het effect van die ultrarechtse agressie sijpelt door. De journalist merkt een paar keer op dat zijn verhalen weinig gelezen worden en zijn video’s amper bekeken. Het humanisme in de samenleving is verstikt.

Hoe de politiek werkt zie je als de Britse oud-premier Tony Blair gedurende een paar minuten het dorp bezoekt. Terug in Londen onderneemt hij actie met als resultaat dat elk huis waar hij langs is gelopen wordt gespaard door de bulldozers. Het toont dat het lot van de Palestijnen in handen is van machten die ver buiten hun bereik liggen.

Er is ook politiek te zien die in niets meer lijkt op waar je aan denkt bij dat woord. Op een gegeven moment valt een bende kolonisten de Palestijnse bewoners aan, hun huizen worden vernield. Het leger kijkt toe. In Israël heeft het fascistentuig het voor het zeggen. En zo ziet hun politiek er uit.

Ik moest tijdens het kijken een paar keer denken aan de vrome gezichten van Nederlandse politici die keer op keer Israël verdedigen. Hoe kunnen ze?

Nu, een dag later ben ik er nog steeds niet uit of ik No Other Land, die 8,3 scoort op imdb, echt een goede documentaire vind. De vorm is ongebruikelijk en voor mij als kijker een opgave. Tegelijkertijd komen de beelden daardoor nog indringender over. Datzelfde geldt voor het weglaten van de politiek, daardoor zie je beter waar het allemaal om gaat: gewone mensen van wie hun geboortegrond wordt afgepakt. De docu pro-Palestijns noemen is net zo absurd als Soldaat van Oranje als pro-Nederlands betitelen.

Dat de film gemaakt is door een Palestijns-Israëlisch collectief en draait om een Palestijn en een Israëliër die samen tegen het onrecht optrekken, geeft een glimpje hoop in een toekomst die nog duisterder is dan de bioscoopzaal. Al wordt dat glimpje verder verzwakt door de werkelijkheid die volgde. Het filmen van No Other Land eindigde in oktober 2023. Daarna werd alles onvoorstelbaar veel erger.