Een noodwet in werking laten treden, je nationaliteit afpakken, een instagramplatform verbieden, hulporganisaties de financiering ontnemen. De regering die we hebben is repressiever dan je op basis van de toon in de reguliere berichtgeving zou denken. Daar klinkt amper alarm in door, naar mijn mening omdat de duiding veelal wordt verzorgd door mannen die zelf weinig te vrezen hebben van deze regering. Elke week is er wel weer zo’n politiek praathoofd dat roept dat Wilders “een punt heeft”, het maakt niet zoveel uit waarover. 

Is je opgevallen dat de kritische vragen voornamelijk komen van vrouwelijke parlementaire journalisten? Ik ga geen namen noemen want voor je het weet worden ze aangevallen door de bekende seksistische horde. 

Je meent misschien, net als de mannelijke journalisten, dat Nederland nooit in een politiestaat kan veranderen. Die houding maakt de kans dat het gebeurt alleen maar groter.

Ik moest er aan denken toen ik deze week de schitterende Iraanse film My Favourite Cake zag. Het is het verhaal van een alleenstaande vrouw op leeftijd die haar leven wat gelukkiger wil maken.

Iran is een land waar de politie keihard optreedt, zo’n werkwijze die Wilders hier ook graag wil doorvoeren. In de film zie je vrouwen gearresteerd worden omdat ze hun haar onvoldoende bedekken. Je zult denken dat het islamitisch is, en dat is het ook, maar het blijft niet beperkt tot de religieuze dictatuur. Wilders bijvoorbeeld wil dan weer hoofddoeken verbieden. Als hij z’n zin krijgt gaat de politie hier achter vrouwen met hijab aan. Omgekeerde actie, zelfde principe. Dit soort mannen wil immers altijd bepalen wat vrouwen doen. 

Na de fascistische machtsgreep in Chili bijvoorbeeld werden vrouwen ook aangepakt vanwege hun kleding. Broeken werden taboe verklaard, want ‘niet vrouwelijk’, volgens de mannen. Dat zie je goed in de filmklassieker Missing, een aanrader om nog eens te bekijken in deze schemerige tijden, net als Z van dezelfde regisseur, als je geïnteresseerd bent in fascistische machtsovernames. Je hoeft ook niet terug de geschiedenis in. Deze maand nog kwam een Japanse conservatieve politicus met gruwelijke plannen tegen vrouwen.

In My Favourite Cake zie je goed hoe de dictatuur, die zich voordoet als democratie, doordringt in alle aspecten van het bestaan. En hoe normaal iedereen dat vindt. Of liever gezegd onvermijdelijk. Maar de romantische comedy draait om iets heel anders. 

De 70-jarige Mahin woont al tientallen jaren alleen en besluit dat het tijd is voor een romance. Een jongere versie zou dan misschien naar een app grijpen maar daar doet Mahin niet aan. Ze gaat ouderwets op mannenjacht. In een land waar contact tussen mannen en vrouwen strafbaar is, is dat geen eenvoudige zaak. Maar Mahin heeft zo haar methodes.

My Favourite Cake is een vertederende comedy, doorspekt met de gruwelijke werkelijkheid. Zo zijn er heldhaftige vrouwen die de dictatuur uitdagen maar ook van die Karen-types die te allen tijde bereid zijn je te verlinken.

De film werd voor een groot deel in het geheim gemaakt. De makers mogen als straf het land niet verlaten. Maar My Favourite Cake overstijgt de Iraanse situatie omdat de film vooral ook gaat over eenzaamheid in een wereld vol andere eenzame zielen. Een zelden uitgesproken en nog minder vaak verfilmde hunkering. Eenzaamheid is in Westerse films vaak een existentiële crisis, in My Favourite Cake is het gewoon wat het is: gebrek aan een ander. De grootste vrees der vrezen die iedere alleenstaande bekruipt is dat je in je eentje sterft zonder dat er iemand bij je is. Dat is een angst die automatisch een omhelzing oproept. En dat doe je als kijker ook met deze film: omhelzen.

Omhelzing is niet toevallig ook de bescherming van potentiële slachtoffers tegen harteloze politiek.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.