Sommige mensen denken bij een paradijs aan een tropisch eiland, een villa aan de Côte d’Azur of een appartement in Dubai. Ik droom al sinds mijn tienertijd ergens anders van. Het is geen bestaande plek maar het laatste plaatje van een strip van Guust Flater, mijn dierbaarste held. 

Het zit zo. Guust zijn collega’s zijn hem weer eens kwijt, doorzoeken het hele gebouw en komen dan op zolder in een donkere ruimte, meer een grote kajuit, compleet volgestouwd met boeken met in het midden een matras waarop Guust ligt te slapen, met aan zijn zijde zijn kat en meeuw. Er brandt alleen een leeslampje. Het is zo’n vredig tafereel dat zelfs zijn getergde collega’s het niet willen verstoren.

Als ik niks te doen heb dat ik wil doen, trek ik me terug in een dergelijke ruimte om op bescheiden wijze te fantaseren over van alles en nog wat, meestal het schrijven van boeken die onverbiddelijke bestsellers zullen worden, het op onverklaarbare wijze lopen van een recordtijd op de 10k of het opzetten van een stichting die een later voor mij op te richten standbeeld moet financieren maar ook vaak het redden van de wereld.

Zo bedacht ik vanochtend voor dat laatste een plan. Ik zag op sociale media, toevallig natuurlijk, wat berichten van mensen die geïrriteerd, boos of gewoon woest zijn over Elon Musk die eerst Twitter om zeep hielp en dat nu met alle andere nuttige dingen wil doen. Een kennis van hem deed een faceboekje open over zijn karakter en dat was net zo afschuwelijk als je zou denken. Of nee, erger. Anderen maakten zich er weer boos over dat Musk bedreven gamers inhuurt om in zijn naam high scores te halen. Dat is trouwens waarom mensen miljardair willen worden, omdat ze denken dat alles te koop is. Misschien hebben ze gelijk maar ik ben een tijd terug gestopt met dingen kopen en verdomd ik werd veel gelukkiger.

Het ging in de threads over X verlaten en hoe noodzakelijk dat is. Het lijkt me trouwens ook beter voor je eigen geestelijke gezondheid. En geen Tesla rijden natuurlijk, maar dat schijnt wat meer voeten in aarde te hebben.

Dus daar ging ik verder over nadenken. Een beetje tegen heug en meug want ik vind eigenlijk dat auto’s zoveel mogelijk teruggedrongen moeten worden. Maar voor het goede doel ben ik altijd bereid mijn idealen opzij te schuiven.

Zoals dat hoort begon ik natuurlijk met mijn directe omgeving. Ik ken gelukkig maar nu even helaas maar een iemand met een Tesla en die heeft daar al zo’n knagend geweten door dat ik hem er niet aan hoef te herinneren. Ik zag ook wel eens een manager van de NPO in zo’n auto rijden, in de tijd dat het nog als maatschappelijk verantwoord werd gezien want kijk, duidelijk elektrisch. Andere tijden, zeg maar. 

En toen kwam de ingeving. Het is een geheim plan dus je moet het niet verder vertellen want anders werkt het niet. Het steekt als volgt in elkaar: voor democratisch gezinde burgers moet het taboe worden in een Tesla te rijden. Daarvoor is een brede, vreedzame campagne nodig. Stickers erop plakken. Boos kijken als ze passeren. Verjaardagspartijen verzieken met ‘is die nazi-bak van jou?’ Dat soort dingen. Doe ‘m weg en neem een elektrische auto van een ander merk. Dat moet de boodschap zijn. Eitje, lijkt me.

Dan komt fase 2. De aanhangers van Trump en Musk overtuigen dat ze steun aan hun subleiders het best zichtbaar kunnen maken door in een Tesla te rijden. De ultrarechtse types zijn namelijk veelal verslaafd aan auto’s die fossiele energie verslinden. Ze denken dat ze daarmee hun masculiniteit versterken. Van die RAM pick ups waarmee ze in de binnensteden wat viagra gaan halen, of van die gepimpte racewagens waarmee ze op de late avond door de straten brullen, of iedere andere benzine- dan wel dieselbak. Neem toch een Tesla, wees een vent, steun Musk. Zo kun je ze ongemerkt overhalen elektrisch te gaan rijden wat anders nooit zal lukken.

Voilà, het resultaat is dan dat iedereen elektrisch rijdt en de co2 uitstoot wordt teruggedrongen. Zelfs door klimaatontkenners. Geniaal, al zeg ik het zelf. Guust zou er trots op zijn.

Er zitten natuurlijk hier en daar nog wel wat kleine haken en ogen aan maar dat is voor een volgende sessie. Want ik hoor mijn plicht de trap op komen lopen.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.