Mannen vertellen graag maar praten liever niet. Die wijsheid kwam bij me op na het zien van de film Bievenue parmi nous, een Franse film uit 2012 die op Netflix te bekijken is. De hoofdpersoon zegt daar op een gegeven moment. “Ik ben een stomme oude man en stomme oude mannen vertellen graag.”  De zin bleef hangen omdat de film er nu juist over gaat dat hij niet kan praten. Praten in de zin van je ziel openstellen voor een ander.

De film is gemaakt door Jean Decker en na afloop kwam ik er achter dat ik daar best een fan van ben. Ik zag in oktober twee andere films van hem die goed bevielen, Dialogue avec mon jardinier (2007) en Deux Jours à Tuer (2008), die beiden ook gaan over mannen die niet in staat zijn hun gevoelens te delen.

Resultaten uit het verleden bieden ook in de filmwereld geen garantie voor de toekomst bewijst Bievenue parmi nous want het is een regelrechte mislukking. Maar, voordat je nu ophoudt met lezen, het is een fascinerende mislukking.

Net als in de twee andere films gaat het over een creatieveling op leeftijd die op dood spoor zit en dan een buitenstaander tegenkomt die zijn kijk op het leven verandert. Taillandier is een succesvol kunstenaar bij wie al jaren niets meer bijzonders uit zijn handen komt. Hij is depressief en wil een einde aan zijn leven maken. Dan komt hij een tienermeisje tegen dat van huis is weggelopen, of eigenlijk op straat is gezet door haar bloedeigen moeder op last van haar gewelddadige nieuwe partner. Taillandier stelt zijn zelfmoordplan uit en neemt haar op sleeptouw.

Na afloop realiseerde ik me dat de film wellicht gaat over de regisseur Becker zelf die zo een existentiële crisis verwerkt. Dat meisje lijkt namelijk wel heel sterk op Isabelle Adjani, de ster uit L’été meurtrier, het meesterwerk dat Becker in 1983 maakte. Ze is ook net zo oud als Adjani indertijd (19). Er komt in Bievenue parmi nous zelfs een clip voor uit L’été meurtrier. De gelijkenis lijkt ook de doorslaggevende factor want in tegenstelling tot Adjani heeft deze actrice weinig tot geen acteertalent en dat is een van de aspecten waarom de film niet aanslaat. Maar ook omdat het script, dat is gebaseerd op het gelijknamige boek van Eric Holder, bol staat van de clichés.

Je kunt de film wel zien als een toonbeeld van mannelijk tekort, omdat alle kerels types zijn met onderontwikkelde emotionele en sociale capaciteiten, die ook nog eens over vrouwen willen heersen. Als je er zo naar kijkt zie je precies wat er mis is met de samenleving. Maar ik vermoed dat dat inzicht onbedoelde bijvangst is en niet zo bedoeld werd door de regisseur. De vraag blijft wat dan wel.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.