The Apprentice is een speelfilm over de jonge Donald Trump, de periode waarin hij zich in New York opwerkt tot vastgoedmagnaat. Het verhaal speelt dus in de jaren ‘70 en de film trekt alles uit de kast om die sfeer op te roepen. Het beeldformaat stemt overeen met die tijd, de kleuren, de beeldkwaliteit, de soundtrack. Als je niet beter weet zou je zweren dat je naar een vintage film kijkt. En dat laatste is het probleem: je weet natuurlijk wel beter. Je kijkt naar de jonge Trump, maar je ziet steeds de huidige hoogbejaarde politicus.

Ook al wordt de jonge Trump zeer overtuigend neergezet door Sebastian Stan die het tuiten van de lippen bijvoorbeeld tot een Olympisch nummer verheft. Voor het eerst werd ik gewaar hoezeer dat een trekje is van een bepaald soort mannen. Wilders doet het op zijn manier maar Jort Kelder bijvoorbeeld kan er ook wat van. Te veel naar Donald Duck gekeken misschien.

De jonge Trump is ambitieus, dat is misschien wel zijn belangrijkste eigenschap. Hij wil er toe doen omdat hij opkijkt naar mensen die ‘veel voorstellen’. In een exclusieve bar wijst hij de vrouw met wie hij uit is op alle belangrijke mensen in de ruimte. Wat ze allemaal bezitten en doen. Ze kijkt verveeld. “Waarom ben je daar zo mee bezig?” wil ze weten. Hij is verrast door de vraag.

De vrouw speelde verder geen rol in de film maar ik voelde met haar wel het meeste mee. Niet alleen omdat er in de rest van de film niemand is met wie je je kunt identificeren. Het zijn allemaal egoïstische hufters. Maar het is vooral een vervelende film. Letterlijk. Een aantal bezoekers verliet voortijdig de zaal en ik moest die neiging bij mezelf onderdrukken. De film duurt twee uur maar ik ervaarde het als wel 5 uur. 

Natuurlijk er zitten interessante scènes in, zoals wanneer de beruchte advocaat Roy Cohn hem uitlegt hoe hij zo succesvol is. Trump doet later natuurlijk alsof hij dat zelf verzonnen heeft. Ik vertelde daar al over bij De Nieuws BV.

Waarom boeide de film niet? Ik dacht even dat het komt omdat het een Europese film is die een Amerikaans verhaal wil vertellen. De film mist de Amerikaanse overtuiging, het dna. Maar dat is hooguit een gedeeltelijke verklaring.

Ik meen dat het toch vooral komt omdat Trump gewoon niet zo interessant is. Daar keek ik nog het meest van op. Wat een oninteressante persoonlijkheid is het eigenlijk. Hij is nogal eendimensionaal. Heeft niet veel oorspronkelijks te melden. Al die speeches die nergens over gaan, zo is hij gewoon. Tegelijkertijd wil hij doen geloven dat hij wel heel bijzonder is. Dat is wellicht de oorzaak voor zijn onblusbare rancune.

Zijn behoefte aan bevestiging is onverzadigbaar. Hij wil iets zijn wat hij niet is en geeft anderen de schuld van zijn gebrek aan erkenning. Die frustratie is begrijpelijk en zelfs herkenbaar. Ik zou zelf ook graag een interessante intellectueel zijn en bijvoorbeeld de Nobelprijs krijgen maar ik heb me alweer een tijdje terug gerealiseerd dat dat er niet in zit. Trump niet. Die meent dat hij er gewoon recht op heeft, ook al weet hij dat het niet zo is. Zoals op alles.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.