Ergens op de helft van Anora moest ik heel hard lachen. Het voelde wat ongemakkelijk omdat ik niet zeker wist of het de bedoeling was en de scène op zich nogal heftig was. Gelukkig lachten andere bezoekers ook. Maar zelfs dat stelde me toch niet helemaal gerust. 

Als ik Anora in één woord zou moeten samenvatten zou ik voor verwarring kiezen. Het soort verwarring dat in zichzelf ook al verwarrend is. Zoals je in een achtbaan jezelf tegelijkertijd afvraagt heb ik nu lol of ga ik nu dood? Heerlijk. Als je ervan houdt.

Anora is de naam van de hoofdpersoon, meeslepend geacteerd door Mikey Madison, die lapdancer is in een strip club. Daar opent de film ook mee. Je zit meteen in de sfeer van fuiven en snuiven. In een wereld waar ook plezier iets is dat je koopt. “Ik kom hier omdat ik zo hard moet werken,” zegt een klant. Hij doet vanwege geld werk tegen zijn zin en betaalt vervolgens een vrouw om aandacht te krijgen in een poging te ontsnappen aan zijn onbevredigende bestaan. Het is een gestoorde wereld.

Maar het wordt nog veel gestoorder. Anora wordt ingehuurd door een jonge kerel, een volwassen kind, die alleen maar wil feesten en zwemt in het geld. Het is de zoon van een Russische oligarch. De achtbaan die de film al was, blijkt ook nog een turbostand te hebben. What a ride.

Ik verliet de bioscoop en het voelde alsof ik de hele nacht uit was geweest. Brak, afgemat, geweldig maar ook onzeker over of het eigenlijk allemaal wel zo leuk was. Leuk is niet het goede woord voor Anora. Ervaring wel.

De film draait om feesten en geld maar er komt niemand in voor die gelukkig of zelfs maar tevreden is. Natuurlijk belanden ze ook in Las Vegas, het Mekka van dit soort kapitalisme. Het gaat ook over de Russische kijk op de wereld. Als je denkt dat Amerikanen erg zijn, bereid je dan maar voor.

In die zin geeft de film ook mooi de hopeloosheid van deze dagen en tijd weer. We zitten ingeklemd tussen geld- en machtsbeluste idioten. De sleutelscène laat zien dat het leven pas waarde krijgt als geld niet meer het belangrijkste is. Maar dat deze mensen geen idee hebben wat ze er dan mee aan moeten.

Ik hou het hier op omdat ik over het bijzondere verhaal niet te veel wil vertellen. De film is ook gedurfd, met scènes die bijvoorbeeld ongemakkelijk lang duren om de situatie goed te laten doordringen.

Anora won dit jaar de Gouden Palm in Cannes. Het gebeurt niet vaak dat een Amerikaanse film de belangrijkste filmprijs ter wereld wint, maar deze is meer dan terecht.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.